Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1953, Side 30

Fimm menn farast
Vélbáturinn Guðrún frá Vestmannaeyj-
um fórst mánudaginn 23. febrúar síðast
liðinn. Fékk skipið á sig brotsjó undan
Landeyjarsandi, fyllti og sökk. Fimm af
áhöfninni fórust, en fjórir björguðust á
gúmmíbát. Náðu þeir landi nálægt Hall-
geirsey í Landeyjum.
Þessir fórust:
Óskar Eyjólfsson, skipstjóri, Guðni Rós-
mundsson, Kristinn Aðalsteinsson, Sigþór
Guðnason og Elías Hinriksson.
Ólafur smiður í Viðey
Ólafur Pétursson hét smiður Ólafs stiftamt-
manns Stephensens í Viðey. Hann var hinn
mesti völundur, bæði á tré og járn, en hafði
undarlegt skaplyndi. Hversdagslega var hann
þögull og afskiptalaus um annarra hagi, en gat
verið meinyrtur og meinlegur í athöfnum, ef
því var að skipta, eigi síður við meiri menn en
minni.
Ólafur stiftamtmaður spurði Ólaf smið ein-
hverju sinni, hvernig fiskur mundi haga göngum
sínum. — Ég hef aldrei þorskur verið, svaraði
Ólafur og gekk burt.
Það var einhverju sinni, að útsunnan veður
lágu á mikil og húskarlar stiftamtmanns voru
allir heima í Viðey. Höfðu þeir ekkert að starfa,
og þótti stiftamtmanni það illt. Innir hann þá
til við Ólaf smið, að hann skuli setja fram
teinæringsskip, er stiftamtmaður átti, og taka
þar á alla húskarla og róa til fiskjar. Ólafur fór,
og þó mjög nauðugur. Hleyptu þeir til miða.
Rennir Ólafur þá færi sínu, dregur ýsu, af-
höfðar hana, fleygir höfðinu fram í skipið og
bolnum aftur í. Dregur hann því næst upp færi
sitt, skipar að vinda upp segl og var svo gert.
Sigla þeir inn á Akranes og sitja þar hálfan
mánuð, meðan veðrið stóð, og áttu þar góða
daga. Hafði Ólafur þá gert 30 rdl. skuld upp á
reikning húsbónda síns. Stiftamtmanni þótti
förin ill, en borgaði þó skuld þá, er Ólafur hafði
gert.
Það fullyrða kunnugir menn, að hæglega hefði
Ólafur getað siglt heim af miðum, og var þetta
kaldranabragð, en slíkt var skaplyndi hans.
Ólafur Pétursson smíðaði bát fyrir stiftamt-
mann, áður en hann fór frá honum. Og er lokið
var smíðinni gerði stiftamtmaður upp reikning
þeirra og taldist'þá svo til, að Ólafur átti hjá
honum tískilding. Ólafur smiður mun hafa talið
sig fara varhluta í skiptum þeirra, tók þó við
tískildingnum, gengur að bátnum nýsmíðaða,
rekur nagla í gegn um stafnlokið, notar tískild-
inginn fyrir ró og hnoðar. Stiftamtmaður leit
á smíðið og spurði, hvað merkja skyldi. Ólafur
mælti: „Báturinn heitir tískildingur“, — og
gekk á brott. Festist það nafn við bátinn.
Smœlki
Presturinn mætti syni nágranna síns og var pilturinn
með glóðarauga. Prestur klappaði á kollinn á honum og
sagði: „Góður guð gefi, að þú lendir ekki oftar í slags-
málum og fáir aðra eins eða verri útreið“.
„Þú þarft ekki að biðja fyrir mér“, sagði strákur, ðg
var hinn sperrtasti. Biddu heldur fyrir honum syni
þínum. Ég gaf honum tvö glóðaraugu!
*
Björg: — Eruð þið Steinunn eitthvað ósáttar?
Jóna: — Já, við höfum slitið öllum kunningsskap.
Björg: —. Talist þið ekki við, þegar þið hittist á götu?
Jóna: — Nei, ég tek ekki einu sinni eftir því, hvernig
hún er klædd.
. *
„Ég hef stórgrætt á söngnámi dóttur minnar“.
„Hvernig stendur á því?“
„Ég fékk hús nágrannans fyrir hálfvirði“.
Skipstjóri (tekur á móti nýjum léttadreng). — Jæja,
drengur minn, það er víst gamla sagan með þig —
vandræðastrákur fjölskyldunnar sendur til sjós.
Drengurinn: — Nei, þetta er allt orðið breytt frá því
að þér voruð ungur.
Greiðid VÍKINGINN!
Verð blaðsins er hið sama
og síðastliðið ár, 50 kr.
árgangurinn.
*
Gjalddagi er 1. apríl.
70
V í K I N □ U R