Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1971, Blaðsíða 41

FRAMHALDSSAGAN
„MARY DEARE ‘
eftir Hammond Innes.
Bowen-Lodge leit aftur á
klukkuna og bar upp spurning-
una.
Patch stóð stífur með herptar
varir, áður en hann svaraði:
„Það var á sínum tíma gefin
skýrsla um málið, hr. dómari.“
„Mér er auðvitað ljóst að
skýrsluna er hægt að fá,“ svar-
aði Sir Lionel með ískaldri röddu.
„Samt sem áður tel ég enga
goðgá að rétturinn fái að heyra
söguna frá hans eigin munni.“
„Mér finnst ekki rétt af mér,
að segja álit mitt um þetta þegar
dómsúrskurður hefur fallið í
rnálinu," svaraði Patch lágri en
ákveðinni röddu.
„Ég spyr ekki um yðar álit.
Ég bið um yfirlit yfir hvað raun-
verulega skeði.“
Patch sló í handriðið.
„Ég fæ ekki skilið að þetta
komi Mary Deare slysinu neitt
við.“
„Það er ekki yðar að ákveða
það,“ greip Sir Lionel fram í,
það finnast hliðstæður.
Patch, starði á hann:
„Hliðstæður? Jú annars, svo
sannarlega.“ Hann snéri sér að
dómsforsetanum, æstur og reið-
ur; á takmörkum þess hvað einn
maður getur þolað.
„Þér krefjist hinna skítnu
staðreynda. Gott og vel, ég var
drukkinn, dauðadrukkinn. Það
sagði í það minnsta Craven í
framburði sínum fyrir sjóréttin-
um.
Það var steikjandi hiti daginn
þann í Singapore.
Patch stóð og horfði á dóm-
arann, en sá hann ekki. Fyrir
augunum hans svifu hinir óhugn-
VÍKINGUR
anlegu atburðir í Singapore þeg-
ar hann eyðilagði lífsstarf sitt.
„1 einu svitabaði, brennandi
heitur,“ tautaði hann. „Það man
ég og minnist þess, að ég tók
Belle Isle út úr höfninni, en eftir
það man ég ekkert.“
„Þér voruð drukkinn? spurði
Bowen-Lodge. Röddin var lág,
næstum vingjarnleg.“
„Já, ég býst við því. . . . á
vissan hátt. Ég hafði tekið
nokkra drykki. En ekki nóg,“
sagði hann og bætti við með æs-
ing í röddinni; — ekki nóg til að
ég lognaðist útaf eins og blásið
væri á kertaljós.
Eftir stundarþögn hélt hann
áfram:
„Þeir sigldu skipinu á grunn
kl. 02.23 og brimið mölbraut
afturhluta þess.“
„Er yður ljóst að ýmis orð-
rómur hefir verið á kreiki um
þennan atburð? sagði Sir Lio-
nel rólegri röddu. Það hefir flog-
ið fyrir, að þér hafið gert þetta
vegna vátryggingarfjársins.
Patch snéri sér að honum:
„Það gat varla farið fram hjá
mér,“ svaraði hann biturri röddu.
„öll árin síðan hef ég naum-
ast haft ofaní mig eða í starfi
mínu.“
Hann snéri sér að dómaran-
um og greip aftur í handriðið.
„Þeir báru það, að ég hefði
sett stefnuna og lögðu fram leið-
arbók skipsins til staðfestingar.
Hún var með minni rithönd.
Cravin, sem var fyrsti stýrimað-
ur, sór að hann hefði verið niðri
í herbergi mínu til að spyrja
mig, en ég hefði aðeins skamm-
að hann.
Síðan tók hann staðarákvörð-
un og kom niður til að aðvara
mig, en ég var þá svo dauða-
drukkinn — eftir því sem hann
sagði — að hann gat ekki vakið
mig. Því næst breytti hann
stefnunni á eigin ábyrgð. En þá
var það auðvitað of seint. Þetta
var hans skýring og hún þótti
svo sennileg að allir trúðu henni,
jafnvel minn eigin lögfræðing-
ur.“
Hann snéri sér fram, horfði
þvert yfir salinn á Higgins:
„Já, guð veit, að þarna eru
hliðstæður!“
„Hvaða hliðstæðir punktar,
spurði Sir Lionel í léttum tón,
eins og hann tæki Patch ekki
alvarlega.
Patch snéri sér snöggt að
honum og það var sorglegt að
sjá hversu auðveldlega hann fór
úr jafnvægi.
„Einmitt þetta,“ hrópaði hann
æstur.
„Carven var lygari,“ innfærsl-
an í leiðarbókina var fölsuð. Eig-
endur Belle Isle, var hópur
grísks glæpahyskis, sem aðsetur
hafði í Glasgow. Þeir voru á
barmi gjaldþrots, en tryggingar-
féð bjargaði þeim í það sinn.
Það stóð í öllum blöðum sex
mánuðum síðar og það var fyrst
þá, að þessi orðrómur barst út.
„Og þessa frásögn yðar ber
að skilja þannig, að þér hafið
ekki verið viðriðinn neitt af
þessu,“ spurði Sir Lionel.
„Ég var það ekki.“
„Og þessi náungi, Craven
læddi svefnmeðali í drykkinn
yðar? Haldið þér því fram?
Þessi óvænta spurning kom
225