Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1976, Síða 28

Skipið
hallaðist
gífuriega og
ailt í einu
losnaði sveifin
og tveir féllu með
ógnarhraða „niður“ þilfarið.
strandið. Botninn að vísu skrám-
aður en heill.
Eftir tveggja daga viðdvöl í
Kaupmannahöfn, fylgdumst við
með öðrum fjórmöstrung, út á
sundin og biðum hagstæðs veðurs.
Það kom á sínum tíma og bæði
skipin sigldu af stað. Við fórum
framhjá nokkrum gufuskipum,
næstu tvö dægrin. Þetta var upp-
lífgandi, þótt það glæddi falskar
vonir.
Vindurinn bar okkur norður að
Skaga, en þegar út á Skagerak
kom, fengum við hvern storminn
af öðrum á móti næstu 10 daga og
komumst lítið áfram. Skipið var
mjög erfitt í vendingu, svo að af
bar, enda illa „trimmað“, ekki
bætti úr að margir skipverja voru í
sinni fyrstu sjóferð og gekk allt í
handaskolum og lenti mesta vinn-
an á hinum vönu. Stundum kom
fyrir að við náðum skipinu ekki
fyrir stag og urðum við þá að kú-
venda. Þetta orsakaði ekki aðeins
að við töpuðum farinni vegalengd,
heldur einnig tímatapi og segla-
tjóni.
Venjulega voru hafðir tveir
menn við stýrið og frívaktir töp-
uðust oft, við að setja og fækka
seglum. Taka niður rífin segl og
sækja ný niður í lest og koma þeim
upp. Við flestar þessar aðgerðir
þurfti alla menn á þilfar og lengsta
hvíld var oft ekki nema einn eða
hálfur annar tími í einu.
Skygni var oftast afar slæmt, svo
að þokulúðurinn á lúkarskappan-
um var 'stöðugt í gangi. Aðeins
einu sinni sáum við gufuskip, en þá
vorum við í beitivindi, með fimm
toppsegl uppi og einn klífur. Svar
við þokublæstri okkar barst úr
slydduélinni, sem umlukti okkur
og norskt kaupskip kom í ljós, og
var það í árekstrar stefnu. Skip-
verjar þess komu hlaupandi uppá
þilfar, til þess að sjá þessa nýstár-
legu sjón, sem nú var að verða
nokkuð sjaldgæf — Fullriggari
undir seglum í stormi. Þeir hóp-
uðust á framþiljur. Þarna munaði
minnstu að árekstur yrði því að
gufuskipið tók á sig stórsjó og varð
því, sem næst ferðlaust, en fyrir
mikla árvekni stýrimannsins, sem
var á verði á stjórnpalli, tókst að
forða slysi. Annað skipið, sem við
sáum, var hinn fjórmöstrungur-
inn, sem verið hafði okkur sam-
ferða frá Kaupmannahöfn, en það
var þegar við mættum því, á önd-
verðum bógi, bæði skipin fyrir
fullum seglum aftur, eftir lognið í
Skagerak. Þegar bæði skipin höfðu
rekið afturábak um 40 mílur, sáum
við hana síðast í skímu frá tungls-
ljósi og voru skipverjar þar uppi í
rám og reiða, við að setja ný segl,
sum þeirra í tætlum, sáum við. Við
vorum reyndar dálítið hreyknir
yfir að ástandið hjá okkur var
skömminni til skárra.
Loks vorum við staddir við
norðurströnd Skotlands og enn
virtust örlögin brugga okkur laun-
ráð. Aðeins einusinni leit út fyrir
hagstæðan byr, en það breyttist
fljótt og nú sneri til mótbyrjar, sem
hrakti okkur úr leið, með talsverðu
segltapi og auknu erfiði. Þótt ekki
væri annað, þá höfðu viðvan-
ingarnir um borð lært meira í
meðhöndlum segla á þessum eina
mánuði, sem liðinn var frá þvi að
við fórum frá Nystad, en margir
aðrir á einu ári, en þeir voru líka
útkeyrðir í samanburði við hina
þjálfuðu, sem létu minna á sjá.
Þegar vindurinn loks varð hag-
stæður, bar okkur með 12 mílna
hraða suður eftir Atlantshafi og
voru allir um borð harla glaðir og
vongóðir. Oftast höfðum við uppi
fimm toppsegl, alla klífa og tvö
stórsegl, og nú bárumst við til
hlýrri breiddargráða og hitabeltis
loftslags.
En Adam var ekki lengi í
Paradís. Nú tók að hvessa, með
snörpum hagléljum og við urðum
að taka niður efstu seglin og nú
reyndist erfitt að eiga við hið 80
260
VÍKINGUR