Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1976, Síða 29

Okkur fannst skipstjórinn full
fljótur til að fjölga seglum, þegar
eitthvað dró úr veðurofsanum, og
lét svo ekki fækka þeim aftur fyrr
en, allt var komið í óefni. Seglþol
Mosulu var óskaplegt, en það
kostaði aftur á móti, mikið segltap
og mikla vinnu.
Vindinn hafði lagt næstum
snögglega á meðan við vorum að
gæða okkur á söltu ólystugu
svínakjöti og baunum. Við
óskuðum hvor öðrum til hamingju
með hvíldina og svefninn, sem við
áttum í vændum — og við
heyrðum að vaktin uppi var að
fjölga seglum. Mikið erfiði og
vökur fylgdu þessu starfi, og það
voru ótaldar frívaktirnar, sem við
höfðum orðið að vera uppi. Menn
sem ekki hafa siglt á svona risa-
stórum seglskipum, geta rétt
ímyndað sér aðstöðuna, þegar haft
er í huga að falirnir, sem héldu
seglunum uppi voru um 300, að
auki voru allir spottarnir og vír-
arnir, sem seglin voru bundin með,
Ég var rétt skriðinn í kojuna og
að festa svefn, þegar mikill hvellur
heyrðist frá þilfari. Stýrimaðurinn
gaf þrjú hljóðmerki i flautu og til
áréttingar kallaði hann niður í
lúkarinn „allir upp“. Við fundum
að skipið kastaðist á hliðina. Þegar
við fórum niður hafði himininn
verið blár og sólin skein, en dálítið
hitamistur á lofti, svo að okkur
datt ekki annað í hug, en að um
væri að ræða snöggt él, sem brátt
myndi ganga yfir, og fórum því
upp án sjóklæða, og héldum, að
við myndum brátt komast aftur í
kojuna. Strax og við komum upp á
þilfar, vorum við sendir uppi
reiðann til þess að lagfæra eitt
toppseglið. *
Það hefur sennilega tekið okkur
um hálfan annan tíma að ná þessu
segli niður, en á meðan herti
storminn stöðugt ög skipið lá í
grænum sjó til hlés. Þetta var
ekkert tiltökumál, ef um hlaðið
skip hefði verið að ræða, en
feta langa stórsegl, sem við höfðum
tjaldað, í ótímabærri bjartsýni.
Það tók þrjár klukkustundir að ná
því niður. Þegar storminn fór að
lægja, fjölguðum við afturseglum,
en vaktin var nýkomin niður,
þegar hvessti snögglega upp aftur,
og ekkert varð úr hvíld. Dekk-
vaktin hafði verið að ljúka við að
losa forseglin og réði nú ekki við
neitt, nema að fá hjálp. Tvö
toppsegl rifnuðu með smelli, eins
og skotið væri úr fallbyssu. Við
klifum upp reiðann og út á rárnar,
börðum og spörkuðum í seglin, en
það var eins og að eiga við járn-
VlKINGUR
plötur. Okkur tókst þó að lokum
að bjarga seglunum, en fyrir neðan
okkur rifnaði miðsegl frá ránni og
hvarf út í sortann. Skipið lá nú í
um 30 gráður og æddi áfram allan
næsta dag í sólskini og hagléljum á
víxl. Fleiri rásegl rifnuðu og í einni
hryðjunni kastaðist maðurinn við
stýrið yfir hjólið og skipið leitaði
strax upp í veður og sjó, en til allr-
ar hamingju náðist brátt stjórn á
skipinu aftur, því að annars hefði
illa farið, jafnvel siglur brotnað.
Þetta var hvorki í fyrsta né annað
sinn, sem þetta kom fyrir, en ekki
við jafn slæmar aðstæður.
Með rifuð segl sigldi Moshulu gegnum storminn í glampandi sólskini.
261