Tíminn - 24.05.1969, Side 2

hiagatr sér líkx og skulidakónguir á
gjald.þrotsbairmd, sem hugsair um
þaið eitt að slá lán, hvair seim lán
eir að fá, alveg áin tilMts til þess,
Iwoirt hann hefur nokkra mögu-
leilkia tiill að bomga þau eða ekki.
Þeissi skuWasöfnutn er svo ofboðs-
ieig, að hún stofniar etfnaihaigslieigu
sjiáifsitæði þjóðarinnar í hættu.
Húrn leigigiur óbæriiegar byrðair á
unigu kynsiióðiina, sem á að borga
reikn'inginin. Og þetta var stjóm-
in, sem æti'aSi að lækka erlendu
skuild'iirniaT og létta greiðsliuibyrði
þjóðairinmar.
Hringsól villuráfandi manna.
Visiitölllutrygginig var bönnuð ár-
ið 1960, lögboðin 1964, mumin úr
lögum árið 1967, samningsbundin
1968 en nú 1969 aftuir óaiandi og
óferjandi. Vægast sagt, skrítdnin
skolHále'ikur en góðúr vitndisburður
um hxinigsóll viluiráfandi manna.
Stöðwum verðbóiligu var eifst á
laforðlsliista vi'ðreisn a r stj ó r nar-
innar. Á það var lögð svo mikil
álh'erzfla, að sagt var, að alflt annað
væri unndð fyrir gýg, ef ekki tæk-
iist að stöðva verðlbóliguna. Efndirn
ar þekkja alMr. Dýrtiðin hefur
miagnazt ár firá ári og meir en
noklkru siinnd fyrr. Sum árin hef-
ur dýitíðan-vöxtuninin verið tvöfald
ur eða jafnvel þrefaldur á við það,
sem verdð hefuir í hellztu viðskipta-
löndum okkar. Hvemiig átti útflutn
imgsframlleiðslain að þrífast við þvi-
Ifflk sikiflyrðii? Hér hafa auðvitað
stundum veiriö að verki óviðraðan-
lleg öfl. En ýmsar aðgerðir hins
opinbera hafa einnig, bæði beint
og öbeirnt ýtt undir verðbólguna,
efckd aðetois gengisfeldmgarnar fjór
ar, held’ur og vaxandi skattaálög-
ur í eirnná eða annarri mynd, vaxta-
hæktoanir ag óhagstæð vaxtakjör
og síðast en ékki sízt stjómieysi í
fjánméllium og firamkvæmdum, sem
allt heifur spennt úr stoorðum.
Sannflieikuirinn- er sá, að stjómiair-
liðar haí'a síður en svo veitt verð-
bólgunni viðniám hieldur hiafa þeir
stöðuigt veráð á flótta fyrir dýrtíð-
arflóðinu. Það er ektoi að undra,
þó að þeir váfltji nú striltoa yfir stórai
orðin um stöðvun verðbólgu og
fcysu hielM að fefla þau í röklkri
gflieymtsitounnar.
Kjaradeilur.
Eitt var þaið, að vdðreiisnarstfjóm-
in sagðiist ekki ætfl.a að hiafa nein
afsfleipfi af k aupgjiaid smáflium og
vinnudiedltan. Ekflei hefnr hún stað-
ifð vilð það. Þvert á mófd hefur hún
oft 'giripið inn í vinnudeilur, stund-
um þeigair verst geigndi og aiioff
heflur hún i því sambandi gripið
till gerðardómia og valdboða, síðast
í vetur í sjómannaverfldaflllinu, en
sú vininudeillia átti einmdtt rætur að
rekja tifl lagasetningar, sem rkis-
stjómdin barði í gegn, þrátt fyrir
öl vaimaöainorð, innan þings og ut
an. í yfirstandandi kjaradeiflu er
það áreiöanleiga ekki ofsa'gt að af-
staða rdkisstjórnarimmar hafi tor-
vefldað samnimga. Hvað ætflár hún
að gera til fliausnar þeirri deilu?
Ætflar hún kannski að lieysa hana
með bráðabingðalögum þegar þimg-
ið hefuir verið sent heim. Það er
auðvitað með ölu óverjamdi að
Láta þimgið ftatna fxá þessari dieilu
óflieysbri. Það nær ekki mokfcurri
átt, að það Skilji við kjaramáflin i
þeim hnút, sem þau eru í.
„Að vernda verðgildi krónunnar“.
Stjómán ætlaði ednu sinni að
liæfclka stoatta. En það fór öðruvísi
en ætfliað var. Framkvæimdim hef-
ur orðið sú, er alir þefckja, að
nýjum sköttum hefur verdð bætt
við á hverju einasta ári, sum árin
möingum. Núnia síðast er það nýi
benzínslkiatturinn
Stjónnin okkar ætlaði að vernda
verðgildi torónunnar. Efmdiirmar
eru þær, að í stojól og af völdum
viðreisnanstefnunnar hatfa innstæð
ur mamna og sjóðir bflátt áfxam
vdsnað og orðið að nær enigu. Það
þarf t.d. efldki að fjölyrða um áhrif
fjögunra genigisfelfliinga á hag og
huiganfar sparifjáTeiigenda. Þau
ffiggja í auigum uppi. En það er
svo sjalidan minnzt á meðfeifðinia á
þessum mönmum, að það er ástæða
tál að bæta við nókknum orðum
um það atriði. Sparifé þeirra hef-
uir æ ofan í æ verið rýrt með einu
penmastriki. Þeir hafa verið að
satfinia þessu fé í ákveðnu skyni, t.
d. til eflliárainina, til' að eignast þak
yfir höfúðið, tffi að toosta sfleóla-
göngu banna sinna, tdl undirbún-
imgs sj'álllfstæðum atvinmurekstri o.
s. frv. Söfmumim hiefur byggzt á
spiarseimi og sjáltfisafníeitun. Svo
vatonia þeir upp við það einn daig-
inin, að spariifjárimnieign þedirra hef
ur með opiniberri ráðstöfun verið
rýrð uim þriðjunig eða kannski
heiminig, að affl't þeinra erfiðd hef-
ur verið tffl eánsfldis, að ‘þeár ecnu
efldkd nær setitu marki en áður, að
hnmir, sem festu tfé sditit í eignum,
föstum eða llauisuim, í stlað þess að
Leggjia það 1 bantoa, eiru mum bet-
ur ó veigi staddir. Það má næmri
geta, hiver áhrif þetta hiefur á
huigsunarháitit og vdðlhorf þessaina
manna. Þeir telja sig illflia sviknia
og það með réttu. Reyn®1úmni rík-
ári hætta þeir auðvitað sparnaði
og sparifjáxsiöfnun og gerast þátt-
takendur í fjárfestinigar- og eyðslu
toapphlaupinu. Sannflieiikurinn er sá
að 'geinigiisfeOffimig er eáms og refsinig
á þá náðdeilldarsömu, og því tíðarl
sem genigiisfellliimigar eru þeim mun
hættuleigiri eru þær. Traust efniar
hagslíf er útiilotoað, þar sem tíðar
gemgisiflefllingar eiga sér stað.
Stefnuleysi.
Ég ætla elktoi hér að nefnia fleiri
dæmi um það hvemdg viðredsnar-
stefnan hefur hvað e'ftár annað
gemgið af'tuir úr síkaptinu. Ég ætla
að þessi nægi tffi að sýna stefnu-
leysi, kúvendingar og uppgjöf
vlluráfandi og ráðþrota rítois-
stjómar. Frá upphaifi flnefuir ráð
benmiar afflt verið reitoult og vaflit
Það sem var boðorð í gær er bann-
fært á momgum. Löggjöf, settri fyr-
ir toosninigar, er frestað í fram-
tovaemd, þegar kosnámgar em af-
staðnar. Spamaðd var loíað en
eyðsfla aukdn. Þvd bera 7 mdffljarða
fjláirlliögin gleggsta vdtnáð. Þammig
mœbtd lemgi telja. Hvemig er hægt
að ætHast tid þess, að jaifn ræki-
lega vdðsnúnáir menn og okkar
yeáziugLöðu ráðherrar séu færir til
forystu, þegar á móti bflæs? Vissu-
Leiga em þeir ’gæfdr menn og gegn-
ir á simmi réttu háfllu í lífinu, og
sjálfsaigt haifa þeir villj'að gera bet-
ur. En þeir hafa færzt of mikið
í famig. Þar um tafla staðreynddirn-
ar sínu máli. Þær staðreyndir
sflciljia filie’stdr, jafnt stjómarliðar
sem aðrir, þó að þá skorii hreim-
stoillni táll að flytja ráðherrum þær
bersöiglisvisur, sem þyirfti. En ráð-
heræamáæ Hoka augunum fyrir þess
um staðreyndum. Þeár sjá ekfci
aniniað en stjónmarstðl'ama, sem þeir
unina um alðra hflmti fram. Þar
sitja þedr, líkt á sdig komnir í al-
m'ienninigsaugum og toeisarinn I
nýju fötunum sínum í afllkunnu æv-
Intýri. Þess veigna etru þedr ekki
sáður brjósbumtoenmanllieigir en á-
mælilsverðdr að mdnum dómi. Þeir
eiiga sanniariiega báigt. Og það er
sízit að undra, þó að sumlr ráð-
hienranna hatfi verdð diáldltið skap-
styggir ag taugaóstyiikiir að undan-
fötrmi.
2