Tíminn - 24.05.1969, Síða 15

JÓNAS JÓNSSON:
Stjórnin hefur unnið sér fil
óhelgis og á að fara frá
Herra íorseti.
Fáum dylist að ástaindið í þjóð-
málum er nú hið alvairfegasta, sem
um áratagi befur sk'apazt.
Ölflium eru ijós van'diræðin, ein
menn greináir á um orsakir fyrir
þeirn.
Eitt er víst, a® eklki þýðir að
víkja sér frá vandanu'm og gera
verður sér ljósia grein fyrir því
hveirnig ástandið er, hverjar séu
orsakirnar — og síðast en ekki
sízt, á hvem hátt á að bæta úr því.
Uppgjöf og vonleysi.
Sjúklngur hefur ekki m'ikia von
um lækningu, ef hann viðurkenn-
ir ebki sijúkdóm sinn — eða grein-
ir lækninum rangt firá einkennum
Ihanis — og hefuir ekki sjálfur trú
á bata.
En llílkit og Slikium sjúklimgi er
stjórniairMðum farið, rneðan þeir
telja sór sjáltam trú um, og reyna
að segjia öðruim það, að allt þetta
stafi af utanaðlkamiandi ástæðum,
aflabresti og verðfali. Væri svo,
þá væri lítið von um bata því að
nú er nálægt meðalárfeixSi með
aiflabrögð ef á heildina eir litið.
Nei, við eigum hvorflci að leggja
árar í bát né hemgja kænu o'kkar
aftan í bafiskip stórveild'anna — eða
erfliemdis auðnnagns.
Við tökuim upp barniniginn, við
þurfum aðeins nýjan skipstjóra og
nýja stýrimienin á þjóðiarskútuna —
það er frumislkilyrði til endurreisn
ar og fnamifara.
Nýjar leiðir.
Hér þurfa að koma nýir menn
tdfl' forystu með nýjar aðfierðir.
Skipuflagslhyggja, féiiagshyggja og
samvinniusteifmia á öluim sv’iðum og
í mörigum myndum þairf að talka
■viiðaif stjórml'eysmu.
Við þuirfum að setja olklkU'r á-
kveðin takmörk og stefna að þenim
eftiir vandlega gerðum áætiunum.
Vilð þumfuim e.t.v. að leggja hairt
að okkur táll að tryggja sgálfstæði
okkar með sjálifstiæðuim íslenzk-
um iatvánniuirekstrá.
Jónas Jónsson
E-n þaninig öðluimist við bjartsýni
og liosniuim við bölm'óðinn, sem nú
ríðuir hér húsum.
Ástand atvinnuveganna — kjör
bænda.
Svipaða sögu er að segja af á-
stamdimu í öflflúim aðallat'vi'nnuveg-
uinum.
Geiigvænlieg fjárþnönig háir þeim
og halilarekstair er það sem hvar
vetina Masiir við.
Ég rek hér nokkur atriðá varð-
andi landbúnaðinin.
Kjör bænda eru sflæm og telkjur
þeirra lægri en annairra stétta, lík
liega lenigra frá þvi að ná tekjum
V'iðmiiðunarstéttanna en noktoru
sinni áður. Það sýna stoattaskýrsl-
uirnar, á það befur oft verið bent.
Það samia keimur í ljós við upp-
gjör búreitoninga. Fyrár 1967 voru
gieröir upp 61 búreiikninigur, búin
voru hieldur stærri en verðlags-
grumdvalfliarbú.
Þau gáfu af sér 123,900 kr. að
meðalitalli. Það var alt sem féktost
fyirlir viinnu 'aflllirar fjölslkylidunnar
og í vexti af eigin fé, um einmi
mliflflijón,.
Relilkinað á hvarja viimmiuistumd
var kaupið 27,40 kr. Hverjir
vldiu viinna fyrir þetita tímakaup —
eða flilfa atf þessum tekjum. Það eru
víst fáir — enda engum boðið
nema bændum.
Stærri búin gefa efcki betri af-
komu — ef reiknað er með vöxt-
um af bundnu fjármagni.
Stafar það af því að þeir bænd-
ur hafa að jafmaði staðið i ineiiri
framtovæmdum og verðlagið hefur
ekki fylgt framkvæimdakostnaði að
undanförnu Þessi útkoma stafar
ekki af illu árferði nema að litiu
lieyti — þvi að fjöldi þessara búa
er í héruðuim hér sunnanflands —
þar sem árferði var firemur hag-
stætt 1967.
Athugamiir h'arðæ'risnefndar
sýndu að skuldaaukning hefur ver-
ið gei'gvænileg hjá bændum að
undaniförnu um 600 mffljónk á 6
árum. Og elkki siður mi'kil í hór-
uðum, sem sloppið hafa við harð-
indiiin.
Verðlagskerfi í öngþveiti
Verðlaigsk'erfi iandbúnaðarins er
í aflgeru öngþveiiti, og ekki líggur
við að arundvallarverð náisí í ár
fyrir vörurnar í heild, og var það
þó ékki of háitt reiknáð.
Stafar þetita fyrst og fremst af
því hve allur tillkostnaður hefur
hækkað tauimlaust í óðaverðbóligu
stjómieysis.
Saia á kjöti iinnanlands hefur
stórminntoað, vegna iítillar kaup-
getu aflimenninigs — og sýnir það
m.a., að samian fara hags-
mundr bænda og alfls almemmimgs
í landinu, neytendanma.
Útflutningsbætur h-rökkva því
hvergi nærri tii, en rikið telur
sór ekki skylt að hlaupa frekar und-
ir bagga — þó að svo sé gert,
þegair aðrir atvinnuvegir eiga í hlut.
Rekstrarfjársvelti.
Búið er aö svelta bændur og
samvinmuíélög þeirra svo rækilega
með nekstrarfjáiimagn á þessu
stjórnairtíima'þilli, að emigu er lítoara,
en að ganga eáigi að félögunum
diauðum og bændum eignalausuim.
Rökistrairfl'ánim, sem vedttt eru á
15