Samvinnan - 01.03.1939, Side 6

SAMVINNAN
3. HEFTI
komið inn til hans, alveg eins og frá þeim var sagt
í bókunum. — En á bókahillunni hans Linusar voru
eingöngu ferðabækur.
Það tilheyrði undirbúningi hans að verða vel kunn-
ugur þeim löndum, er hann ætlaði að ferðast til, þess
vegna keypti hann við og við þessar dýru bækur og
las þær mörgum sinnum.
Á þennan hátt hafði hann kynnzt öllum heiminum
og þurfti aðeins kortabók til að svífa í leiðslu hvert
sem hann vildi.
Hann fletti einu af stóru, þykku blöðunum.
Nú kom hann eins og örn úr loftinu og renndi sér
yfir Asíu, hin miklu Himalajafjöll, inn yfir Kína,
og fylgdi svo einu fljótinu út til hafs.
Linus þekkti Kína vel, þótt hann væri aðeins smiður
þarna í Limsaker.
Án nokkurra umsvifa leigir hann einn af þessum
skrítnu bátum, sem hinir skáeygðu Kínverjar nota,
siglir niður til hafs og teygar í sig angan og fegurð
hins ævaforna Kínaveldis.
Niður við ströndina breytir hann til og ferðast á
úlfalda gegnum eyðimörkina Gobi til norðurs. —
Nú er hann í Siberiu og svo heldur hann áfram til
Jenisei og alla leið norður að íshafi og svo er bezt að
leggja af stað til norður-heimskautsins.
Þarna á ísbreiðunum sýnir kortið aðeins nokkur
fátækleg merki. Það eru ferðir þeirra Nansens með
„Fram“ og Peary með hundasleða sína, sem þangað
höfðu komizt áður en kortabókin var prentuð. Linus
bendir með fingrinum og hlær ánægjulega. Svona
langt norður hefur þó enginn smiður frá Limsaker
komizt fyrr.
Linus var orðinn mikið órórri og ákafari síðan
hann fékk þessa nýju kortabók. Heimurinn var nær
honum en áður á þessum stóru blöðum, og hann
ferðaðist með hjálp þeirra eins og hann gat við
komið, jafnvel meðan hann var að vinna, og það
hafði ekki hent hann áður. Nú varð hann að gqra
alvöru úr því að sigla, áður en það yrði um seinan.
Þessi litli Limsaker var raunverulega ekkert fyrir
hann, rannsóknarleiðangursmanninn.
Hann þekkti hvern blett í sveitinni og hafði komið
upp á hverja klettahæð, sem engin var hærri en
fjörutíu metra yfir sjó.
Hann fyrirleit þessar hæðir, og að jafna þeim við
Andesfjöllin....! Það voru þó fjöll í lagi!
Og eyðimerkur. Þær voru ekki til í öllu landinu.
— Nei, hann varð að leggja af stað, áður en það yrði
of seint, og meðan hann enn hafði fulla heilsu og
krafta.
Ef það hefði ekki verið þetta með málið. Það var
síðasta og bezta ástæðan til þess að aldrei varð neitt
úr ferðalaginu. Linus kunni ekki eitt orð í erlendu
máli og hafði ekkert vit á slíku.
„Þeir gera bara grín að manni, komi maður út í
skip og skilji ekkert,“ sagði Línus, þegar um þetta
var talað. „Þeir geta hellt yfir mann óbótaskömm-
um, án þess að maður skilji baun af öllu saman.
Og svo ef maður lendir í fangelsi. Hvernig ætli það
verði, ef maður skilur ekki það, sem dómarinn segir.
Nei, málið verður maður að kunna áður en fært er
að sigla, og ef ég aðeins hefði haft tíma. ... “
„O, þú kemst aldrei af stað, Linus,“ sögðu menn
stundum stríðnislega.
„Það skal ég nú sýna ykkur,“ svaraði Linus þrjózku-
fullur. „En langt ferðalag krefst umhyggjusamlegs
undirbúnings, því að í ókunnu landi er enginn til
að hjálpa, og ef maður t. d. lendir í fangelsi, verður
maður að bjarga sér sjálfur.“
Linus hafði líka skrítna hugmynd um fangelsin
þar í útlandinu. Hann áleit, að um leið og komið væri
yfir landamæri erlends ríkis, væru miklar líkur fyrir
því að maður yrði tekinn til fanga, settur í „svart-
holið“, og þar gleymdist maður svo ef til vill um alla
eilífð.
Linus langaði ekki til þess að sitja í fangelsi. Ekk-
ert var hann jafnhræddur við og það. Þess vegna
fannst honum öruggara að ferðast með hjálp korta-
bókarinnar, því að þá var hægt að sofa rólegur í rúm-
inu sínu og engin hætta á því, að hann vaknaði í ein-
hverju ræningjabæli eða ríkisfangelsi, ákærður fyrir
njósnir.
Þess vegna sat Linus margar, kaldar, stjörnubjartar
vetrarnætur og flúði með aðstoð stórrar slitinnar
kortabókar burt frá litla landinu, þar sem hann hafði
fæðst.
Hann hafði ef til vill ekki fengið það út úr lífinu,
sem hann hafði óskað sér, en hann bjargaði sér eins.
vel og hann gat. Hann hafði ekki haft efni á að gifta
sig, af því að hann þurfti að nota peningana til hins
fyrirhugaða ferðalags, og að lokum keypti hann hús-
ið sitt fyrir peningana, sem hann var búinn að nurla
saman.
Nú hafði hann aftur sparað saman aura, og hann
lagði aura í kistuhandraðann eins oft og hann gat.
Því nú átti þó eitthvað að gerast.
Hann vissi vel, að fólkið í sveitinni hló að honum, en
hann ætlaði að venja það af því. Loksins, eftir auð-
mýkingu heils mannsaldurs, mundi hann nú fá tæki-
færi til að sanna, að viturlegur undirbúningur er
betri en unggæðisleg fljótfærni, sem að vísu gat hjálp-
að manni til að komast út í heiminn, en án stýris og
kjölfestu.
En nú var það svo, að heim í sveitina var nýkom-
Framh. á 44. síðu.
38