Samvinnan - 01.03.1941, Blaðsíða 5

3. HEFTI
SAMVINNAN
Litla frúin
Saga eftir Alice Booth
Skrifstofufólkið kallaði mig æfinlega litlu frúna, ef
ég var á annað borð nefnd á nafn. Það var Bronson,
sem átti upptökin að því. Morgun einn kom ég inn,
ákaflega feimin — vissi þó vel, hvað ég ætlaði að
segja. Hann leit á mig yfir gleraugun sín, lyfti brún-
um, brosti og mælti:
„Jæja, litla frú, hvað get ég gert yður til þægðar?"
Síðan hafa allir kallað mig litlu frúna.
Frá þessum degi hefur hann aldrei talað við mig.
Vitanlega skiptumst við á orðum daglega, meðan við
unnum saman, en við skröfuðum aldrei saman eftir
þetta. Á hverjum morgni fékk Bronson mér handritin
og sagði:
„Gerið svo vel, litla frú.“
Þegar leið að vinnulokum, endursendi ég þau, nema
eitt, eða ef til vill tvö, sem ég lagði á borðið hjá hon-
um, um leið og ég mælti, hálf kindarleg á svipinn eins
og mér er tamt:
„Ég — ég held, að þetta sé nokkuð gott, Bronson.
Mér — mér finnst þetta vera reglulega gott.“
Stundum orti ég sjálf yfirlætislaus smákvæði og
skrifaði hógværar greinar í blaðið, en ávallt þótti
mér þessum ritsmíðum mínum áfátt. Þar var „allt í
hönk“, eins og Bronson hafði að orðtaki.
Svo ekki meira um það. Þó að ég væri ekki einmana,
var ég mjög oft einsömul, bæði við skrifstofustörfin
og annars staðar. Stallsystur mínar, sem ég hafði verið
með á skólaárunum, voru giftar og sóttu kvöldboð í
borginni eða fóru í leikhús með mönnum sínum. En
Len og Lovísa buðu mér oft heim um helgar til þess að
gæla við krakkann sinn, og tveir gamlir vinir föður
míns, hvítir fyrir hærum, buðu mér til sín á jólunum
og þegar þeir komu heim úr sumardvöl sinni úti í sveit.
Og sannarlega held ég, að Bronson hafi viljað vera
vinur minn. En þegar hann vék sér að mér á skrif-
stofunni, hringdi síminn æfinlega, og þegar hann fór
heim á kvöldin, tók hann ávallt með sér stóran hlaða
af handritum til þess að huga að að kvöldinu.
Raunverulega var ég mjög ánægð. Ég ímynda mér,
að fólk, sem aldrei hefir höndlað stórkostlegt ham-
ingjuhnoss, sé ánægðara en hinir, er orðið hafa mik-
illar heppni aðnjótandi. Þeir hafa ekkert það til sam-
anburðar, er skyggi á gleðina yfir því smávægilega; ný
bók eða gönguferð úti í sveit veitir mér óblandna á-
nægju. Mér þótti vænt um litlu stofurnar mínar tvær
og eldhúsið. Mér þykir gaman að bókum og vænt um
trjágróður og blóm, lifandi blóm á ég við •— ekki gervi-
blóm. Mér er það sönn gleði, að vasast í eldhúsinu, búa
til mat og raða krukkum með ávaxtamauki snoturlega
á búrhillurnar mínar.
Ég hafði alltaf ætlað mér að eignast hús. Sjálf var
ég fædd í heimahúsum, en ekki í fæðingarspítala eins
og flest fólk nú á dögum. En einhvern veginn gat ég
aldrei fundið húsið mitt. Ég bjóst alltaf við að finna
það, þar sem ég var á ferð, og var búin að aura saman
í dálítinn sjóð til þess að geta keypt það, þegar ég
fyndi það. En skrúðgarðarnir blómguðust, og vorin
liðu. Og svo kom haustið fyrr en varði, og fólk kveikti
arinelda til þess að bægja burtu kuldanum. En ég bjó
alltaf í litlu stofunum mínum tveimur, þar sem enginn
vissi í raun og veru um tilveru mína, nema bækurnar
mínar.
Stundum örvænti ég. Kannske myndi húsið aldrei
finna mig, af því að ég var svo lítil og feimin og hlé-
dræg. Ástin hafði farið fyrir ofan garð og neðan; gat
það ekki orðið líkt með húsið? Ég varð enn bölsýnni
en áður og fór hlægilegar járnbrautarferðir um nær-
sveitirnar á sunnudögum, skimandi og leitandi, en
gat aldrei komið auga á húsið mitt.
Svo bar það til dag einn, að ég fór í gönguför eftir
garðinum, sem hlaðinn er utan um vatnsleiðsluna til
borgarinnar. Ég var að svipast um eftir fyrstu vor-
merkjunum. Mér fannst vatnsleiðslugarðurinn vera
eins og vegurinn til Kantaraborgar: Þar voru ekki
aðrir á ferð en fótgangandi fólk. Þar voru engar
bifreiðar. Þar var ekkert ryk. Þar uxu fjólublá blóm
á vorin og trjágreinar sveigðust yfir höfuðið á manni.
Hvert lá þessi leið? Sá hluti garðsins, sem ég þekkti,
var þráðbeinn og jafn, yfir dældir, gegnum hæðir.
Ef til vill lá hann að kastala konungsins, hvað vissi
ég um það? Hann skarst drembilega í gegnum hinar
miklu lendur auðmannanna, hvergi beygja né bugða.
Mér gazt ávallt vel að fólkinu, sem ég mætti þarna:
Elskendum, einförum, gamalmennum og sæg barna.
Ég gekk á einum stað framhjá tveim litlum drengjum,
sem voru að slá tjöldum í fyrsta skipti á vorinu í gras-
dæld við garðinn.
Það var í rauninni komið vor, þótt enn væri nokkuð
kalt í veðri. Á blikaði eins og safírband, langt í burtu.
Golan hafði hrakið skýin af himninum. Sólin var að
ganga til viðar handan við skóginn á Jersey-strönd-
inni. Allt í einu þverbeygði garðurinn rétt fyrir framan
mig og hvarf bak við klettahöfða. Ég var kominn upp
37