Samvinnan - 01.04.1945, Blaðsíða 28

SAMVINNAN
4. HEFTI
arnir hittast á fyrsta farrými, ýmist eru það nokkrir
embættismenn, útlendur ferðamannahópur eða þá
þingnefnd. Þar kann og að vera kóngssonur sunnan
úr Persíu, leikflokkur, allra stétta menn. Stundum
eru þar ungar blómarósir einar síns liðs og fegnar
því, að þeim sé gerður smágreiði. Andrés kannaðist
við þær.
Eftir afrek sitt í höfuðborginni var Andrés hinn
öruggasti í framgöngu. Hann var sér þess nú meðvit-
andi, að hann gæti leikið ráðherra — engu síður en
réttan og sléttan kyndara — svo vel að fólk léti
blekkjast. Því skyldi hann ekki bera höfuðið hátt?
Að vísu er hann ekki með öllu laus við ótta, þegar
skipið leggst að bryggju í einhverjum smábænum.
Enginn veit, hvað fyrir kann að koma. En skipið lætur
aftur úr höfn og heldur leiðar sinnar. Honum hlekkist
ekki á.
Hann situr í þægilegum tágastól á þilfarinu og
tottar vindil. Fjöll, eyjar og sker svífa fram hjá. Hvert
er hann að fara? Hann er á leiðinni til nýrra ævin-
týra, leitar nýrra gerva. Ef til vill verður hann kóngs-
sonur á morgun — hver veit Líf hans er undursam-
legt ævintýr, og þessu ævintýri gefur hann sig ger-
samlega á vald og lætur svo reka á reiðanum. Hann
er að vísu hvorki Julius Cæsar né Scipio Afrikanus,
en hann er til í að hætta sér á hinn hálasta ís, fara
tæpustu vöð. Gagnvart veröldinni stendur hann einn,
og hann hefur hugsað sér að leika sér að henni og
telur sig líka hafa ráð á því.
— Vörubjóður? Vörubjóður ertu í þetta sinn. —
Hann spígsporar um þilfarið, og það er honum ó-
blandin ánægj a að sökkva sér niður í líf og hugsunar-
hátt þeirrar persónu, sem hann nú er að skapa.
— Hansen vörubjóður. Móðir þín heitir María, og
þú átt systur í Björgvin. Þar varst þú í skóla og
manstu ekki eftir gamla yfirkennaranum, sem kenndi
þér latínuna? Og hvað hefur þú verið lengi í þessum
verzlunarferðum? Rétt fimm ár og haft aðalumboð
fyrir firmað Greenwich í Manchester. All right. —
— Stillt veður í kvöld, herra Hansen, — segir stýri-
maðurinn um leið og hann gengur fram hjá með píp-
una sína í munnvikinu.
— Indælt, — segir herra Hansen. — Heyrið þér
annars, stýrimaður. Væri ekki vel til fallið að fá ein-
hvern til þess að spila og fá sér snúning hérna á þil-
farinu? Mér sýnist það á kvenfólkinu, að það langi
í dans. —
— Við sjáum til, — segir stýrimaður.
Dag einn bætist maður í farþegahópinn, sem Andrési
varð í meira lagi starsýnt á. Þetta var maður spengi-
legur á velli, sérlega snyrtilegur í klæðaburði, með
gullfesti um úlnliðinn. Framganga hans- var bæði
frjálsmannleg og fyrirmannleg. Röddin var hljómþýð
og fögur. Þegar hann talaði, brosti hann ofurlítið út
í hægra munnvikið, og brosið var ómótstæðilegt, eins
og raunar maðurinn sjálfur.
Andrés tók ósjálfrátt að halda sig í námunda við
þenna höfðingja. Sumir menn hafa eitthvað undar-
lega laðandi við sig. Það er eins konar hljómfall í
öllu sem þeir taka sér fyrir hendur. Andrés var allt í
einu orðinn sérlega óánægður með sjálfan sig. Hann
þráði heitt og innilega að breyta til, líkjast þessum
mann og freista að taka á sig hans gervi. Honum
var hrein unun að tala við hann og hlusta á hann
tala. Og hann tók að spyrja sjálfan sig: Getur þú
orðið eins og hann? Átt þú í sál þinni þá hörpu, sem
hægt er að leika á svo ljúft lag? —
Farþeginn fór af skipinu, en Andrés gat ekki gleymt
honum og hélt áfram að dreyma sig inn í líf hans og
persónu. Og einn góðan veðurdag yfirgaf Andrés einn-
ig skipið og lagði land undir fót. Skipstjóri og stýri-
maður veifuðu til hans í kveðjuskyni.
— Sælir! Og sjáumst heilir, — sagði Andrés.
Seinna, þenna sama dag, er Andrés í óða önn að
æfa sig fyrir framan spegil í herbergi, sem hann hefur
leigt sér á hótelinu.
Ef maður ætlar sér að verða að norskum verkfræð-
ingi frá Alaska, þá nægir ekki til þess hið ytra gerfi
eitt saman, ekki heldur að tileinka sér lyndiseinkunn
hans og framkomu. Til þessa þarf einnig að hafa
svolitla nasasjón af verkfræðinni sjálfri, jafnvel þótt
ekki sé til annars en að geta tekið sómasamlegan þátt
í samræðum farþega á skipsfjöl. Andrés verður að
fara í bókabúðirnar og lesa sér síðan til sitt af hverju.
Þess á milli æfir hann sig fyrir speglinum og tileink-
ar sér daglega framkomu háttu og kæki hins glæsi-
lega verkfræðings. Hann settist niður og stóð upp
með sérstöku lagi, og hann sló eins konar takt með
hægri hendinni þegar hann sagði skoðun sína. En
fyrst og fremst var það þetta fyrirtaks bros. Þessum
einkennum varð ekki náð fyrirhafnarlaust, og Andrés
leggur sig fram og raular í hálfum hljóðum. Stundum
verður hann örþreyttur og lekur niður í stól til þess
að hvíla sig, og fyrir kemur það, að honum er næst
skapi að hætta við allt saman. En stundum er hann
líka í sjöunda himni við starf sitt, eins og innblásiinn
listamaður. Þannig líður og bíður.
Þei’na, sem var að ræsta stiga á hótelinu, sér mann,
sem hún ekki ber kennsl á, koma niður stigann.
— Fyrirgefið fröken, — segir hann. — Hansen
vinur minn fór áðan með strandferðaskipinu. Hann
bað mig að greiða fyrir sig reikninginn og sjá um,
að dót sitt yrði sent með næstu skipsferð norður um.
— Sjálfsagt, — svarar þernan og stokkroðnar, þegar
maðurinn rennir til hennar auga um leið og hann
stingur að henni vænum skildingi.
Síðan hófst nýtt ferðalag.
Hann sökkti sér niður í þessa nýju persónu og það
var því líkast að kanna óþekkt land. Hann þurfti að
svipast vandlega um. — Ójá, svona er þá hans sjón-
deildarhringur. — Og hann kunni prýðilega við sig
í þessu nýja umhverfi. — Þetta átti ég eftir, þótt ýmis-
legt hafi ég brallað. — Það, sem hann var búinn að
lesa um Alaska, varð að persónulegum endurminn-
ingum hans sjálfs. Þarna hafði hann rekið námu-
gröft í stórum stíl, og hann minntist þess að hafa
oft komizt í hann krappan í skiptum við námuverka-
mennina, sem beittu skammbyssum á stundum. Hann
mundi stjörnubjartar nætur og söng ungra Indíána-
meyja.
Þetta var heillandi líf. Hann hitti ýmsa fornkunn-
ingja frá fyrri ferðalögum, en þeir þekktu hann ekki.
Hann kýmdi, þegar amtmaðurinn, sem þótzt hafö1
of góður til að kynnast Hansen vörubjóði, bauð nú
umsvifalaust Star verkfræðingi sæti við hliðina á sér.
Bak við grímuna skemmti hans innri maður sér við
(Framhald).
132