Samvinnan - 01.01.1959, Blaðsíða 28

„Já, mig hefur nú svo sem grunað
það,“ mælti Napóleon Jónsson eymdar-
lega. „Og fjandinn hafi það, sem ég
treysti mér til að gera þetta upp á eigin
spýtur. Mér var að detta í hug, hvort
einhver fengist ekki til að — ja, sko, —
spyrja hana fyrir mig?“
„Ekki að tala um, maður!“ — Rauð-
kollur stúdent rétti úr sér í sætinu og
livessti augun á veitingamanninn. —
Nei, ég er nú hræddur um ekki. Það á
við þar sem annars staðar, að sjálfs er
liöndin hollust, en kannske væri hægt að
segja þér eitthvað til.“
„Já, blessaður, — blessaður —!“
Rauðkollur tók flöskuna og fyllti
staupið sitt aftur. Ibyggið bros lék um
varir hans, er hann laut fram yfir borð-
ið og tók að ræða í lágum rómi um ásta-
mál og hina órannsakanlegu vegu kven-
fólksins. — Napóleon Jónsson hlustaði
á hann opnum munni og starandi aug-
um. Hann setti allt vel á sig, er stúdent-
inn sagði, og þegar þeir skildu klukku-
tíma síðar, var liann orðinn stórum
fróðari en áður og þóttist fær í flestan
sjó.
IX.
Kæran á Gunnar Berg var miklu al-
varlegri en liann hugði í fyrstu. Næst
þegar hann kom á stúkufund, biðu hans
tveir af eldri bræðrunum í anddyrinu og
tóku hann tali. Var annar þeirra sér-
staklega harðvítugur, enda var liann
gamall drykkjusvoli sjálfur og hafði leg-
ið í rennusteinum Reykjavíkur árum
saman, áður en Góðtemplarareglan
frelsaði hann. Létu þeir nú Gunnar Berg
vita, að hvorki meira né minna en tíu
stúkusystkini hans hefðu kært hann
fyrir víndrykkju, og hefðu þau fjölda
vitna. Hann hefði sézt skjögra um göt-
urnar ásamt kommúnistum og öðrum
ruslaralýð, syngja hástöfum niðri við
liöfn og það, sem verst var, sitja löngum
að drykkju með Jónmundi brennivíns-
sala á þessari nýju skítaknæpu þarna við
Laugaveginn!
Gunnar Berg reiddist ofsalega og
sagði, sem satt var, að þótt hann væri
brotlegur, þá væru aðrir það líka, og að
það væri meiuingarlaust að taka liann
einan fyrir á slíkan hátt. — „Eg veit
svo sem, að ég er breyskur, en það erurn
við öll, og ekki ættir þú manna sízt að
skilja það, Oli Arna, sem lást fyrir hunda
og manna fótum svínfullur í tíu ár! —
Auðvitað er meiri hlutinn af þessu lygi,
en samt skal ég láta endurreisa mig, ef
ykkur verður þá hugarhægra.“
En brennivínsberserkurinn forni. Óli
Árna, var nú líka orðinn vondur. Hann
sló í borðið og sagði, að brot Gunnars
væru svo mörg og alvarleg, að ekki kæmi
til greina að endurreisa hann að svo
stöddu. Fyrst yrði hann að sýna það í
verki, að honum væri raunverulega al-
vara með að hætta drykkjusvallinu, og
gæti hann þá komið aftur og talað við
þá eftir svo sem eins og tvö mánuði.
Gunnari Berg blöskraði svo þvílík
ósvífni, að hann stóð upp steinþegjandi
og rauk á dyr. Hann var í svo æstu skapi,
að liann gekk þindarlaust um göturnar
í marga klukkutíma, bölvandi og ragn-
andi. En er honum loks létti, fór hann
upp á Litlakaffi og ætlaði að fá sér hress-
ingu.
En hann varaði sig ekki á því, livað
tíminn hafði liðið fljótt; það var búið að
loka og mvrkur í öllum gluggum. Fór
liann þá að húsabaki og barði þar að
dyrum.
Imba litla opnaði fyrir honum. Hún
var í gatslitnum náttkjólsgopa og býsna
skrýtin á svip. Hann fór með henni inn
í eldhús, og hún náði í öl handa honum
framau úr kaffistofunni. Sat hann nú á
tali við hana um stund, en er hann sá,
að hún var farin að skjálfa, rak hann
liana í rúmið og settist á stokkinn hjá
henni. Honum var nú mikið farið að
létta, en þó var honum enn þungt niðri
fyrir. Imba litla varð þess vör og spurði
ósköp blíðlega, hvort eitthvað gengi að
lionum. Um leið lagði hún, líkt og ósjálf-
rátt, hönd sína á hönd hans, og þessi
milda snerting orkaði þannig á liann. að
honum lá við gráti. Sagði hann henni
undan og ofan af því, sem gerzt hafði,
en hún aumkvaði hann og strauk á hon-
um höndina, þangað til honum var farið
að líða bara vel.
Allt í einu fór hún að hlæja og smiltra
upp úr þurru og sagði: „Hér kom nokk-
uð skrýtið fyrir í kvöld!“
Gunnar Berg var að horfa á snjóhvíta
og mjúka handleggi liennar og spurði
annars hugar, hvað það hefði verið.
„Jú, he, he, — hugsaðu þér. — hann
Napóleon bara bað hennar Söru! Ég sá
og heyrði það allt saman gegnum skrá-
argatið.“
Nokkru eftir lokunartíma hafði Napó-
leon komið ósköp kjámakaralegur til
Söru, þar sem hún var að Ijúka við upp-
þvottinn í eldhúsinu, og beðið hana að
finna sig inn í hans eigið herbergi. Þeg-
ar hún kom þangað og var sezt á rúmið
hans, féll hann umsvifalaust á kné fyrir
henni og spurði í hátíðlegum rómi, eins
og hann væri að Iesa úr guðsorðabók:
„Viltu, ungfrú Sara, verða elskuleg eig-
inkona mín og lífsförunautur, þar til
dauðinn skilur okkur að?“
„Hver fjandinn er eiginlega að þér,
maður? Ertu genginn af vitinu!“ — Sara
var bæði yfirfallin af undrun og býsna
hvöss á brún. — „Hvað meinarðu eig-
inlega?“
En nú var öryggi Napóleons Jónsson-
ar fokið út í veður og vind. — , Ja, ég
meina —, sko, — hvort þú viljir lofa mér
— nei, uss, — ég meina það ekki! Mig
langar bara — til að eiga þig, skilurðu!
Heldurðu ekki, að þú — viljir giftast
mér, — ja. kannske ekki strax, — held-
ur, sko, bráðum, — ja, ég meina einhvern
tíma?“ (Framhald)
24 SAMVINNAN