Samvinnan - 01.04.1960, Síða 26

„Ég hugsaði einkum um einn
ákveðinn hlut,“ sagði sjómað-
urinn. „Um bát. Oftsinnis
dreymdi mig að ég ætti hann,
ýtti honum úr vör og léti í
haf. Hann átti að vera góður,
sterkur og fara vel í sjó. En
stór þurfti hann ekki að vera,
aðeins tíu til tólf smálestir.
Snekkja með háum skjól-
borðum. Skutflöturinn átti
að vera blámálaður, og sjálf-
ur ætlaði ég að skera út
stjörnur umhverfis kýraugun.
Ég er fæddur í Marstal, í Dan-
mörku. Gamli Lars Jensen
bakari kann til skipasmíða,
og hann var vinur föður míns.
Ég mundi áreiðanlega fá hjálp
hjá honum til að byggja bát-
inn. Síðan mundi ég flytja
korn frá Bandhólmi til Kaup-
mannahafnar. Ég vildi gjarn-
an lifa til að eignast bátinn
minn, og bví gladdist ég, er
„Barracuda" kom, taldi komu
hennar fyrsta skrefið að mark-
inu. Og þegar ég mætti yður,
gamli lierramaður, og þér
spurðuð mig hvort ég vildi
vinna fyi'ir fimm gíneum,
fann ég, að ég hafði breytt
skynsamlega, þegar ég yfirgaf
eyna. Þess vegna kom ég með
yður.“
„Þii ert ungur," sagði mr.
Clay aftur, „og hefur efalaust
einnig hugsað um kvenfólk."
Pilturinn sat lengi þögull og
starði bcint framundan sér,
líkt og hann liefði glatað mál-
inu.
„Já,“ sagði hann að lokum.
„Um borð í „Amalíu Scott“
og „Barracuda" töluðu menn
um stúlkurnar sínar. Ég veit
mjög vel til hvaða verks ég er
ráðinn í nótt. Ég er eins góð-
ur til þess og hver annar sjó-
maður. Þér munuð ekki verða
fyrir vonbrigðum með mig.
Ekki heldur frú yðar, sem
bíður mín.“
Skyndilega, í þriðja sinn,
streymdi blóðið fram f andlit
hans, hvarf aftur, streymdi
síðan fram að nýju og litaði
sólbrennda húð hans dökk-
rauða. Hann stóð upp, hár
og herðabreiður og mjög al-
varlegur.
„Samt sem áður fer betur á
því,“ mælti hann djúpri, áður
óþekktri röddu, ,,að ég fari
nú þegar til skips míns. Og
þér, gamli herramaður, kræk-
ið áreiðanlega í annan sjó-
mann." Hann stakk hönd-
inni niður í vasann.
Hinn daufi roði hvarf úr
kinnum mr. Clays. „Nei,“
svaraði hann. „Ég tek ekki í
mál að þú farir nú til skips
þíns. Þér skolaði á land á eyði-
ey. Þú hefur í heilt ár ekki
talað orð við nokkurn mann.
Þetta hentar mér vel, og það
er ánægjulegt að hugsa til
þess. Þig get ég notað. Ég vil
engan annan sjómann."
Gesturinn steig eitt skref á-
fram, og svo stórkostlegur
virtist hann vera, að öldung-
urinn greip ósjálfrátt snöggu
taki um stólarmana. Honum
hafði áður verið ógnað af ör-
vita mönnum, en haldið
þeim í skefjum, annaðhvort
með þunga gullsins eða
kaldri, einbeittri orku heila
síns. En hinn reiði, ungi mað-
ur, sem nú stóð frammi fyrir
honurn, var of einfaldur til að
slík röksemdafærsla hefði
nokkuð að segja gagnvart
honum. Ef til vill hafði hann
brugðið höndinni í vasann til
að ná í hnífinn þann hinn
góða, er hann hafði gert að
umræðuefni. Gæti það í
reyndinni kostað lífið að gera
sögu að raunveruleika?
Sjómaðurinn dró upp úr
vasanum gullpeninginn, sem
mr. Clay hafði gefið honum,
og rétti hann í áttina til öld-
ungsins.
..Þér ættuð ekki að reyna að
halda aftur af mér,“ sagði
hann. „Þér eruð háaldraður
og ekki eins sterkur og ég.
Þökk fyrir matinn og vínið,
gamli herramaður. Nú fer ég
til skips míns. Góða nótt,
gamli herramaður."
Mr. Clay sat sem steini lost-
inn, og rödd hans var mjög
hás og lágvær, þegar hann tal-
aði. En þó talaði hann.
„Og báturinn þinn, ungi vin-
ur,“ sagði hann. „Þinn eiginn
bátur? Þessi ágæta tíu lesta
skúta, sem átti að sigla með
korn frá heimabæ þínum til
ICaupmannahafnar? Hvað
verður úr henni, ef þú skilar
aftur þessum fimm gíneum og
ferð svo þína leið? Einungis
sagan, sem þú sagðir mér, —
henni verður aldrei hleypt af
stokkunum um þína daga,
hún mun aldrei sigla um
höfin!"
Að andartaki liðnu stakk pilt-
urinn gullpeningnum í vas-
ann á ný.
XII
RÆÐA GAMLA HERRA-
MANNSINS í SÖGUNNI.
Á meðan ríkisbubbinn og sjó-
maðurinn drápu þannig tím-
ann hvor fyrir öðrum í hin-
um uppljómaða borðsal,
dvaldi Virginía í svefnher-
berginu, þar sem öll ljós
höfðu verið deyfð með rauð-
um hlífum, önnum kafin við
að búa sig undir hlutverk
sitt, hlutverk kvenhetjunnar
í sögu mr. Clays.
Litla kínverska þernan henn-
ar hafði hjálpað henni við að
koma herberginu í gott horf
og að búa það þeim hlutum,
sem hæfir að fyrirfinnist í
svefnstofu hefðarkonu, og nú
var hún farin heim. Tvisvar
eða þrisvar hafði Virginía
snögglega hætt að vinna og
sagt við þemuna, að þær
skyldu yfirgefa húsið þegar í
stað. Nú, þegar hún var orðin
ein, hafði hún slfkt ekki
framar í huga.
Herbergið, sem hún var stödd
í, hafði verið svefnherbergi
26 SAMVINNAN