Alþýðublaðið - 16.12.1922, Síða 7

ALÞYÐUBLAÐIÐ
7
íslenzkt Ieíkrit.
SteitíH Sigurðsson: Stormar.
Ný'unda tm það kailaat, að nú
er verið að ieika i Hafnarfitdi
ajóaleik eftir iileozVt iklld, herra
Stein Sigurðiton i Hafnatfirði. Óg
efni leiktini er tekið úr (tlenzku
þjóðlifi á ilðuslu titnuni; hann
fjallar um ikifti atvlnnuveitanda
og verkammnt, það er að segja
um mál, lem mörgum er viðkvæmt
og mikið er ura deilt.
E ni leikiitiim ætla ég ekki að
reVJa, ivo að ég taki ekki frá
mönnum forvitalna að s]á það
Ea það er yfirldit vel samið, psr
aóoumar skýrar og maonlegar,
samtölin eðlileg og málið gott
Á stöku stið mætti ef til vill að
skaðlausu atytta samtölin, en ekki
eru nein brögð1 sð milxlenging*
mn. Skipun (.bygging*) ieiksina
er góð — hoútuiion harðnar æ
meir, nnz hann er höggvinn sund
ur með braki og b estum í þriðja
þætti, en fjórði þáttar er nokkurs
konar eitiripil, þar sem öldurnar
lægjnst og andstæðurnar samein-
ast i æðri einiagu — elningu ást*
arinnar og æskumannsdrauooana.
B;zti kostur ieikritsfns er það,
að höf. viil vera óhlutdrægur. Efns
og sagan kcmur f»am i ieikíitinu,
verður ekki bjá þvi komfzt,
áð samúðin fylgi að miklu leyti
kaupmanninum, en foringi verka
manna, sem er einbeittur og ókval
ráður maður, hefir og mikið til
sint máis: Hongur og haiðiadi
vofa yfir, og hsnn veit ekki fylli
lega, hvernlg ástæður kaupmaons
eru, og afiakar það tramkomu
hani að miklu leyti. Það mætti
ei til vill segja, að Hörður (verka
mannaforinginn) té IJóst dæmi
þess, hve skaðlegt er að ,r(ða
piinsfþum til horng ýtii", — demt
þen, að aimeonur nnnleiaur get-
ur örðið argastu lygi, ef hann er
ssgður á löogum »tað og tlma,
Hms vegar á kaupmaðurlon þó
nokkra sök á ógæfuuni; hann hef
ir bratkað og hætt of mlklu, ef
til vill af nauðtyn, að houum fanst,
en dæmaiauit gálauslega þó —
Sókrates gsmii, viunumaður kaup
manns, fjörgar upp leikinn; hana
er ikemtilegur og áreiðanlegur,
fyrirmyndarhjú upp á gamlá vísu.
— Hjóaaleydn Júlfa og Biidur
(dóttir kaupmanni og sonur Haið
ai) eru og elikuleg og aðhðandf,
eins og vant er um hjónaleysi,
sem unnaat Af öðrum persónum
leiksins má nefna konu kaup
mannsins, Hönnu, ágæta rnóður,
og Pctrúnellu iausakortu, sem er
alveg gripin út úr Iífinu og stór-
skémtileg —
Það er ekki alveg óþarft á
Hanglk j ötið
bragðbezta, hákarl,
rúllupylsur, rikling,
gulrófur, kæfu o. fl.
kaspa menn ódyrast I
Verzl. Skógafoss
Síml 353.
þeisum tínaum stéttabiríttunnar
að minnast þess ituodum, að við
erum aliir trsenn, hvaða stétt sem
við erum (, og vist rná það te'Ja,
að þótt fjaedíkspur og hatur megi
sia mikiis og aé ef til viii nauð*
synlegt, þá megnar skiiningur og
s&nngimi meira tll- góðs að lok*
um, — og það vlii böf. kenna
áhorfendum —
Leiksviðið er of Iftið og bekk-
irnir harðir (eins og í leikhúsinu
i Reykjavlk), en cngan etun ið/a
þeis að «j i leikritið. Leikendurnir
leysa hiutverk sln svo vel af hendi,
að furðu gegnir um óvana menn.
Loks vildí ég óíka, að lcikrit
þetta yrði lelkið hér ( Reykjavfk
lika; — það á það fyililega skil-
ið, að þvl sé gaumur gefinn og
íbúar höíuðataðaiins fái að >já
það.
Jakob jólt Smári.
........lij -
Edgesr Rict Burroughs: Tarzais snýr aftnr.
„og segja þeim, að eg hafi ekki raknað við, fyr en
IöDgu eftir að þú drapst Ta, og að eg viti ekki, hvort
þú hafir sloppið”.
Hún fylgdi honum um krókótt göng, löng og dimm,
unz þau komu 1 lítið herbergi, sem ljósglæta kom inn
í um dálitla iifu á þakinu.
„Þetta er herbergi þeirra dauðu", sagði hún. „Eng-
um mun detta í hug að leita hér að þér — þeir mundu
ekki þora það. Eg kem aftur þegar dimt er orðið. Þá
hlýt eg að hafa fundið upp ráð til þess að bjarga þér“.
Hún fór, og Tarzan apabróðir varð einn eftir 1 her-
bergi drauganna undir borginni Opar, sem fyiir löngu
síðan var týnd og gleymd.
XXI. KAFLI.
Sklpbrotsmennirnlr.
Clayton dreymdi að hann drykki lyst sína af vatni,
tæru, svalandi lindarvatni. f einni svipan fékk hann
tneðvitundina aftur og fann, að hann var orðinn gagn-
drepa af vatni, er streymdi úr loftinu og beint í and-
lit honura. Hitabeltisskúr dundi úr loftinu. Hann opn-
aði munninn og drakk. Brátt hrestist hann svo, að
hann gat risið á fætur. Thurau lá þvers um yfir fætur
hans. Nokkrum skrefum aftar lá Jane Þoiter í kút,
niðri i vatnspolli 1 kjalsoginu — hún var hreyfingar-
laus. Clayton taldi hana af.
Með mildum eifiðismuuum velti hann Thuran ofan
ÆÍ sér og gat skriðið til stúlkunnar. Hann lyfti höfði
hennar frá viðnum. Það gat leynst líf enn þá með
þessari tærðu manneskju. Hann gat ekki mist alla von,
svo hann iét rigna 1 iófa sinn og helti dropunum milli
hinna bólgnu vara, sem fyrir fáum dögum höfðu verið
rósrauðar og aukið svo mjög á fegutð stúlkunnar, er
verið hafði ímynd yndisþokka og lífsfjörs.
Um stund sást ekkert merki um llf, en eftir ftrekað-
ar tilraunir fór titringur um hálflokaðar varirnar. Hann
helti enn nokkrum dropum upp í stúlkuna. Hún opn-
aði augun og horfði lengi á hann áður en hún gat
áttað sig á umhverfinu.
„Vatn?“ hvíslaði hún. „Er okkur borgið?*
„Það rignir“, svaraði hann. „Við getum að minsta
kosti drukkið. Það hefir lífgað okkur bæði við að
minsta kosti“.
„Thuran?" spurði hún. „Hann drap þig ekki. Er
hann dauður?“
„Eg veit ekki*, svaraði Clayton. „Ef hann lifir, og
regnið lífgar hann við —“, en hann þagnaði, því hann
mundi of seint eftir því, að hann mátti ekki bæta á
skelfinguna, er stúlkan hafði þolað.
En hún gat þess, er hann vildi sagt hafa.
„Hvar er hann?“ spurði hún.
Cíayton kinkaði kolli 1 áttina til Rússans. Um stund
þögðu bæði.
„Eg ætla að reyna að vekja hann", sagði Clayton
loksins.
„Nei“, hvíslaði hún og lagði hendina á handlegg
hans. „Geröu það ekki — hann drepur þig, 'þegar
vátnið hefir llfgað hann við. Ef hann, er að deyja, þá