Spegillinn - 01.11.1927, Blaðsíða 2

86
SPEGILLINN

Hý nefnöarskipun.
R hcerri stöðum.
, 1 rn i i
I fí i -l !' i
Érauða- og kökugerðin
5.
rf
a
^stu og ljúfféngustu brauðin
og kökurnar eruð þjer viss
um að fá, ef þjer komið á
Laugaveg 5.
Sími 873. Sími 873.
Eldkúsáiiöld,
ódýrast og fjölbreyttast úrval.
H. P. Dms.
Það vissum vjer þegar frá upphafi, að
ekki þyrfti Spegillinn að skammast sín
fyrir að styðja núverandi stjórn. Get-
um vjer tekið undir með kallinum, sem
var búinn að skera hestinn á háls og
sagði: „Jeg var feginn að það gekk svona
vel — jeg hefði ekki borið það við ann-
ars.“ Stjórnin hefir sem sje, það sem
af er, starfað mjög í anda Spegilsins og
vérið umsvifa- og athafnamikil, svo sem
lesa má í blöðunum, sjerstaklega þó í
greinum eftir J. J. í Tímanum. Síðasta
afrekið er í því fólgið að skipa^ tvo
menn í nefnd, til þess áð telja upp og
rannsaka áfengisbírgðir þær, er ríkið á
geymdar í þeirri stofnun sinni, er yenju-
lega er nefnd „Steinninn". Stjprnin hefir,
og auðvitað með rjettu, eins pg vant er,
viljað vita, hvort ríkið, sem plíkt, væri
„samkvæmisfært“, ef til þess kæmi, að
góða gesti bæri að garð, t. d. eins og
sendiherrann frá Rockefeller, sem nu mun
vera í ráði að sníkja af einhverja heilsu-
stofnun eða eitthvað þessháttar. Fleiri
þarfir gestir geta og komið á næstunni,
þótt Speglinum hafi ekki verið tilkynt
það enn. Eins og vjer lofuðum stjórn-
inni þá er; hún tók við völdum, munum
vjer eftir megni gefa henni hollar bend-
ingar í hvívetna, og hjer leyfum vjer oss
einmitt skítpligtugast að koma með eina
slíka. Það er sem sje galli á nefnd þess-
ari, að báðir mennirnir — þeir bræð-
urnir Felix Guðmundsson, sem í þessú:
blaði er kyntur lesendum vorum, og
Pjetur Zophoníasson, áður íhaldsmaður,
en nú frelsaður — eru gútemplarar, svo
sem alþjóð og Alþjóðabandalaginu er
kunnugt. Þetta er ekki heppilegt — með
allri reverensíu að segja. í skýrslunni
verður það greinilega að koma fram,
hvaða sortir sjeu til, ekki síður en hitt,
hve margar flöskur. Gútemplarar þekkja
ekki og mega ekki þekkja nöfn á öllum
sortum áfengis, og vill því Spegillinn
Ieyfa sjer að bæta við einum manni í
nefndina, sem þekkir þær til hlítar.
Mætti í stað hans ryðja öðrumhvorum
bróðurnum úr nefndinni með hlutkesti en
hinn gæti svo verið teljari en sprúttfræð-
ingurinn nefnari í þessu bannlagabroti.
Bindindisstjóri Spegilsins.

mMWámwpMXátátwmM

„Snáfaðu strax upp í Stjórnarráð, Ey-
vindur. Hafðu tal af ráðuneytinu og
skrifaðu svo strax grein um alt heila
galeríið. Okkur vantar grein í blaðið.
Fljótur nú.“
Þetta hrópaði aðalritstjórinn til mín
núna á síðasta sumardag, og sá jeg þann
kost vænstan að hlýða tafarlaust, því
annars átti jeg víst að verða rekinn frá
blaðinu, og ekki vildi jeg verða fyrir því
núna undir veturiiin. !,
Segir nú ekki af ferð minni fyrr en jeg
kom í Stjórnarráðið 'og mæti þar ein-í
hverjum full megtugum. „Hvar eru hin-t
ir nýu?“ spurði jeg. „Við höfum hjeri
annað að gera en lesa soleiðis bækur,1^
svaraði sá megtugi, „Auðvitað, en hvar
eru ráðherrarnir nýu?‘‘ „Þeir eru nú
ekki nema þrír, og jeg held það sje
fjandans full nóg.“ „Veit jeg það, en
þeir eru nýir af nálinni samt, og jég
þurfti endilþga að tala við ráðunautit>,“
sagði jeg. „Það er nú ekki nema einn
ráðherrann viðstaddur.“ „Já, en hvar
eru hinir?“ „Morgunblaðið og^ Vísir
segja að Magnús sje sigldur til að sýna
sig og sjá aðra, svo að það er líklegá
satt, en Tryggvi stendur í flutningum,
og yar rjett í þessu að leiða síðasta ung-
viðíð yfir Gjallarbrú, en svo köllum við
hjerna brúna milli Laufáss og ráðherra-
bústaðarins.“ — Að svo mæltu vísaði
hann mjer á dyr, — þó ekki útidyrnar,
heldur, heldur á dyr Jónasar þess, er
nú stjórnar guðs kristni á landi hjer og
auk þess svo mörgu öðru fleiru.
Þegar jeg er búinn að berja og heyra
sagt „kom inn“, lauk jeg upp hurðinni
á þeirri rauðu — það er sem sje alt fóðr-
að með rauðu — lit blóðs, elds og blygð-
unar — á skrifstofu Jónasar.
Þegar jeg kom inn, gaf mjer á að líta.
Aldrei hefi jeg sjeð tígulegri sjón, og
hefi jeg þó sjeð sitt af hverju. Þar lá
sjálfur ráðherrann í allri sinni lengd
uppi á legubekk og var í óða önn að
stjórna ríkinu, bara öllu íslenska ríkinu,
þar með taldar Þingeyjarsýslur og Vest-
mannaeyjar.
Jeg heilsaði hæversklega og stamaði
eitthvað á þá leið, að mjer þætti verst
ef jeg gerði ónæði, því nóg væri víst að
gera.
„Já, nóg er til að sinna“, svaraði ráð-
herrann, „alt í niðurníðslu eftir fráfar-