Spegillinn - 17.05.1930, Síða 5

FramrEÍðsla
atkuæðagreiðslu.
með
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiitvt<iiiiiifiiiii<iiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii«iiiiiiiiiiiiimmHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiriiiiiamiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii itinmmimmnmimimiiimmiiiiiimiiiiiiiiiimimmmmr
Flmeríkumenning.
Það ku vera siður vestanhafs, að ef
nýburstaður negrasjentilmaður brosir
framan í hvíta stúlku — en negrar
brosa manna best — tekur skríllinn,
með frændur og vini stúlkunnar í far-
arbroddi, sig til og ,,lynchar“ negr-
ann, eins og það er kallað þar í landi,
nefnilega brýtur í honum hvert bein
með spörkum og slögum, smyr hann
síðan í tjöru og moonshine (innfætt
viskí) og kveikir í öllu saman. Er þá
negrinn venjulega búinn að fá nóg
og lætur líf sitt við lítinn orðstír á alt-
ari erotí'kurinnar.
Eins og skynugir menn, sem komnir
eru til vits og ára — minnsta kosti
ára — munu hafa tekið eftir, höfum
vjer íslendingar komist heldur betur
með á nóturnar, hvað siðmenningu alla
snertir, á ótrúlega stuttum tíma. Jeg
man svo langt, að um aldamótin eða
þar um bil, þótti það lúksus að raka
sig mejr en einu sinni á viku, eða fara
í bað meira en einu sinni fimta hvert
ár.. En nú er, óhætt að segja öldin
önnur, þótt almanakið segi, að það sje
sama öldin. Nú þurfa menn meira, ef
þeir fara á grímuball, en bara að þvo
sjer og raka sig, til þess að verða ó-
þekkjanlegir. Vjer hringsnúumst sem
sje í hringjðu siðmenningarinnar, vjer
þöfum ,,kynferðismá]“ og morð öðru
hvoru, til þess að slá því föstu, að vjer
sjeum í nánu andlegu sambandi við
umheiminn, enda þótt vjer búum þar
sem eitt sinn var kallað hali veraldar.
Vjer höfum síma, útvarp, flugvjelar,
A.lexander, vitfirringa í embættum o.
s. frv. rjett eins og vjer værum að eft-
irlíkja hina fornu Rómverja og aðr-
rr stórþjóðir, sem sagan segir oss, að
ekki hafi verið físað saman. Helsta
menningarmerkið er þó það, að vjer
höfum engar járnbrautir; það stigið
höfum vjer hlaupið yfir, enda munu
dagar þeirra senn vera taldir með
menningarþjóðum. — Yfirleitt höfum
vjer nóg af öllu í menningaráttina,
nema hvað oss vantaði helst einhvern
snefil af ,,menningu“ Ameríkumanna,
en hún er, eins og allir vita, tip-top
samkvæmt formúlunni: ,,Alt mest í
Ameríku".
Svo er þó forsjóninni fyrir að þakka,
að vjer eigum lí'ka umbótamenn, sem
ekki hættir tjl að sofna á verðinum.
Er nærri því skömm til þess að vita, að
vjer skulum vera orðnir svo siðaðir,
að þessir menn verði atvjnnulausir,
cða atinnulitlir. Sem betur fer, er þó
ckki svo ilt í efni, og nokkuð var um
það, að fyrir skömmu fjekk einn
þeirra tækifæri til að sýna, að ennþá
ev þessum ágætismönnum nokkurt
verksvið opið. Það skeði ekki alls fyrir
löngú, að Indverjj einn kom í mein-
leysi sínu inn á hið nýstofnaða heims-
hótel vort, og lá þá við slysi, því þjónn-
inn, sem víst hefir ekki haft manna-
iðina nægilega í fingrunum, þótt
sennilega hafi hann annars kunnað þá,
hafði nærri því borið veitingar á borð
fyrir hann, og má hamingjan vita,
hverjar afleiðingarnar hefðu orðið fyr-
ir þjóðarmannorð vort, ef svo hefði far
ið. En þá tók forsjónin í taumana,
eins og Tryggvi segir, og sendi sjálf-
an forstjórann á vettvang, eins og smá
cirkusengil. Bannaði hann með harðri
hendi, að veitingar væru framreiddar
fyrir jafn mislitan mann og þessi var,
og hlýddi þjónninn vitanlega hús-
bónda sínum, því bolsjevismi er ekki
enn orðinn verulega þroskaður í þeirri
stofnun. Varð því Indverjinn að fara
við svo búið. En að líkindum hefir
meirihluti viðstaddra gesta ekki verið
í Ameríku og drukkið í sig menning-
una, því ekki var trútt um, að n 'kk.ur
kurr stafaði af þessu. Og nokkuð var
um það, að dagii.n eftir vildu menn
sannprófa afstöðu almennings í þessu
alþjóðamáli, og var því annar Indverji
fenginn lánaður af skipi sínu, og dreg-
inn inn á hótelið. Kom þá almennings-
álitið svo greinilega í ljós, að húsbónd-
anum þótti áhyggilegast að ganga til
atkvæða. Kom þá í ljós, að Ameríku-
menningin hefir ekki náð fastari tök-
iríi á oss, enn sem komið er, en svo,
að hún varð í stórkostlegum minnihl.,
og hafa Indverjar og aðrir litaðir