Spegillinn - 01.08.1947, Side 6

132
SPEGILLINN
í
„Föst kommer bössen
og svo kommer jeg,
og svo er það bezt fyrir
fuglana að fara að vara sig“.
Úr ítöngvum L. I.
stólar, er annar ætlaður forseta Islands en hinn Ólafi ríkis-
arfa. Minn stóll er þar skammt frá til hægri. Nú verður ör-
stutt hlé, þar sem taka þarf hljóðnemann til annarra þarfa,
og setzt ég niður á meðan.
1. Hjörvar og hljóðneminn.
Útvarp Reykhoit!
Þá stend ég hérna í Reykholti á þessum fornfræga stað,
þar sem áður stóð annar snillingur, Snorri Sturluson. Ég er
sem sagt kominn hingað til Reykholts við nokkura menn og
tigna gesti. Það er nokkuð dimmt yfir að líta, gráir skýja-
flókar hylja sólu, en annars er veður gott. Ég stend hér fyrir
framan hljóðnemann eins og oftar áður á mestu hátíða stund-
um þjóðarinnar. Hljóðneminn og ég eru eins og alþjóð veit
mestu furðuverk vorra tíma. Snorri Sturluson, sem ég kom
til að hylla í dag, var maður, nánar til tekið íslendingur, sem
uppi var á Sturlungaöld og bjó að Reykholti. Reit hann bók
er hanmnefndi Heimskringlu og er það merkileg bók. Þá
gaf hann út ljóðabók er Edda nefndist og reyndist hún þegar
metsölubók. Ræð ég öllum, öldum sem óbornum, að kynna
sér þessa ljóðabók hans. Snorra var á sínum tíma bönnuð
útkoma til íslands af Hákoni Noregskonungi. Þá sagði Snorri
„Út vil ek“, sem frægt er orðið og læddist um borð, sem blind-
ur farþegi með tilstyrk Skúla jarls. En er til íslands kom,
tók eigi betra við, þá var Dagsbrúnarverkfall um land allt
og er Snorri kom af hafi eftir harða útivist gekk til móts
við hann maður nokkur. Sá nefndist Sigurður Guðnason og
bannaði hann Snorra landgönguna. Lét Snorri sér fátt um
finnast, en þó varð svo að vera, sem Sigurður vildi. Snýr
Snorri við skipi sínu og heldur aftur til Noregs. Höfðu þá
gerst þau tíðindi, að Skúli jarl var settur af eður drepinn,
en Ólafur ríkisarfi fór nú með ríki hans. Kveður hann Ólaf
til farar með sér og þorði þá engi á íslandi á móti mæla. Er
nú Snorri kominn til óðals síns, stendui' hann á stalli hám og
horfir yfir Reykholtsdal. Er þó skyggni eigi, svo sem á verður
kosið. Hér í Reykholti er nú á þessari stundu saman komið
múgur og margmenni og kann ég eigi tölu á þeim eða nöfn
að nefna. Hér hið næsta mér er afmarkaður reitur, sem
engi má inn á ganga — nema ég. Þar má sjá sætaraðir sem
ætlaðar eru hinum tignari boðsgestum. Fremst eru tveir
2. Hljóðneminn kemur aftur.
Útvarp Reykholt!
Þá stöndum við hér aftur, ég og hljóðneminn, eftir að hafa
gegnt þörfum sínum. Nú hefur birt í lofti. Veður er með
fágætum milt og sér nú til sólar. Hún vermir — hún skín og
hýrt gleður mann. Jamm. Skyggni er nú ágætt niður dalinn.
Dalurinn er nú í sínum fegursta skrúða, hlíðar og fjöll beggja
vegna, eins og títt er um íslenzka dali fram til fjalla. Á
rennur eftir miðjum dalnum og nefnist hún Reykholtsdalsá.
Dregur hún og dalurinn auðsjáanlega nafn sitt af sjálfu
Reykholti. Jamm. Nú þegar ég hef sett hátíðina getur hún
hafizt. Mér til aðstoðar hef ég kvatt tvær nefndir, er Snorra-
nefndir nefnast og kenndar við Snorra Sturuluson. Er önnur
íslenzk og veitir henni forstöðu Jónas nokkur Jónsson,
kenndur við Hriflu og fleira. Á hann þá nefnd eins og önnur
fyrirtæki í sambandi við framliðna menn. Hin nefndin er
norsk, en eigi kann ég útlenzk heiti þeirra, er að henni
standa, fram að bera. Kvað þó vera þar tignir menn saman
komnir, sem þar eru, en útvarpsþulir munu þeir engir vera.
V
V
V