Spegillinn - 01.08.1947, Blaðsíða 9

SPEGILLINN
135
Að norðan
Það lieitir Þróttur, félag fyrir norðan,
sem fór í verkfall hér á dögunum,
og hugðist reyna að liræða „Stefaníu“,
því hún er soldið slöpp á taugunum.
Þá sendi ’ún Þorstein, þennan svíradigra,
sem þekktur er að stærstum mannkostum.
k Og bauð honum að semja um sama
samninginn og lama, lama
þrótt í Þróttarfélögum.
t
Hann fór á staðinn, feginn nýjum bransa,
þyí féð er gott í augum þessa manns,
og Þrótti bauð að semja í skyndi um sömu
sultarlaun og vóru áður hans.
En Gunnar, ásamt Gvendi Vigfússvni
og Gvendi hinum, sagði blákalt nei.
„Kommúnista kveð ég niður,
kommar sízt eg hræðist yður“.
I gjallarhorni glumdi hátt: okei!
Og Þorsteinn M. þá fann upp liinar frægu
frjálsu nýju „Þróttarkosningar“.
En Svenni Ben og Finnur vóru á ferli,
og fleiri þekktir stríðsmenn sáust þar.
Og Finnur sjálfur setti upp auglýsingu
á símastaur, hvar skírt var letrað á:
„Kjósi þeir, sem kjósa vilja
krossmark þetta bolsar skilja.
Kjósi þeir, sem kunna að segja: Já“.
Hér þarf engar kjörskrár eða klefa,
kladda, mannorð eða þvíumlíkt,
og takist oss að tína upp nógu marga
trúverðuga, þá skal fólkið ríkt.
En þeim. sem neila þesstiin kjarasamning,
skal þjarmað að, skal dauðinn sjálfur vís.
Stattu með oss, stóla á þáð
hjá „Stefaníu“ skaltu fá það,
sem þinn hugur helzt sér kýs.
Það kommúnistar reyna að ríl'a niður,
sem reist er upp af framtakssemi liins,
og símastaurinn hertaka þeir hugðust
og liafa á burtu auglýsingu Finns.
Þá saman herjum laust af miklum móði,
og margur hreppti slæman pústur þar.
Þorsteinn dæsti, Þorsteinn æsti
þjóna sína, hrein og hvæsti:
„Þannig fara frjálsar kosningar“.
Á grönnum leggjum gekk þá inn i salinn
hann Gunnar Jóhanns, Þróttarformaður,
og hugðist kynnast hinni „frjálsu kosning“.
Þeir héldu ’ann væri orðinn brjálaður
og Finnur þreif um fæturna á honum,
í faxið Sveinn, og keyrðu ’ann út á veg.
Að beinahrönglið byltu þyldi
bara virtist drottins mildi.
Forvitnin er fjandi vanskileg.
Og þarna kusu þreknir síldarkaupmenn
og þéttingsfullir prelátar og börn.
En Þorsteinn æpti: „Það er ég, sem stjórna
og Þróttarpeija mala í síldarkvörn“.
En þá fór líkt og þrumugnýr um bæinn
af Þróttarformannsvörum lausnarorð:
„Ólögmæt“ og engir tóku
útsendara Stebbujóku
hátíðlega. Hér var lagamorð.
En Þorsteinn gól í símatólið suður:
„Vér sigur stóran unnum hér í nótt,
og verði sigur okkar manna elfdur,
þá ætti að vera hægt að lama Þrótt“.
En fólksins reiði Finn og Svenna hræddi,
þeir földu sig í tómri síldar-þró.
Á Siglufirði er sagt að vera
sómi að því að fá og bera
á samvizkunni soldið gúanó.
Er skyggði að nóttu, skriðu oní Selfoss
þrír skelfdir menn, með risið heldur lágt.
En Þróttungár í verkfalli áfram vóru
og vildu leika „Stefaníu“ grátt.
Og bolsar liófu banvæn skrif um Þorstein,
hann boðaði þeim öllum tukthúsvist.
í þrælakistu þyrfti að skikka
þessa djöfuls holsivikka.
Þeir áttu sögn og unnu þessa Vist.
Kei.