Spegillinn - 01.03.1970, Side 9

Spegillinn - 01.03.1970, Side 9
MEINHORNIÐ Frá morgni til kvölds Það er ekki að sökum að spyrja, þegar Bjarni formaður lætur ljós sitt skína í Reykjavíkurbréfi. Ekki hefur hann samt kjark í sér til að viðurkenna krógann. En því hefur ekki verið mótmælt, hvorki af honum né öðrum, að það sé sjálfur forsætisráðherrann, sem dylst á bak við nafn- leysi þess, sem bréfin ritar. Hann hefur á undanförnum ár- um notað þennan huliðshjálm sinn til að hreyta úr sér ónotum sínum út í allt og alla og þó sérstaklega Magnús Kjartansson, ritstjóra Þjóðviljans, sem má ekki vamm sitt vita í þessu efni frekar en öðrum (og leikur aldrei slíkan leik). í siðareglum Blaðamannafélagsins, sem Magnús Kjartans- son, ritstjóri Þjóðviljans, fer eftir í einu og öllu, er lögð á félagsmenn sú kvöð að segja ekki ósatt vísvitandi. Bjarni skákar í því skjólinu að vera ekki í félaginu, fremur en Styrmir Gunnarsson, sem skrifar hina afstyrmislegu Stak- steina í Morgunblaðinu. En þeir góðu menn athuga ekki, að siðareglurnar endurspegla aðeins hin óskráðu hegð- unarboðorð, sem allt óspillt fólk, þar á meðal Magnús Kjartansson, ritstjóri Þjóðviljans, ástundar í daglegu lífi sínu. Að lokum vil ég benda ritsnillingum Morgunblaðsins á, að þeir ættu ekki að hætta sér of mikið út á þann hála ís að birta skopstælingar af Mao formanni, stuttum og ó- eðlilega digrum. Það eru fleiri formenn með einkennilegt vaxtarlag, án þess að til sérstakra tíðinda teljist, enda þótt deila megi um sundhæfni þeirra. Rauði-Mangi Skráma Nú er hann Ólafur Jónsson að komast á unglingsárin, blessaður strákurinn. Ingimar Erlendur Sigurðsson sé með honum. Ingimar var merkilegur maður. Hann sagði, að fólk skemmti sér ákaflega vel í rúminu. Og svo fann hann upp réttlát dagblöð og ranglát. Eða var það Jóhannes Helgi ? íslenzkir gagnrýnendur geta nú tekið til við að skrifa langar og „áhugaverðar“ greinar um gullöld íslenzkra bókmennta, eins og hún birtist í bókum Svövu Jakobs- dóttur. En silfurhestinn ætti að setja undir Ólaf, eða a.m.k. anda hans. Þá gæti Sigurður A. Magnússon loks brokkað á Pegasusi eitthvert austur eða suður í lönd, þangað sem hugur hans stendur til. Góða ferð Sigurður minn, og komdu við í Síberíu. Innrás absúrdismans í íslenzkar bókmenntir hlýtur að hafa kallað á dásamlega tilfinningu í Ólafi, líkt sem hann svifi um á rósrauðum skýjakransi og yfir allt legði himn- eska birtu, sem væru þúsundir marglitra ljóskastara á risastóru leiksviði. Vonum við þá, að loftið fyllist ekki af undarlegu, svörtu fiðri, sem gæti haft ill áhrif á svo ljúfan mann. En líklega hafa verið erfiðar póstsamgöngur til Menningarsíðunnar undanfarið En mundu það, Ólafur, að nauðsynlegt er að skilja eftir mannlegar tilfinningar, áður en gengið er inn fyrir ákveðin hlið. Það ættir þú að vita, nú orðið. Svo bið ég þig að heilsa honum Magnúsi Kjartanssyni, sem skrifað hefur bók um Kína, sem minnir nokkuð á Madvigs grammatik, eins og Gröndal lýsir henni. Sú bók hafði þann höfuð- kost að verða fijótt úrelt. Segðu Magnúsi, að hans „Sam- lede værker“ ættu að fá Silfurhestinn við fyrsta tækifæri. Gleðilegan Magnús! Hattímas fáorði Ormur I auga Hvernig er þetta með orðuveitingarnar ? Enn er haldið áfram að skreyta alls konar stássfólk úti í bæ með þessum stórfálkakrossum og alls kyns orðum, en til stórfurðu má telja, ef einhver athafnamaður, t.d. útgerðarmaður eða fyrrverandi útgerðarmaður, fær orðu. Að ég nú ekki tali um blessaða sjómennina okkar og verkafólkið, sem heldur uppi þessari þjóðarómynd, sem við erum. Af hverju fá skátar aldrei orðu eða hjálparskátar ? Af hverju fá menn ekki orðu, sem hafa eytt miklum tíma og fjármunum í að koma upp alls kyns fróðlegum söfnum, t.d. sædýrasafni og þess háttar? Spyr sá, sem ekki veit. Ég er orðinn hundleiður á þessu orðuþjóðfélagi, sem á ekkert betra skilið en að vera kennt við gúanó. Ég er orðinn leiður á þessum kokteilboðum, sem alls konar fint fólk er alltaf að fara í, en venjulegum athafnamönnum með súran sveita er aldrei boðið í. Ég skil ekki, hvernig öll þessi frekja viðgengst hérna í þjóðfélaginu, Af hverju fá t.d. skátar ekki að dreifa jólapóstinum og gefa út sér- stök frímerki til þeirra nota og selja síðan með lítils háttar hagnaði. Af hverju fá friðsamir útgerðarmenn ekki að gera út héðan í friði fyrir alls konar trantaralýð og banka- valdi. Hversvegna þurfa menn endilega að ganga á lakkskóm og í pressuðum fötum. Ekki gekk Egill Skallagrímsson á lakkskóm og ekki í pressuðum fötum. Því má maður ekki fara skyrtulaus inn á vertshús, eins og tíðkaðist hér í gamla daga? Hverskonar uppskafningsháttur er þetta eiginlega, sem er farinn að tröllríða þessu þjóðfélagi. Skyldu karl- menn annars ekki bráðum hætta að geta migið standandi, ætli það fari ekki líka að þykja barbarismi. Svo er ég líka orðinn hundleiður á þessu leiklistarkjaftæði og menningarsnobbi. Nær væri að sýna hér Mann og konu og Skuggasvein á hverju ári, í stað þess að vera að eyða stórfé í alls konar útlenda menningardellu eins og Antígóna og Fjaðrafok og hvað það nú heitir þetta rusl, sem þeir eru alltaf að rífast um. Enginn rífst út af góðum íslenzkum leikritum; því ekki að sýna þau og láta það nægja, og allir verða ánægðir. Þrándur

x

Spegillinn

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Spegillinn
https://timarit.is/publication/349

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.