Spegillinn - 01.03.1970, Qupperneq 16

/NGU E/Ufí E/VSSUG/9 OG /fífí S-
GUfíZHA.EÆHÚN SkSDfíLD-&/RMfí KOLLL/Ð.
eftir bókarrollum og þykir
hún heldur latgengur smali
í þeim högum. Hannibal er
hins vegar vel til hennar og
fær henni nokkur forráð á
búi sínu. Lætur Hannibal
sem hún ráði nokkru. Eru
það klókindi hans, því að
óvildarmenn þeirra Selár-
dæla nenna eigi að elta ólar
við kellingu þessa.
í Selárdal hagar svo til, að
beitilönd eru erfið til leitar
og heimtur því jafnan slæm-
ar. Hannibal átti lengi al-
þýðubandalag við granna
sinn, Rauða-Manga, um
upprekstrarlönd og gengu
sauðir þeirra saman í haga.
Heimalið Manga var hins
vegar hrekkjótt og illa agað
og sigaði hundum á sauði
Hannibals til gamans sér.
Þessu reiddist Hannibal.
Kallar hann til sín sonu
sína og segir:
— Far þú nú, Jonni, sem
skjótast og tak með þér
hundinn Þvarald. Smalið
þið sauðum vorum til húsa.
Takið svo marga sauði,
sem þið megið, og skeytið
ekki um mörk. Hlægir mig,
ef Manga mun eigi verða
sauðvant í kvöld.
— En þú, Óli, skalt níð-
rúnir rista í Frjálsþýði þínu
og skaltu þar á nokkra ný-
lundu hafa, svo að Mangi
kunni ekki ráð við og komi
ekki fyrir sig Illvilja sínum,
sem hann ber jafnan með
sér frá degi til dags.
— Ég mun á meðan bregða
mér í kerlingarham, ganga
á fund Manga í hópi lær-
dómsmeyja þeirra, er kven-
skýlur kallast, og gera hon-
um skráveifu nokkra.
Að svo mæltu gengur
Hannibal til stofu og hygg-
ur sínum málum vel komið.
Jonni hleypur nú á bak
trússmeri einni, er þar stóð
á hlaðinu og Bryn-Skráma
var kölluð, og ríður nú sem
mest hann má til sauða.
Stuggar hann rollum í átt
til Selárdals og sigar ákaft
hundinum.
Húskarlar Rauða-Manga
sjá, að þeir feðgar eru árla
á ferli og að hreyfing er
komin á sauðina. Fara þeir
þá til sauða sinna margir
saman. Þar fer Guðmund-
ur Jakedíjagedijagg og ber
hratt yfir, enda er hann
manna bezt ríðandi og heit-
ir Þrautseta meri sú, er
hann situr.
Einræðu-Ebbi hleypir og
skeiði miklu fram úr af-
hýsi á bænum, sem er Dags-
brún kallað. Eru þar
geymdir sauðir þeir, sem
sízt eru ætlaðir til ásetnings.
Þar hefur Ebbi komið sér
að jötu með öðrum sauð-
um og á þar sæla daga,
enda vill hann þar vera
löngum.
Margar tíkur og fóthvatir
hvolpar fylgja liði Rauða-
Manga, og hleypur mikill
æsingur í þá hersingu alla.
En sauðir gerast styggir og
áttavilltir, svo að þeir vita
ekki, undan hvorum þeir
skuli renna. Hlaupa sumir
út undan sér og ofan í
Kommalágar, þar sem er
fornhagi þeirra sauða, sem
Rauði-Mangi tók í arf eftir
fóstra sinn, Einar elliglap.
F yrir þessum sauðum renna
þeir Steinkommagrímur
marxóði og Distefano Ö.
Leningraði, en þeir skila
sér jafnan illa í leitum og
vilja í Kommalágum liggja.
Sér Rauði-Mangi, að hér
má ekki við svo búið
standa. Hannibal og þeir
feðgar hafa tvístrað sauð-
um hans, og húskörlum
hans verður villugjarnt í
haganum. Kallar Mangi
því til sín svein nokkurn,
sem Ragnar nefnist. Hafði
sveinninn sá verið borinn
út í reifum, en griðkonur
Manga fundið hann ýlfr-
andi undir steini. Sumir
sögðu hann vera umskipt-
ing, því hann líktist mjög
Heimdallarálfum þeim,
sem búa vestan heiða.
Manga þótti sveinninn fríð-
ur og líklegur til atkvæða-
veiða. Hann mælir við hann
svo:
— Launa þú nú fóður þitt
í vetur og far sem skjótast
út í haga og hóa saman
sauðum mínum öllum.
16