Spegillinn - 01.03.1971, Blaðsíða 15

Aumingi! Aumingi! Aum-
ingi! Aumingi fyrir aldur
fram. Þessi orö öskruðu á
mig í vöku og svefni. Ég
hafði martröð hverja nótt
og dreymdi ég væri að hlaupa
einhvers staðar úti i móum,
eins og vitlaus maður. And-
skotinn var á hælunum á
mér og hvíslaði sætlega
mjúkum rómi í eyra mér:
Hjartað, vinur, hjartað.
Maginn, vinur, maginn og
ýstran. Æðahnútarnir, skall-
inn, drykkjan. ofátið, hel-
reiðin. Kransinn, vinur
minn, kransinn.
Ég sá. hvernig ég lyftist upp
úr rúminu, stökk út um
gluggann, og var óðara kom-
inn niður á Kársnesbraut.
Þar sá ég mann á hlaupum.
Ég hljóp á cftir honum.
Ég var enn í náttfötunum,
hann var klæddur eins og
skíðakappi á vetrarólympíu-
leikum, grannur og spengi-
legur, með dökk gleraugu á
nefinu. Mér fannst ég eitt-
hvað kannast við þennan
einbeitta tannsvip. sem af-
skræmdist af púi og and-
köfum á hlaupunum. Þessi
einbeitti tannsvipur tilheyrði
einhverjum. sem ég hafði
séð. Mér fannst þessar tenn-
ur vísar til alls. Mér fannst
þær geta farið að rífa kjaft
við mig þarna. Mér fannst
sem hann liti á mig ásökun-
araugum fyrir að vera að
elta sig þetta eftir Kársnes-
brautinni í náttmyrkrinu,
löngu fyrir dögun, í gaddi
og kulda.
Ég fékk allt í einu sting fyrir
hjartað, og það rann upp
fyrir mér Ijós. Þetta var
maðurinn í bæklingnum, ein-
um af þessum bæklingum,
sem bæklunarsamtök ÍSÍ
senda mér. Þctta var efna-
h a gs un d u r þjóðarinnar.
Þetta var mesti þrekmaður
á tölur og fjárupphæðir, sem
nokkurn tíma hafði fæðzt á
landi hér, sjálfur erkispek-
ingur Viðreisnarinnar. Hann
hljóp mjúkum skrefum eftir
egg- og rennisléttri Kárs-
nesbrautinni. aðalgötunni í
almúgabænum.
Það rifjaðist upp fyrir mér.
s-----
Óeðlilegir
dauðdagar
hvað stóð í þessum bækling-
um frá bæklunarsamtökun-
um. Ég hafði ekki fyrr lesið
nokkrar línur um trimmið,
en ég uppgötvaði, að ég
kunni hvorki að ganga né
skríða, hvað þá heldur að
hlaupa. Ef ég reyndi að
spretta úr spori, ætti ég fyrir
höndum hroðalegt hjarta-
slag. Ég hélt áfram að
hlaupa, en nú brá svo við,
að ég komst ekkert úr spor-
unum. Ég fann, að ég svitn-
aði. Ég fann kökkinn í háls-
inum á mér.
Blöðin voru alltaf að birta
myndir af unglegum og
spengilegum mönnum á
miðjum aldri til þess að
storka bílífisseggjum eins og
mér. Strákarnir í Arnarnes-
inu voru allir farnir að
skokka úti á kvöldin með
yfirskattalögguna í farar-
broddi, Jóa lögfræðing og
hina landsfrægu Clausen-
sportídjóta. Inni í Laugar-
dal hlupu líka júristar. Ætli
þeir hafi svona lítið að gera?
Þeim væri nær að vinna
meira, svo að þeir yrðu mat-
vinnungar og þyrftu ckki að
skokka undir vinnukonuút-
svörum sínum og svo að
þcir þyrftu ekki að láta cin-
stæðar mæður og erfiðis-
menn borga fyrir þá kaup-
ið, sem þeir fá, og eins
gjöldin, sem þeir fá ekki.
Kerlingin gerði ekki annað
en staglast á því. hvað ég
væri vesældarlegur í sam-
anburöi við þá þarna í Ka-
Kú klúbbnum, Kappafélagi
kúlumaga.
Sérðu bara hann Gunn-
laug, sagði hún. Upp á
hverjum morgni fyrir allar
aldir og í Laugarnar, og ekki
sýnist manni hann þurfa að
skríða upp i bæli fyrr en
venjulegt fólk á kvöldin eins
og þú.
Öh. það skal ég ábyrgjast,
að hann sefur ennþá á vind-
sæng inni á kontór í félags-
málaráðuneytinu, sagöi ég
þá.
Og séröu hann Pál S.
Ýstran á honum er orðin
sama sem ekki neitt. Ef þú
gætir nú komiö þér í félagið
15