Spegillinn - 01.03.1971, Blaðsíða 16

þarna hjá þeim í KaKú. En
hvað ætli þeir taki svona
aumingja með sér í fram,
fram fylking á morgnana.
Þú yrðir alltaf síðastur.
Ég hrökk upp alltaf öðru
hvoru alla nóttina. Auma
djöfuls martröðin.
Ég fór að laumast til að
hlaupa tvisvar upp og niður
stigann, þegar ég fór með
ruslið á kvöldin, ef enginn
sá til. Helvítis dótið skyldi
ekki geta sagt, að ég héldi
mér ekki við. Ég varð að
bíða utan við dyrnar í tvær
mínútur og varpa mæðinni,
áður en ég fór inn, en mér
leið strax betur.
Ég færði mig nú upp á skaft-
ið og hljóp þrisvar upp og
niður stigann á kvöldin. Svo
fór ég að laumast út á kvöld-
in og skauzt fyrir hornið á
húsinu og út á róluvöllinn.
Ég laumaði mér í sandkass-
ann og hljóp þar eins og
fætur toguðu í kyrrstöðu.
Steisjónarí rönníng, segja
þeir. Þarna var ég viss um,
að enginn heyrði til mín.
Ég reyndi að muna, hvað
stóð í bæklingnum um,
hvernig ætti að fara að því
að hlaupa, lyfta tábergi frá
hné . . . Ég tók út miklar
sálarkvalir og varð að bíta
á jaxlinn til þess að lyfta
fótunum. Ég vissi, að ég
gerði þetta skakkt allt sam-
an, alls ekki samkvæmt regl-
unum. Ég fann það lika á
hjartanu, að þetta hafði öf-
ug áhrif. Ég reyndi að herða
mig upp:
- Viltu fá kransinn, sagði
ég við sjálfan mig. Hvernig
heldurðu, að hún fari með
þig, grísasteikin í Lions í
gær.
16