Stúdentablaðið - 01.12.1955, Page 23

STÚDENTABLAÐ
15
sem hikar við að tala opinskátt um spillingu af
ótta við að móðga þann, sem spillzt hefur, hann
gerist sjálfur um leið háður spillingunni. Sá
sem vill segja, hvað er rétt, má ekki vera hrædd-
ur við að segja, hvað er rangt. Og forusta í
málefnum alþýðu á aldrei að vera forusta í
skjalli um alþýðu.
Reyndar skyldi enginn halda, að hernáms-
spilling íslenzkrar alþýðu sé orðin slík, að
ástæða sé til að örvænta. Um það hefur hann
tekið af öll tvímæli hann vinur minn gamli,
sem útsynningsbáran í Bugtinni hafði gert
slæman í fótunum. Og hann talar fyrir munn
allra félaga sinna á litla bátnum, fyrir munn
allra félaga sinna á öllum öðrum íslenzkum
fiskibátum, fyrir munn félaga sinna á togurun-
um, fyrir munn félaga sina í fiskvinnslustöðv-
unum víðs vegar um landið, já og fyrir munn
félaga sinna í sveitunum, þar sem enn er slegið
gras handa kúm og kindum:
,,A Völlinn, já . . . En ég hef einhvernveginn
aldrei haft mig í það“.
Þessir menn eru íslenzk alþýða, og það er
alveg óhætt að tala við þá af einurð og festu.
Sumir þeirra eru kannski ekki miklar frelsis-
hetjur í nösunum, en þeim mun meiri frelsis-
hetjur eru þeir í hjartanu. Og þó að þeir séu
ef til vill fáráðlingar í augum þeirra sem hafa
tileinkað sér herstöðvasiðferðið, þá verður það
einmitt fyrir þennan fáráðlingshátt þeirra, og
fyrst og fremst fyrir hann, sem Island bjargast.
En þessir menn eru ekki öll íslenzk alþýða.
Og Islandi er enginn greiði gerður með há-
stemmdum fullyrðingum um, að íslenzk alþýða
geti alls ekki spillzt. Því að allstór hluti hennar
hefur þegar spillzt og á eftir að spillast enn
meir, ef áfram heldur, sem nú horfir.
Tj’g var einu sinni háseti á vélbáti; það var
annar bátur en sá, sem frá var sagt í upp-
hafi greinarinnar. Þessi bátur hafði þá nátt-
úru, að ef vélin var keyrð mikið, fór púströrið
að glóa en púströrið lá úr vélarrúminu upp með
stýrishúsinu, og þegar það glóði, rugluðust í
því segulskautin, og þetta hafði þau áhrif á
áttavitann að hann skekktist.
Svipað þessu hefur átt sér stað um hinn
siðferðilega áttavita alltof margra Islendinga.
Með.fjármagni sínu hefur bandaríska hernaðar-
auðvaldið keyrt vélina svo afskaplega, að púst-
rörið er farið að glóa, og af þeim sökum hafa
segulskautin færzt úr lagi, og áttavitinn þar
með skekkzt svo mjög, að stýrt er út í óvissu,
jafnvel út í algjöra glötun.
En það er enn hægt að lagfæra áttavitann.
Þegar púströrið á fyrr nefndum báti fór að
glóa, fylltum við fötu með sjó og skvettum úr
henni á rörið, þangað til það hætti að glóa, og
þar með var áttavitinn aftur kominn í lag.
Með þessu sama ráði má eflaust einnig lag-
færa flesta þá siðferðilega áttavita Islendinga,
sem komnir eru úr lagi. Og það verkefni verða
málgögn hernámsandstæðinga og forustumenn
alþýðu að annast.
Þessir aðiljar mega ekki lengur hika við að
skvetta hinum kalda sjó sannleikans á rörið.
Þeim ber að ræða allar hliðar hernámsvanda-
málsins af einui’ð og festu. Þeir eiga að segja
það afdráttarlaust, að hverjum heiðarlegum Is-
lendingi er það til háborinnar skammar að
vinna við bandarískar hernaðarframkvæmdir á
sama tíma og starfskrafta hans er þörf við ís-
lenzka framleiðslu. Þeir verða að gera hinar
ströngustu siðferðiskröfur til íslenzkrar alþýðu
í sambandi við þessi mál. En sérstaklega ber
þeim að gera strangar kröfur til þeirra, sem
þykjast geta samrýmt þetta tvennt: að vera
andstæðingar hernámsins, og vinna við að
byggja það upp. Sá sem slíka vinnu stundar,
verður ekki kvitt við ættjörð sína með því einu
að segjast vera sósíalisti, þjóðvarnarmaður,
vinstri alþýðuflokksmaður eða vinstri fram-
sóknarmaður og þar með andstæðingur her-
námsins, því að vinnulaun hans eru hluti þess
fjár, sem verið er að kaupa ættjörð hans með.
Svona eiga málgögn hernámsandstæðinga og
forustumenn alþýðu að tala til hennar. Og því
fyrr sem þetta er gert, því betra. Þeim mun fleiri
munu þá átta sig í tæka tíð, þeim mun fleiri
bjargast úr hinu siðferðilega myrkri herstöðv-
anna út í birtu íslenzks lífs og frelsandi fram-
tíðar. En þegar þar að kemur, sem eflaust verð-
ur fyrr en seinna, að við losnum alveg við her-
námið, þá verðum við að sama skapi sterkari,
heilbrigðari og hamingjusamari þjóð sem færri
okkar hafa hnigið til þeirrar niðurlægingar að
þiggja laun úr blóðsjóði bandaríska hernaðar-
auðvaldsins.
Það er ósk mín og von, að þessar hugleiðingar
mættu reynast þó ekki væri nema einn kaldur
dropi á hið glóandi rör.
Neskaupstað, 16. nóv. 1955.