Stúdentablaðið - 01.12.1955, Side 27

STUDENTABLAÐ
19
sá grunnur, sem aukin velmegun og heilbrigt
sjálfstraust þjóðarinnar mun rísa á.
A undanförnum áratugum hafa verið reistar
hér á landi nokkrar vísindastofnanir til vinnu
í ýmsum greinum náttúrufræði, tæknifræði og
læknisfræði. Sem eðlilegt er stríða þessar
stofnanir við margvíslega byrjunarörðugleika,
en þær hafa þó lagt ómetanlegan grundvöll,
sem auðveldara verður að byggja á.
Við eigum fátæklega erfð á vísindasviðinu.
Vísindaleg störf njóta ekki sérlega mikils álits
hér á landi enn sem komið er, og aðbúnaður
að vísindastarfsemi er ekki svo góður sem
skyldi. Til dæmis eru vísindaleg störf oft á
tímum verr launuð en t. d. störf iðnaðarmanna.
Það er því eðlilegt, að úrvalið af ungum
menntamönnum sækist ekki eftir að leggja fyrir
sig vísindaleg störf í náttúruvísindum, verk-
fræði og læknisfræði, eins og þó þyrfti að vera.
Nú þarf að gera ráðstafanir til að vekja
áhuga hinna efnilegustu manna á vísindastörf-
um, hjálpa þeim til að fá nauðsynlega fram-
haldsmenntun og æfingu, og þá munu smám
saman skapast starfsskilyrði fyrir þá að fram-
haldsnámi loknu.
Sá mannafli, sem getur orðið fær um að
vinna fyrsta flokks vísindalega vinnu í hverju
landi, er takmarkaður. Þær fjárhæðir, sem eyða
þarf, til að þessi fámenni hópir geti þroskazt
og notið sín, eru þá heldur ekki ýkja stórar, en
þær skila sér aftur margfaldlega, ef viturlega
er á málum haldið.
Öflugur vísindasjóður hefði þurft að vera
til hér fyrir löngu, og sannarlega er kominn
tími til að hefjast handa um stofnun hans nú.
Ef stofnun og starfsræksla sjóðsins fer vel úr
hendi, verður ekki öðru trúað en hann
geti á árabili stóreflt vísindalega menningu í
landinu og þannig orðið öflug lyftistöng menn-
ingarlegra og atvinnulegra framfara með þjóð-
inni. Þess vegna þurfa allir góðir menn að
leggja hugmyndinni lið.
LÝÐHVÖT
Að hrekjast af háum, en hýsast af þeim smá —
er heimslániS annaS, sem hið nýja vænta má?
Að verSa’ af sínum svikinn, af sínum, einmitt þeim —
á sannleikurinn annars að vænta hér í heim?
I norðurarmi fylkingar fána vorn má sjá,
og frelsi, trú og þjóðlíf er skrifað þar á;
sá Guð, sem oss gaf landið og lífsins kostaval,
hann lifir t því verki, sem fólkið gera skal.
Vér mörgu, vér smáu, vér vinnum þetta verk,
og vilji' ei hinir skilja, þá fram með iygin sterk.
Það hyrjaði sent blærinn, er bylgjum slær á rein,
en brýzt nú fram sem stormur, svo hriktir í grein.
Og rokviðrið nálgast fyrr en nokkur veit af,
en nákalt og rjúkandi kveður við haf:
Sú þjóð, sem veit sitt hlutverk, er helgast afl um heim,
eins hátt sem lágt má falla fyrir kraftinum þeim.
Björnstjerne Björnson.
— Matthías Jochumsson þýddi. —
----------—