Fálkinn - 02.06.1928, Blaðsíða 7

F A L K I N N
7
íl [N n [VI ffr i i'ií) A| n 11V
[] 1 il' l\l itl jI y lor ö y\ Ll'
Sicard læknir hafði boðið
nokkruin vinum sínum lil sin á
Jolakvöldið. — I>6 hann væri enn
J'ngur að aldri var hann þó
1 <tígur orðinn fyrir skurðlækn-
jngar sínar og í vina hóp var
''n 11 allra manna skemtileg-
astur.
kólk var komið
• 'r bórðum
var
Mest
hvi
gott, maturinn
gott skap
hvorttveggja
og vínið.
dáðust þó gestirnir að kal-
jjúnanum sem á horðum var,
hað hann var góður og feitur,
"8 e_inn gestanna sór og sárt við
‘Jííði að annan eins kalkúna
'aL>ri ómögulegt að fá í Paris.
Þjer hafið
svaraði Sicard, -
j.u' el(ki h jeðan úr
sina sögu, sem
ai' Segjá ykkur,
Nú urðu allir
að þískra
ekki
jett að mæla,
þessi kalkúni
París, —- hann
jeg ætla ekki
- ef jeg má.
rvitnir og fóru
um, að hún mundi
, vera sem prúðust sagan sú.
Þ'klega hálf káinug.
.. ‘ Nei, Jiví fer fjarri, hún er
0 11 freinur hryggileg. Jeg hefi
engið þennán kalkúna sem
.°rgUn fyrir að drepa mann.
Gestirnir hjeldu að farið væri
y svifa á Sicard lækni. En hann
>r°sti og yar hinn rólegasti og
jet kvenfólkið nauða á sjer að
SeSja frá. Loks byrjaði lninn:
~~ Það eru tiu ár síðan Jietta
s'pði. ,jeg Var þá aðstoðarlækn-
Þjá Brissélot á stóru sjúkra-
úti í sveit. Eilt kvöldið var
veikan af
háu stigi,
ir
húsi
<0jnið með hónda,
"jósthimnubólgu á „ ,
sj‘.ln þarfnaðist skjótra aðgerða.
’Ó Urðum ásáttir um að skera
aiiu Upp í hýtið morguninn
j *lr- Sjúklingurinn þjáðist mik-
( en bar sig karhnannlega.
,leg hafði vörð á sjúkrahúsinu
11111 nóttina. Seint um kvöldið
Jdr uijer sagt, að maður og
'°na vildu tala við mig: frænka
1(>ndans og maður hennar.
,leg tók á móti þeim i viðtals-
s 'd’unni. Þau voru hæði úr
s>eitinni, uppdubbuð i spariföt-
u,1Uin. Konan tók til máls:
Þjer verðið að afsaka okk-
V1’ berra læknir, að við kömum
‘l þessum líma, en við neydd-
llstluu til að finna yður strax.
jle8 svaraði að jeg skildi svo
... uð þeim væri órótt út af
s.juklingum, og sagði að það væri
a 8engt að aðstandendur sjúkra
°Uaðuðu lækna á næturþeli. Þau
hyrftu ekki að liiðja neinnar af-
S0kuuar á þvi.
Og hvernig liður honum?
. ~~ Honiim líður illa, svaraði
j.8> — en við inunum gera okkar
^ *asta til Jiess að bjarga hon-
jui, Brisselot læknir og jeg, þið
verið viss um Jiað. Jeg
' tí01 svo mikla áherslu sem
'jjer var unt á orðin, og stóð
an upn 0g ætlaði að ganga
?ln bjónin sýndu ekkert ferða-
j!ni° á sjer. Konan
teUu
var
bátta"
’uuin
nnna.
Jeg
s.jer. Konan góndi í si-
ú hanskana sína, — hún
uiðsjáanlega ekki vön þess-
og maðurinn sneri hatt-
a fleygiferð milli hand-
sá að þeim lá eitthvað á
hjarta, en þau áttu hágt með
að stynja því upp.
— Var það nokkuð annað,
sem þið ætluðuð að minnast á?
spurði jeg.
Nú tók konan orðið.
— Já, herra læknir, það var
dálítið annað .... okkar á milli
sagt .... sem við þurfum að
tala um við yður einan .... Það
er viðvíkjandi dálitlum .... vin-
argreiða .... í stuttu máli mikl-
um greiða, sem þjer getið gert
okku r.
Vitanlega ætlum við að
horga Jiað, skaut maðurinn nú
inn i, — þú verður að segja
lækninum það.
— Þegi þú meðan jeg talá!
sagði hún. Heldurðu ekki að jeg
geti komið orðum að Jiessu bet-
ur en þú? ()g nú færði hún sig
nær mjer og hjelt áfram:
— Gamli maðurinn, sem var
lagður hjer inn á sjúkrahúsið i
kvöld, er kvikindi og þorpari.
Þrálátari en fjandinn, argasta
fól, ágjarn og* stakasta illmenni
.... því megið þjer trúa! Hann
ljet bróður minn sálast úr
hungri og vesöld, aðeins vegna
J)ess, að hróðir minn vildi heita
sjálfstæður maður og hlýddi
honum 'ekki í öllu.
— Þetta er alt saman lauk-
rjett hjá henni, tók bóndinn
fram í.
— Og hvað okkur áhrærir,
hann Ágúst og mig, sem höfum
hjúkrað honum með svoddan
einstakri nærgætni og alúð all-
an þann thna, sem hann ekki
hefir verið vinnufær, J)á úthúð-
ar hanri okkur á hverjum degi
sem guð gefur, fyrir þetta eða
hitt, sein honum linst ekki í
lagi, og Jiykist ekki haía svo
góða aðhlynning lijá okkur sem
hann eigi skilið. Og ekki fjaraði
í honura ágirndin eftir að hann
varð veikur, því eina nótlina
laumaðist hann út í garð og stal
heilmiklu af gulrófum frá okk-
ur og fjekk svo strákpatta frá
næsta bæ til að selja þær.
— Já, strákinn hans Krist-
jáns, skaut hóndinn inn i.
— Og peningunum sínum lá
hann á; við funduni J)á undir
dýnunni hans. Það er alveg á-
reiðanlegt að hann hefir veikst
í einhverri næturferðinni, þegar
hann fór út á nærbuxunum til að
stela frá okkur.
Jeg fór nú að verða óþolin-
móður að hluta á allan þennan
harmagrát konunnar og tók því
fram í:
— Já, jeg þykist heyra, að
frændi yðar sje ekki allur þar
sem hann er sjeður.
Nú var konan komin nieð nef-
ið alveg upp að vitunum á mjer
og svo Hjelt hún áfram:
—- Já, þjer skiljið víst, að
þessi bölvaður maurapúki gerir
ekki annað en eitra líl'ið fyrir
nágrönnum sínum og ættingjum.
Svo að .... jeg segi það við
yður .... jeg vil ekki segja það
við yfirlæknirinn, jeg Jiori ekki
að tala við hann eins og við yð-
ur, sem eruð svo ungur og íal-
legur og góðlegur, og skiljið
þetta áreiðanlega svo vel ....
Þar að auki er verra að tala við
þann, sem ber ábyrgðina ....
og það er yfirlæknirinn. En eft-
ir J)ví sem mjer er sagt þá hafið
þjer alveg frjálsar hendur ....
Elýtið þjer yður að koina
með það, sem yður liggur á
hjarta!
Jæja ])á, góði læknir. Þjer
verðið, meina jeg, að sjá um að
gamli máðurinn deyi .... þjer
megið ekki gera á honum hol-
skurð .... eða öllu heldur skul-
uð þjer gera skurðinn að nokkrn
leyti .... Yður verður víst ekki
skotaskuld úr þvi .... allir
segja að þjer sjeuð svo dæina-
laust duglegur læknir .... Láta
þetta vera hálfkarað .... svona
eins og af tilviljun. Enginn mað-
ur heíur nokkra hugmynd um
J)að, og með þessu vinnið Jijer
mannkærleikaverk, sem við inun-
um hlessa yður fyrir til dauða-
dags. Og sem jeg er lifandi
manneskja og heiti María, J)á
skulum við muna yður það. Er
Jiað ekki, Agúst?
— Jeg tek alveg undir Jiað
sem þú segir, María!
Svo tók inaðurinn gamalt
veski með teygjubandi utan um,
upj) úr vasa sínuni, og fór að
ojma það, mjög íhygginn.
•—-Yiljið þið gera svo vel að
hypja vkkur út liið allra hráð-
asta! sagði jeg.
Þau gláptu á mig og siðan
hvort á annað, urðu vandræða-
leg á svipinn og löhhuðu út,
sneypuleg og niðurlút, án Jiess
að segja eitt einasta orð.
Morguninn eftir gerðuin við
holskurð á sjúklingnum og hann
dó í höndunum á okkur.
Daginn sem hann var grafinn
kom frændi hans einn og gerði
hoð fyrir mig, en jeg ljet reka
hann út, vægðarlaust. Hann fór
en skildi eftir hrjef, áritað til
mín. I því voru þrír hundrað-
franka seðlar.
Hvílík frekja! Skituhjúin voru
auðsjáanlega sannfærð úin, að
jeg þrátt fyrir alt hefði samþykt
tillögu þeirra og (lrepið lrænda
þeirra.
Auðvitað sendi jeg peningana
um hæl aftur. Um þessar mund-
ir kom jeg til ýmsra sjúklinga
þarna í nágrenninu og í einni
læknisferðinni hitti jeg mann-
inn, sem hafði viljað gefa mjer
300 írankana.
Hann heilsaði mjer mjög há-
tíðlega og hvíslaði mjög vand-
ræðalega að mjer: — Var J)að
máske eitthvað annað, sem þjer
vilduð fremur en peninga? Eða
var J)að ekki nógu mikið?
Jeg svaraði honum engu orði
en hjelt áfram.
Nokkrum dögum síðar kom
langur sláni og nefljótur lil ínín.
Hann lræddi mig á því, að einn
kunningi sinn hefði sagt sjer, að
jeg væri inaður sem hægt væri
að treysta. Og nú væri svo á-
statt, að hann ætti gamlan
frænda, sem legið hefði rúmfast-
ur í herrans mörg ár. Hvort jeg
vildi ekki gera sjer þann greiða
að koma til hans og gefa honum
inntöku — inntöku sem lxrifi ...
— Já, svona var þá málum
komið. Þessi hjú, sem þóttust
standa í svo inikilli þakklætis-
skuld við mig, voru farin að
senda mjer viðskiftavini — far-
in að mæla með mjer við aðra,
sem öruggum og þagmælskum
manndrápara. Jeg var orðinn
frægur meðal fólks sem var
hráðlátt í arf.
Jeg jós úr mjer skömmunum
vfir þennan fáráðling og spark-
að honum út. Hann kom aldrei
aftur, og eigi heldur fleiri í J)ess-
um erindum.
En næsta aðfangadag fæ jeg
sendan stærsta og feitasta kalk-
úna, sem jeg hefi nokkurntíma
sjeð!
Nokkru seinna fjekk jeg stöðu
hjer í París og varð því að flytja
úr hjeraðinu. En jeg tók við
kalkúnanum og Ijet sjálfan mig
og kunningja mina njóta góðs
af. —
Svona er sagan af kalkúnanum
og hræðrum hans, þvi fyrir hver
einustu jól fæ jeg senda, úr
J)orpi sem jeg kannast við gam-
alli tíð, stóra körfu, með inni-
haldi sem jeg líka kannast við.
Jeg hýst við ])ví, að hjúunum
tveimur þyki vænt um, að hafa
hitl á aðferð til J)ess að láta
Jiakklæti sitt í ljós, fyrir góð-
verkið á honum frænda þeirra.
En hvað lengi heldur Jiessu á-
frain? Kalkúnarnir eru nú orðn-
ir tíu. Og mjer er dáiítil forvitni
á, hve lengi þau ætli að halda á-
lram að minnast mín, fyrir
greiðann.
Sv. Jónsson & Co.
Kirkjustræti 8 b. Sími 420
hafa fyrirliggjandi miklar
birgðir af fallegu og end-
ingargóðu veggfóðri.papp-
ír, og pappa á þil, loft
og gólf, gipsuðum loftlist-
um og loftrósum.
H Ú S GÖGN beint frá París
ísvefnherbergi, Drag- histur, Ljósakrónur, Lampar selst ódýn a f fyrirl. birgðum.

rr^ Petersen, Peder Skramsgad* 8. 2i o. G. Köbenhavn.
OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOft
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
í dag er laugardagur,
ársins 154. dagur. Dagsins
réttasta tíma sýna o
úr og klukkur frá o
Guðna A. JJónssyni §
Reykjavík. §
Miklar birgðir alt af fyrirliggjandi
af gull- og silfurvörum.
ooooooooooooooooooooooooo
Geri uppdrætti að
h ú s u m fljótt og
áreiðanlega. g|
Gutformur Andrjesson, 13
m
Laufásveg 54.