Fálkinn - 02.06.1928, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
S Bennetts Reisebureau
!3
13
13
Stofnað 1850.
Aðalskrifstofa: OSLO (Kristiania).
Úiibú í stærri bæjum Noregs og erlendis. — Farmiðar seldir.
Svefnvagnapláss, sæti, svefnklefar á skipum, bifreiðafar og hestvagna útvegaö.
Dvalarstaður á heilsuhælum og gistihúsum útvegað.
Gistihúsmiðar seldir. Ferðaáætlani*#,sendar.
Trygging á flutningi. — Erlendri mynt skift.
□
Van Houtens
■■■■■■■■ ■:
suðusúkkulaði er annálað
um heim allan fyrir gæði.
Vandlátar húsmæður
nota það eingöngu.
í heildsölu hjá
Tóbaksverslun íslands h.f
Reykið einungis
Phönix
SVENSKA
AMERIKA LINIEN
Stærstu skip Norðurlanda.
Beinar ferðir milli
Gautaborgar og Ameríku.
Aðalumboðsmaður á íslandi:
N ic. Bjarnason, Rvík.
Stangajárn,
Ðandajárn,
Stangakopar,
Koparrör,
Eirrör.
Einav O. Malmberg.
Vesturgötu 2. — Sími 1820.
If
Veðdeildarbrjef.
Bankavaxtabrjef (veðdeildar-
brjef) 7. fiokks veðdeildar
Landsbankans fást keypt í
Landsbankanum og útbúum
hans.
Vextir af bankavaxtabrjefum
þessa flokks eru 5%, er greið-
ast í tvennu lagi, 2. janúar og
1. jútí ár hvert.
Söluverð brjefanna er 89
krónur fyrir 100 króna brjef
að nafnverði.
Brjefin hljóða á 100 kr.,
500 kr., 1000 kr. og 5000 kr.
Landsbanki Íslands
J
\ Munið *#ispa \
4 Sandvikens-sagir og ►
4 Ulmia-hefla. ►
Allar okkar stálvörur eru j
^ búnartilíMeister-kvalitet. £
4 Verslunin Brvnja, ►
4 k
^ Laugaveg 24, Reykjavík. ^
I
Ávalt mestar og
bestar birgðir fyr-
irliggjandi af allsk.
| karlmanna- og
~ unglingafatnaði.
VÖRUHÚSIÐ
Reykjavík.
Amatörar!
Hjá okkur fáið þið hagkvæm-
ustu, ódýrustu og bestu kaupin
á: Ljósmyndavjelum, —
Filmum, Plötumog Papp-
ír og m. fl. — Framköll-
un og Kopieringu á film-
um ykkar, unnið með full-
komnustu nýtísku áhöldum.
Vöruhús Ijósmyndara hf.
Thomsenshús (Hótel Heklu).
Sími 2152.
Fjárhættuspilarinn.
Eftir ÖVRE RICHTER FRICH.
^ngi maðurinn laut fram til þess að dylja
Seðshræring sína. Hann einblíndi á mjög
§°ða ljósmynd af sjálfum sjer. í einu horn-
,n 11 var skrifuð tileinkun, sem var nærri
^fmað. J»ó gat hann strax greint orðið
»Cabrielle“.
' Nú? spurði Rigault.
' deg get ekki sjeð að þetta sje svo líkt,
Hiielti ungi maðurinn og rjetti út liendina
Ir glasi sínu .... Laglegur maður þetta.
Hver er það?
— Það er Philip Marie de Saban greifi.
ann er aðal umtalsefni fólks þessa dagana.
Svo? Jeg hefi aldrei heyrt hann nefnd-
n- Yður finst hann líkur mjer. Jeg iná vera
PP með mier. Það væri gaman að sjá liann
sJálfan.
7' Þjer fáið aldrei það gamanið. Því
feifinn var drepinn í Boulogne-skóginum í
^ Þ Hann beit vel frá sjer. Þessvegna er
Hmtalsefni, þó hann sje dauður.
. 7 Hversvegna eruð þjer að segja mjer
jlu l)essu. Haldið þjer að jeg hafi drepið
ann °g síðan sett upp andlitið hans?
^*í?ault hló kuldalega.
s Nei, mælti hann, langt frá því. En jeg
PPdir eins líkindin, þegar þjer komuð
r fyi'ir sjónir á kránni sem jeg sæki að
^a aldri. Fyrst hjelt jeg, að þjer væruð
vreifinn og að dauði maðurinn i líkhúsinu
1 einhver annar. Nú er jeg kominn á
að_f skoðun.
Það þykir mjer vænt um. Þakka yður
yrir gott atlæti. Sporvagninn minn fer
alveH að fara.
Rigault virtist ekkert tillit taka til þess, að
hinn þyrfti að flýta sjer.
—- Jeg sagði að jeg væri kominn á aðra
skoðun, hvað yður snerti, mælti hann og laut
fram að gesti sínum. —- Þjer vitið máske að
jeg er forngripasali. Það er merkileg og lær-
dómsrik iðja. Maður lærir að þekkja mun-
inn á sviknu og ósviknu. í tómstundum min-
uin hefi jeg verið að temja mjer að sjá þenn-
an mun á fólki líka. Hvað yður sneríir hefi
jeg þannig — svo er þessari kunnáttu fyrir
að þakka — komist að raun um, að þjer er-
uð elcki sá, sem þjer þykist vera. Það er
sameiginlegt yður og hinum látna t\úfara
yðar, sem myndin er af þarna i blaðinu —
greifanum.
— Þjer eigið við það, að ....
—- Að hann var alls ekki greifi og var
ekki af greifaættinni sem kend er við de
Saban. Sú ætt er útdauð fyrir löngu.
— Hvaðan vitið þjer það?
— Það er ekki flókið mál. Jeg cr sjer-
fræðingur í gömlum ættum og gömlurn hús-
gögnum. Jeg læt ekki leika á mig. Og auk
þess á jeg — eins og jeg hefi áður drepið á
—- kunningja í leynilögreglusveitinni. Jeg
liel'i aðgang að miklum og margvíslegum
gögnum uni ættfræði. Jeg kynni nijer svo að
segja hvern einasta merkilegan glæp, sem
drýgður er.
— Þjer eruð með öðrum orðum einka-
njósnari?
— Jeg kann ekki við það nafn.
— Máske þjer sjeuð sálárfræðingur?
— Jeg þakka traustið. En jeg fæsl elckert
við þetta sálnagrúsk. Eigi maður að grafast
fvrir glæp þá reynast einföldustu aðferðirn-
ar oftast nær hentugastar til að ná markinu.
Þegar jeg t. d. fullyrði, að þjer sjeuð ekki
sá, sem þjer þykist vera, þá byggi jeg þetta
ekki eingöiígu á lausa yfirskegginu yðar, þó
það yrði að vísu til þess að jeg fór að veita
yður athygli.
Ungi maðurinn stóð upp.
— Mjer fer að leiðast þetta þvaður í yður,
mælti hann byrstur. Nú verð jeg að fara
heim.
—- Jeg vil alvarlega ráða yður frá að fara
með sporvagninum. Hann er gulur og gult
táknar hættu.
— Hvað eigið þjer við?
— Ekki annað en það, að þjer verðið tek-
inn fastur þegar þjer komið heim. Og
hversvegna? Fyrir hálfum mánuði hvarf
farþegi af skipinu „Hollandia“ suður i
Biskayaflóa. Þegar skipið kom til Amster-
dam fanst hann hvergi. Menn halda að hann
hafi verið myrtur.
—- Og hver var það?
— Hollendingur frá Java. Hann hjet
Jakob Harvis. Og af þessu ræð jeg, að mað-
urihn sem ber nú nafn hans og vegabrjef,
hafi myrt hann.
13. Kapítuli.
James Harlington Carr var ekki sjerlega
préstlegur maður. Hann liktist frekar sam-
runa af þungvægum hnefleikamanni og
hetjusöngvara úr leik eftir Wagner.
En nú er það við Wagners-hetjurn-
ar að athuga, að venjulega eru þær með af-
armikið silkiskegg, en Carr var alveg gjör-
sneiddur þessu villimannsskarii. Urðu þvi
hnefleikamannseinkennin þeim mun auðsærri
á þessum einkennilega kennimanni, sem
hafði þau sjerkenni þorparanna að vera
kjálkastór og eyrnasmár. En augu hans, blá
og dreymandi milduðu öll þorparaeinkenni í
Jiessu sterkmannlega andliti. Var sem brynni
þar hægur eldur, sem stöku sinnum varð að
blossa, er hann stóð i prjedikunarstólnum
sínum heima í Skotlandi og var að lýsa hel-