Fálkinn - 28.07.1928, Qupperneq 13

F Á L K I N N
13
Veðdeildarbrjef.
Bankavaxtabrjef (veðdeildar-
brjef) 7. flokks veðdeildar
Landsbankans fást keypt í
Landsbankanum og útbúum
hans.
Vextir af bankavaxtabrjefum
þessa flokks eru 5%, er greið-
ast í tvennu lagi, 2. janúar og
1. júlí ár hvert.
Söluverð brjefanna er 89
krónur fyrir 100 króna brjef
að nafnverði.
Brjefin hljóða á 100 kr.,
500 kr., 1000 kr. og 5000 kr.
Landsbanki Íslands
J
Hreinar léreftstuskur
kaupir háu verði
Prentsm. Gutenberg.
SVENSKA
AMERIKA LINIEN
Stærstu skip Norðurlanda.
Beinar ferðir milli
Gautaborgar og Ameríku.
Aðalumboðsmaður á íslandi:
Nic. Bjarnason, Rvík.
(■
(
(
(
(
I
Leðurreimar
Strigareimar
Reimalásar
Einar 0. Malmberg.
Vesturgötu 2. — Sími 1820.
< , ►
^ Hver, sem notar ^
< CELOTEX ►
i 03 i
< ASFALTFILT >
^ í hús sín, fær hlýjar og p,
^ rakalausar íbúðir. ^
^ Einkasalar: ^
< Verslunin Brynja, ►
^ Laugaveg 24, Reykjavík. ^
(/)
0)
Reykið einungis
>
3
g Phönix ®
o>
O
0)
CL
vindilinn danska.
Avalt mestar og
^ bestar birgðir fyr-
irliggjandi af allsk,
I
karlmanna- og
g| unglingafatnaði.
VÖRUHÚSIÐ
M* Reykjavík.
L
Ávalt fjölbreyttar birgöir af
HÖNSKUM fyrirliggjandi.
HANSKABÚÐIN.
ogo OgO

ogo
HÚSMÆÐUR. Drjúgur er Mjaliar-dropinn. Styðjið innlendan iðnað.
ogo ogo ogo
Fjárhættuspilarinn.
Eftir ÖVRE RICHTER FRICH.
En maðurinn í hægindastólnum ineð ljóns-
hausunum var fínn maður, — hann var sjálf-
ui' lögreglustjórinn í Amsterdam. Aftur á
móti var ekki hægt að gruna manninn, sem
á móti honum sat um að vera fínn maður.
í>að var sem sje forngripasalinn frá Rue
Bonaparte i París, Charles Rigault. Vjer
höfum áður haft tíekifæri til að Iýsa bæði
hans innra og ytra mánni. Borgarastjettin á
sín saurkvikindi og Charles Rigault var eitt
þeirra, og eitl þeirra allra þefillustu.
— Mjei' líst málið alt býsna óljóst, sagði
lögreglustjórinn og geisiiaði, án þess að
reyna að leyna því.
Rigault var allur á lofti af ákafa.
Að öllu samanlögðu, sagði hann —
gera öll þessi nöfn lítið til eða frá, því þau
eru svo að segja öll fölsk. Aðalatriðið er, að
hak við allar þessar .rneir og minna nafn-
lausu persónur liggur hulinn svívirðilegur
glæpur. Yfirlagt ránsmorð af allra versta tæi.
Og það er þetta morð, sem við viljum kom-
ast fyrir. Bæði Hollandi og Frakklandi stend-
ur það á miklu, að málið sje rannsakað al-
veg út í æsar. Ekki svo mjög vegna morðsins
sjálfs, heldur vegna alira þeirra verðmæta,
sem morðinginn eða morðingjarnir hafa
skotið undan.
Lögreglustjóri leit á manninn, sem sat
andspænis honum, með fyrirlitningu. Hann
þekti þessa tegund manna fullýéi. Hann
stundi.
Hver er það, sem á mest í húfi, ef þessi
verðmæti fara forgörðum, spurði hann og
neri einglyrnið.
Rigáúlt setti snöggvast upp vandræðasvip
og hugsaði með sjálfum sjer: Þessir Hol-
lendingar spyrja eins og fjandinn sjálfur
hefði lagt þeim orð í munn.
— Því, eftir því, sem jeg fæ best sjeð, er
enginn erfingi til eftir þenna Jakob Harvis,
sem er sagður hafa verið myrtur á „Holl-
andia“. Á vegabrjefaskrifstofunni hjer hef-
ir einu sinni verið gefið út vegabrjef á nafn-
ið Jakob Harvis, sein mun hafa átt heima
einhversstaðar á nýlendunum. En nafnið
Htur annars ekki út fyrir að vera hollenskt.
Rigault átti bágt með að stilla sig. —-
Nafnið?, hvað hefir það að þýða! Það getur
enginn vafi á því leikið, að sá maður, sein
síðasl har nafnið, átti engan rjett á því.
Það kann jeg hetur við, að sje annað,
svaraði Hollendingurinn kuldalega. Ennfrem-
ur væri ekki úr vegi að sanna, að þessi Jakob
Harvis hafi verði myrtur .... að hann sje
yfirleitt dauður! Ef til vill hefir hann fallið
l'yrir horð af slysni, og ef til vill hefnr hann
hjargað sjer í land. „Hollandiá“ var þessa
nótt, sem slysið skeði, fáeinar mílur frá
Spánarströnd. Veðrið var ágætt og hann hef-
ir getað synt i land. Við verðum heldur að
bíða með þolinmæði.
Frá Rigault heyrðist lágt urr. Hann var
i þann veginn að sleppa sjer, og þurfti heila
mínútu til að bæla niður hina rjettlátu reiði,
sem sauð niðri í honuin.
- Gott og vel, sagði hann loks með ó-
eðlilegri stillingu, - eftir orðum herra lög-
reglustjórans að dæriia, vill hollenska lög-
reglan ekki hjálpa okkur til að koma þess-
um glæp upp.
Hollenski embættisinaðurinn rjetti úr sjer
í stólnum. — Við erum búnir að vinná að
því mikið verk, sagði hann hvasst, — að
rannsaka þenna dularfulla viðburð á „Holl-
andia“. Við höfum komið því til leiðar, að
barón de Grez gal ekki komist yfir farang-
ur Jakobs Harvis. Og þegar einn illræmdur
flugumaður að nafni Gance skýrði okkur frá
því, að barón de Grez hjeti rjettu nafni
Charles Latour og væri illræmdur franskur
glæpamaður, reyndum \dð að ná í hann.
Hann slapp, en við röktum spor hans til
Rouen og fólum svo frönsku lögreglunni að
halda áfram eltingaleiknrim. Mín slcoðun er,
að hinir frönsku stjettarbræður okkar hafi
— vægast talað — verið dálítið seinheppi-
legir í verkum sínum. De Grez éða Latour
hefir, eftir öllu að dæma, komist til Parísar
með fljótshálnum. Hann hefir tekið sjer
gistingu á gistihúsi i Suresnes undir nafn-
inu Jakob Hai-\'is. Þetta sýnst í fljótu bragði
heimska, én er kænskubragð. Franska lög-
reglan slær hring um gistihúsið, og finnur
mann í herbergjum Harvis ineð vopn í
höndum og skýtur hann niður. Siðan aug-
lýsir hún með brauki og bramli, að ráns-
morðinginn Charles Latour hafi verið skot-
inn. Seinna kemur það í ljós, að líkið er af
Gance, sjálfum flugumanninum, sem hafði
sagt til Charles Latour. Hvað viljið þjer kalla
þetta og þvílikt? .... Heimsku? .... Gance
var, að mínu áliti fyrirlitleg skepna, sem
verðskuldaði þau afdrif, sem hann fjekk. En
i laganna skilningi var það þó mannslíf, sem
þar fór forgörðum. Og má jeg nú spyrja
yður: Hvað hafið þið gert við Charles La-
tour eða barón de Grez? Hefir jörðin gleypt
hann, eða hvað?
Lögreglustjórinn vissi ekki sjálfur hversu
rjett hann hafði getið til. En Rigault stóð
upp. — Það skal jeg segja yður, sagði hann.
Jeg hel’ alla ástæðu til að halda, að hann sje
hjer í Amsterdam.
— Nú, það voru þó altaf frjettir. En livers-
vegna sögðuuð þjer það ekki strax? Og hafið
þjer nákvæma lýsingu á Latour?
Það hef jeg. í fyrsta lagi hef jeg hitt
hann í París. í öðru lagi er til nákvæm lýs-
ing á honum í skjalasafni oklcar. Að vísu hef-
ir hann tekið ýmsum breytingum, því hann
er snillingur að dulbúa sig. En fingraförum
sínum getur hann ekki breytt, og heldur ekki
getur hann losnað við örið eftir gamla hnífs-
stungu í vinstra upphandlegg.
Nú, þá virðist alt vera í himnalagi. En
hvar álítið þjer að hans sje að leita hjer í
borginni?
— Hvernig getið þjer spurt, herra lögreglu-
stjóri? Auðvitað hjá konunni sem var með
honum á „Hollandia“.
Föli inaðurinn í hægindastólnum stóð upp
svo snöggt, að Rigault sá, að hann var hreint
ekki eins seinlátur og hann hafði haldið.
— Jæja. Þjer meinið Suzzi Lacorribe. Jeg
ætla aö vona að yður skjátlist. Jeg hef talað
við hana olt og mörgum simium um þetta,
og hún hefir sagt mér hreinskilnislega það,
sem hún veit. Hún þekti ekki barón de Grez
nema stutt og af tilviljun. Þau hittust við
spilaborðið. Ungfrú Lacombe, sem annars er
ekki ensk heldur landi yðar, hefir að vísu ó-
læknandi löst, sem sje spilafiknina, en að
því frátöldu, þori jeg að fullyrða, að hún er
heiðarleg kona, sem mundi aldrei flekka
hendur sínar í hlóði nje ganga í lið með
morðingjum.