Fálkinn - 18.08.1928, Blaðsíða 5

F A L K I N N
5
Sunnudagshugleiðing.
Hræðsla — guðhræðsla.
Hftir Ölctf Ólafsson kristniboCa.
II.
í heílagri ritningu kemur það
skýrt í ljós, að ótti og hvers-
konar angist kom inn í heiminn
í fótspor sifndarinnar. •— Eftir
syndal'allið urðu þau hrædd,
Adam og Eva, og földu sig fyrir
Guði.
Þegar heiðingjarnir tilbiðja
skurðgoðin í hörgum og hofurn
og á heimilum sínum, þá stafar
það ekki af kærleilc, heldur
þrælsótta, hræðslu. Ef eitthvað
er að, ilt í ári, vanheilsa eða þó
ekki sje nema ígerð í fingri, þá
stafar það af því, að guðirnir eru
reiðir, sífelt reiðir. Þá verður að
blíðka með bænum og fögrum
loforðmn og kaupa af þeim
minstu hjálp fyrir iniklar fórn-
ir. Talið er að hjáguðadýrkunin
kosti kínversku þjóðina a. m. k.
400 miljónir króna árlega, í reið-
uin peningum.
Þess vegna er heimurinn full-
ur af sorg, angist. og neyð, að
hann er fullur af órjettlæti og
synd. —- Ekkert nema syndin
getur gert menn svo óhamingju-
sama, að þeir hræðist skapara
sinn, reyni að leyna sjer fyrir
honum, fjarlægjast hann. Mörg-
um er svo farið að því aðeins
geta þeir glaðst og skemt sjer,
að þeir ekki hafi Guðs nafn í
huganum. Mörgum væri kvöl að
því, að sitja kyrir fyrir í 5 mín-
útur og liugsa einungis um Guð
og heilagan vilja hans sjer til
handa.
Vinir .Tesú eru þá í þeirri sjer-
stöðu að þeir ekki þurfa að
hræðast neitt, neitt nema -—-
G,uð. (5. versið). Og það stafar
af þvi, að Jesús hefir kent þeim
að óttast Guð á alt annan hátt,
en mönnum er eðlilegt, áður en
þeir veita orði hans og Anda
móttöku.
Guðhræðslan er heilagur agi
og ótti i hjörtum barna Guðs.
hau eru ekki hrædd að hugsa
um Guð; þau óttast yfir alla
hluti að þau hugsi of Íítið um
hann. Þau reyna ekki að fela sig
fyrir Guði eða fjarlægjast hann.
hau óttast miklu fremur að þau
sjeu honum elcki nógu nálæg,
ekki nógu hreinskilin gagnvart
hjarta mitt“ — nær verður ekld
honum:
»,Prófa mig Guð og þektu
homist; — rannsaka mig og
þektu hugsanir minar; og sjá þú
hvort jeg er á vegi lifsins".
Þannig er harnseðlið. Barninu er
fyrir öllu að þóknast foreldri
sínu. — „Yfirgef mig ekki Drott-
inn. Guð minn ver ekki fjarri
mjer; skunda til liðs við mig.
Þrottinn, þú hjálp mín!“
Þess vegna segir Jesús hvað
eftir annað við vini sína: „Hræð-
lst ekki — hjarta yðar skelfist
ekki“, að í hjarta þeirra er sann-
llr Guðsótti. — Hafirðu gert
Grottinn að athvarfi sínu, sje
hann hjálp þín, þá er þjer borg-
ll5- Óttist þú hann þarftu ekki
nð vera hugsjúkur um neitt, eða
ottast nokkurn hlut. í návist
f^rottins eru engir skuggar; þar,
þar aðeins, geturðu verið full-
komlega öruggur. „Ef Guð er
með oss, hver er þá á móti oss“.
Lúther kveður svo sterkt að
orði, að haiin segir:
„Þótt djöflum fyllist veröld víð,
þeim vinst ei oss að hrella;
]>vi Jesús vor oss veikum lýð
er vörn og hjálparhella". —
Þetta er á meðalið gegn
hræðslu, sem Jesús ráðleggur
okltur: sannur guðsótti. —
„Hjarla yðar skelfist ekki: trú-
ið á Guð og trúið ó mig. — Ótt-
ist Drottinn þjer hans heilögu,
því að þeir er óltast har.n líða
engan skort. — Augu Drottins
hvíla á þeim, er óttast hann. á
þeim er vona á miskunn lians“.
Sjertu í rjetlri afstöðu við
Guð þinn og skapara, svo þjer
verði að vilja hans, er öllu öðru
óhætt. En sjertu nú í ósátt við
sjálfan Guð, er þá ekki hætt við
að flest fari að verða á móti
þjer?
Hverfið því aftur og takið
sinnaskiftum, að si/ndir ykkar
verði afmáðar! Þau skilaboð
koma nú hjerineð til þín frá
Kristi sjálfum: „Látið sættast
við Guð. Leitið fyrst Guðs rík-
is, og þá mun alt þetta veitast
yður að auki“.
Lofaðu Mannkynsfrelsaranum
að verða frclsari þinn, og muntu
þá sannreyna, að Guð, sem ekki
þyrmdi sínum eigin syni, held-
ur framseldi hann fyrir olckur
alla, hann gefur okkur alt með
honum, — alt sem heyrir til lífs
og guðsótta.
Sjeum við fyrir blóð Jcsú orð-
in börn Guðs, höfum við þá ekki
fengið alt, rjettindi barnsins, eðli
barnsins og elsku! En „ótti er
ekki í elskunni, heldur útrekur
fullkomin elska óttann“
Komið nú og eigumst lög við,
segir Drottinn. —- Komið og tak-
ið á móti gleðinni í Guðs ríki
fyrir óttann og sorgirnar í heim-
inum. Ivomið og kjósið vanvirðu
Krists, krossinn og þrenging-
arnar í Guðsríki, fyrir skamm-
vinnan synda-unað heimsins.
ÞEGAR ÞJÓÐVERJAR ÆTL-
UÐU AÐ BRENNA LONDON.
Fyrir skömmu voru liðin 40 ár frá
því að Villijálmur fyrrum Þýska-
landskeisari kom til rikis i Þýska-
landi. Þýsku blöðin mintust varla á
þetta afmæli, en um líkt leyti kom
út bók eftir þýska liöfuðsmanninn
Ernest Lehmann, sem var forstöðu-
maður loftskipasmiðastöðvanna þýsku
á ófriðarárunum og annaðist allan
undirbúning árásaferðanna, sem
Zeppeiins-loftför Þjóðverja fóru til
Englands til þess að gera þar spell-
virki. Hefir bókin vakið afarmikla
atliygli fyrir það, að liöfundur ljóst-
ar þar upp Ijótu áformi herstjórn-
arinnar þýsku. Hafði hún ætlað að
senda loftlier til London með í-
kveikjusprengjur, nægilega margar til
þess að brenna alla lieimsborgina til
kaldra kola.
Tuttugu Zeppelinsskip þurfti til far-
arinnar og átti livert þeirra að varpa
niður yfir borgina 300 ikveikju-
sprengjum. Með þessum 6000 sprengj-
um átti að kvikna svo víða i borg-
inni, að ekki yrði hægt að stöðva
eldinn.
Herstjórnarráðið sendi áætlanir sin-
ar um þetta til Lehmann höfuðs-
manns og sagði hann það eitt, að
þetta væri hægt. Þó ekki kviknaði
nema frá fimtu hverri sprengju yrði
eldsvoði á meira en þúsund stöðum
í borginni og þann eld gæti ekkert
brunalið ráðið við. Hins vegar benti
liann á, að búast mætti við gagnárás
og að Bretum mundi takast að skjóta
niður 6—7 loftför.
En á siðustu stundu kom babb í
bátinn. Loftskipastjórum Þjóðverja
hraus hugur við slíkri för, ekki
vegna sjálfra sin lieldur vegna eyði-
leggingarinnar, sem af þessu leiddi.
Áætlað var að um ein miljón sak-
lausra manna, kvenna og barna mundi
láta lífið og lieil heimsborg leggjast
í rúst. Þá var ennfremur bent á, að
Loiulon væri óvíggirt borg og að það
væri ófyrirgefanlegt að eyðileggja
alla þær menningarnienjar, sem þar
væri, nema liernaðarástæður ræki til.
En mestu skifti það, að því er höf-
undurinn segir, að Vilhjálmur keis-
ari lagðist persónulega injög fast á
móti þessu áformi. Og til þess að
senda allan loftskipaflotann í herferð
þurfti samþj'kki hins æðsta herstjóra
— keisarans, þó herstjórnin gæti án
hans samþykkis sent einstök skip i
leiðangra til Englands.
Höfundurinn segir, að keisarinn liafi
ávalt verið á móti þessum loftárás-
um, sem gerðar voru ú enska bæi og
afstýrði hann þeim framan af. En er
á leið stríðið og viðureignin harðn-
aði ljet hann undan síga vilja her-
stjórnarráðsins en setti þó ýms skil-
yrði viðvíkjandi því hvernig árásun-
um skyldi hagað. Og herstjórnin beið
með framkvæmd Lundúnabrunans i
von um, að bráðum mundi rimman
liarðna svo, að keisarinn gæfi sam-
þykki.
En nú kom annað til greina.
Zeppelinsárásirnar á ensku bæina
höfðu alls ekki þau áhrif, sem ætl-
ast var til. Þjóðverjar lijeldu að Bret-
um mundi fallast hugur við þau, og
að almenningur í Englandi mundi
hcimta frið fyrir hvern inun, er ó-
friðarhættan kæmi inn yfir landið
sjálft. En þetta liafði farið á hina
lciðina. Breska þjóðin gerðist enn
hatursfyllri og æstari i ófriðarmál-
unum en hún liafði nokkurntíma ver-
ið áður. Og svo fór að lokum, að liætt
var við þessa eldherferð.
Lehmann liöfuðsmaður kemst að
þessari niðurstöðu í bók sinni: Það
var skipun keisarans um að lilífa
London, sem bjargaði stærslu borg
heimsins frá algerðri eyðileggingu.
Okrarinn í Pompeji.
Margir lialda, að uppgrefti Pompeji-
borgar, sem eyddist í gosi frá Vesú-
vius á 79. ári eftir Krists burð, sje
fyrir löngu lokiö. Svo er ekki. Enn er
vcrið að grafa upp rústirnar og nýlega
hefir verið grafið ofan af nýjum borg-
arhluta. Fræðast menn itarlega um
daglegt líf manna í Rómaveldi fyrir
2000 úrum, af því er þarna lcemur i
dagsljósið.
Eitt nýfundna húsið segir sögu okr-
arans Cecilius Jucundus Cornelius
Tagcs. Hann átti þrjú hús sem stóðu
saman. Hann var bóndasonur og er
hann liafði safnað nokkru fje með
því að lána bændum í sveit sinni
peninga gegn okur\röxtum, fluttist
hann til Pompeji og virðist einkum
liafa haft heldri menn að skiftavin-
um. Fegursta liúsið hafði hann tekið
af lignum manni er varð gjaldþrota
og fluttist liann i það sjálfur. Hefir
liann — þó okrari væri, lifað í óhófi.
Skrifstofa hans var í öðru liúsinu. Út
frá lienni voru smákumbaldar alt í
kring; var liálfdimt þar inni. í þess-
um hvelfingum talaði hann við skifta-
vini sína undir fjögur augu. Úr skrif-
stofunni voru leynigöng út að af-
skektri götu, svo að skiftavinirnir
gætu lieimsótt okrarann svo litið bæri
á. Hlið öll og liurðir i húsinu voru
Fyrverandi tcnqdadóttir Vil-
lijálms Þýskalandskeisara, Al-
exandra Victoria af Slesvig-
Iiolsten, sem áður var gift
næst gngsta sgni keisarans,
prins August Wilhelm, er sem
stcndur í Neiv Yorlc. Þar hefir
hún haldið stóra sýningu á mál-
verkum sínum, því hún er list-
málari allgóður. Prinsessan heit-
ir nú frú Ruemann, er gift
amerískum blaðamanni og lcvað
vera fremur fátæk.
„Bláa dúfan“.
Þessi Indiánakerling, sem hcitir
,,tíláa dúfan“, er clsta núlifandi
manneskja í Banadaríkjunum.
Ilún er fullra 109 ára. í tilefni
af þvi var hún nýlega kölluð á
fund Coolidge forseta. Var henni
teliið mcð kostum og kgnjum i
Washington, bæði í „hvíta hús-
inu“ og eins meðal borgarbúa.
mjög rambyggileg og lokað með slag-
bröndum.
Þegar eldgosið dundi yfir hefir
Tages flúið hcimili sitt i mesta flýti,
og ef til vill tckist að forða sjer úr
bænum með fjemætustu dýrgripi sína.
Menn giska á, að hann liafi geymt
gull sitt og gimsteina í leirkerum og
látið þræla sína flýja með þau þegar
gosið kom, þvi að i liúsi lians voru
engin leirker, en þau voru venjuleg-
asta heimilisprýðin í í-ikismannaliús-
um í Pompeji. Eldcert fanst fjemætt
í húsinu nema bronzemynd af okr-
aranum sjálfum.