Fálkinn - 18.08.1928, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
\ ................ ^
Veðdeildarbrjef.
Bankavaxtabrjef (veðdeildar-
brjef) 7. flokks veðdeildar
Landsbankans fást keypt í
Landsbankanum og útbúum
hans.
Vextir af bankavaxtabrjefum
þessa flokks eru 5 °/0, er greið-
ast I tvennu lagi, 2. janúar og
1. júlí ár hvert.
Söluverð brjefanna er 89
krónur fyrir 100 króna brjef
að nafnverði.
Brjefin hljóða á 100 kr.,
500 kr., 1000 kr. og 5000 kr.
LaNDSBANKI IsLANDS
Hreinar léreftstuskur
kaupir háu verði
Prentsm. Gutenberg.
SVENSKA
AMERIKA LINIEN
Stærstu skip Norðurlanda.
Beinar ferðir milli
Gautaborgar og Ameríku.
Aðalumboðsmaður á íslandi:
Nic. Bjarnason, Rvík.
Leðurreimar
Strigareimar
Reimalásar
Einar 0. Malmberg.
Vesturgötu 2. — Sími 1820.
◄
◄
◄
◄
◄
4
4
4
4
4
4
4
Hver, sem notar
C E L O T E X
og
ASFALTFILT
í hús sín, fær hlýjar og
rakalausar íbúðir.
Einkasalar:
Verslunin Drynja,
Laugaveg 24, Reykjavík.
►
►
►
►
►
►
►
►
►
►
►
►
rm
u)
o
-*->
c
(d
>
0
O
Reykið einungis
Phön ix «
>
3
(n'
0
Q.
vindilinn danska.
Avalt mestar og
H bestar birgðir fyr-
irliggjandi af allsk.
karlmanna- og
unglingafatnaði.
VÖRUHÚSIÐ
Reykjavík.
LÍFTRYGGING
er besta eign barnanna til I |
fullorðinsáranna! — Hana : |
má gera óglatanlega! ::
„Andvaka“ — Sími 1250. ::
HÚSMÆÐUR. Drjúgur er Mjallar-dropinn. Styðjið innlendan iðnað. o§o
Fjárhættuspilarinn.
Eptir ÖVRE RICHTER FRICH.
-— Jeg gef yður æruorð mitt ....
Rigault veifaði hendinni. Það var rjett
eins og' kurteisin væri þurkuð af honum á
sama vetfangi. —• Sannást að segja, sagði
hann, — vildi jeg gjarna frá 100 pund fyrir
upplýsingarnar. Jeg er nýbúinn að missa
af nokkrum þúsundum — þarna inni.
Meðan á þessu samtali stóð voru þeir
komnir í „Kalverstraat", þar sem alt var enn
á ferð og flugi. Þessi gata í Amsterdam
svarar til Rue de la Paix í París, og ilmur-
inn af frönsku iimvatni og ensku whisky
blandaðist við næturþokuna frá silcjunum.
Baróninn stansaði snöggvast á götuhorni.
— Ef til vill eru það forlögin, sem hafa
stefnt okkur saman, sagði hann. En það mun
bráðlega koma í ljós. Bifreiðin mín stendur
hjer rjett hjá. Hvað seg'ið þjer um eitt glas
af whisky og sódavatni eða kampavíni niðri
ú skrifstofu minni á „Dam“? Og hvað snert-
ir 100 pundin geta þau ef til vill margfald-
3st, ef okkur semur. Þjer eruð, herra Riga-
lilt, auðsjáanlega maður eftir mínu skapi.
Eorngripasalinn hugsaði sig augnablik um,
meðan l'jelagi hans gaf merki stórum „Min-
erva“-vagni, sem kom akandi fram úr
myrkrinu. — Jeg vil ráða yður frá því að
tæla mig í gildru, sagði liann, um leið og
hann stje inn i bifreiðina. Það er alveg þýð-
ingarlaust, og jeg er vel vopnaður.
■— Verið rólegur, svaraði hinn, og hló ó-
'viðkunnanlega, — við höfum auðsjáanlega
sameiginleg áhugamál.
Síðan ók stóra bifreiðin geg'n um horgina.
Cöturnar urðu þrengri og síkin þefillari.
Leir voru komnir í gömlu Amsterdam, þar
Sem enn er við líði hin einkennilega fegurð
Seytjándu aldarinnar. Litlu húsin með
skrítnu hornunum og hogunuin, sem engir
yiema hollenskir málarar geta málað, komu
1 ijós. Fram með hafnargötunúm voru raðir
al linditrjám og álmi, og í gegn um þær
§htt i hollensku renaissance-húsin með
mJóu göflunum og gljáfægðu gluggunum.
Lengst í burtu gnæfði gömul kirkja með
eirþaki. En þá var hið skáldlega líka upp
talið, því þefilla, gulgráa vatnið virtist vera
sú undantekning, sem sannar regluna um
hið heimsfræga hollenska hreinlæti.
Bifreiðin beygði nú inn í „Dam“, sem er
hjarta borgarinnar með allan sinn þef al'
nýlenduvörum og gömlum skrifstofum, sem
standa þar rykugar eins og leyfar frá ný-
lendutimabilinu.
Fyrir utan eitthvert skakkasta húsið
stöðvaðist bifreiðin, og nokkrum mínútum
síðar sátu báðir mennirnir við gamalt skrif-
stofuborð í litlu herbergi, sem þefjaði af
kryddvörum og elli.
Kampavínsflaska var dregin upp og komið
með stóra vindla. Síðan hölluðu franski
forngripasalinn og' hollenski kryddvörumað-
urinn frá einhverju austurlensku helvíti,
höfðunum saman. Dúsdrykkjan fór fram
með mildu glasaglamri og látum og skugga-
legum ráðagerðum. Nafn Suzzi Lacombe var
nefnt hvað eftir annað. Síðan var ávísana-
hefti tekið upp og drukkið glas af eldgömlu
Schiedamer. Það lcvað vera svo einstak-
lega golt við gigt.
Rigault reikaði upp og niður stiga þá nótt,
eins og maður, sem þjáist mjög af þeim
sjúkdómi. En skapið var í fyrirmyndar lagi.
Og barón van Pjes hló og' hixtaði af vellíð-
an og i'ramtíðarvonum, þegar bifreiðin þaut
aftur upp að gistihiisunum i „Kalver-
straat".
Þegar þeir fóru fram hjá einu síkinu, fór
Rigault alt í einu að kenna lasleika. — Hvað
gengur að yður? spurði baróninn. — Mjer er
illa við þessi síki, svaraði Rigault. Mjer
fanst jeg sjá lík fljótandi þarna.
— Það er vel mögulegt, svaraði baróninn.
— Það er ekki óalgengt að eitthvað þesshátt-
ar sje þar á floti. Menn hafa oft notað sík-
in til að ljúka ýmsum viðskiftum sínum.
Áður fyr var mjög hægt um hönd að láta
„slys“ koma fyrir á þann hátt.
Hrollur fór um Rigault. — Svei, svei, sagði
hann í hálfum hljóðum.
—- Jeg hjelt ekki, að þjer væruð svona
viðkvæmur, sagði baróninn.
— Það er jeg heldur ekki. En mjer fanst
jeg sjá mitt eigið Íík á floti þarna, með
andlitið upp í loft.
— Bull, tautaði baróninn og lokaði aug-
unum. Mínútu seinna hraut hann.
29. Kapítuli.
Alexis hinn rússneski gekk órólegur fram
og' aftur í litla turnherberginu, sem var
hvorttveggja í senn leikfimisalur og setu-
stofa. í vinstri hendi sveiflaði hann snæri,
svo ókunnugir hefðu getað haldið, að ungi
maðurinn ætlaði að fara að hengja sig. Þó
var því ekki þannig Varið, og það enda þótt
svipurinn á fríða andlitinu minti mest á
sorgleikagyðjuna og bæri vott um miklra á-
hyggjur. Um þetta leyti dagsins æfði Alexis
sig í list sinni. Hann hlótaði ekki sorgleika-
gyðjuna og nú hafði hann hoppað yfir hand
í hálftíma, en það er einhver besta æfing
fyrir dansara og hnefaleikamenn. En ungi
maðurinn var ekki eins vel á sig kominn og
hann átti að sjer. Hann var hugsandi, og það
er ekki heppilegt þeim, sem leggur fvrir sig
hina sálarlausustu allra lista.
Öðru hvoru gaut hann hornauga til borðs-
ins, en á því lá sendibrjef. Hann hafði feng-
ið það um leið og morgunmatinn og likaði
ekki það, sem í því stóð. Það var nafnlaust
brjel', sem fór mörgum stórum orðum um
samband Suzzi Lacombe og Jakobs Harvis.
Tilgangur brjefritarans var greinilega sá að
tendra bál afbrýðisseminnar í hjarta hans.
En sú tilraun var algjörlega árangurslaus.
Alexis var dansari, og alla ástríðu, sem hann
hafði til að bera, lagði hann í dans sinn.
Þar var ekkert eftir handa jarðneskri konu.
Jú •— að visu átti hann ef til vill einhvern
Volga-draum, en hann var of draumkendur
og háleitur til að tilheyra jarðneslcu lífi.
Þrátt fyrir það þótti honum innilega vænt
um Suzzi Lacombe, því hún var honum góð
og besti méðdansari, sem hægt var að hugsa
sjer. A danspallinum var hann herra hennar,
en þess utan hlýðinn og auðmjúkur þræll.
Og nú vissi hann, að einhver vildi gera henni
mein. Alveg ósjálfrátt gat hann þess til, hver
maðurinn var. Það var feiti Hollendingur-
inn með dýrslega augnaráðið, sem hafði
reynt að vinna húsmóður hans fjárhagslegt
tjón í Tuttugu kritapipna klúbbnum. Senni-
lega var það hann, sem hafði komið af stað
rjettarrannsókninni, sem nóttina sælu hafði