Fálkinn - 25.08.1928, Síða 13

F A L K I N N
13
— ---------------------^
Veðdeiidarbrjef.
Bankavaxtabrjef (veðdeildar-
brjef) 7. flokks veðdeildar
Landsbankans fást keypt 1
Landsbankanum og útbúum
hans.
Vextir af bankavaxtabrjefum
þessa flokks eru 5%, er greið-
ast í tvennu lagi, 2. janúar og
1. júlí ár hvert.
Söluverð brjefanna er 89
krónur fyrir 100 króna brjef
að nafnverði.
Brjefin hljóða á 100 kr.,
500 kr., 1000 kr. og 5000 kr.
Landsbanki Íslands
J
Hreinar léreftstuskur
kaupir háu verði
Prentsm. Gutenberg.
SVENSKA
AMERIKA LSNIEN
Stærstu skip Norðurlanda.
Beinar ferðir milli
Gautaborgar og Ameríku.
Aðalumboðsmaður á íslandi:

Nic. Bjarnason,
Rvík.
-
Stangajárn,
Dandajárn,
Stangakopar,
Koparrör,
Eirrör.
Einav O. Malmberg.
Vesturgötu 2. — Sími 1820.
i
i
i
i
i
i
i
i
i
i
i
i
Hver, sem notar
C E L O T E X
og
ASFALTFILT
í hús sín, fær hlýjar og
rakalausar íbúðir.
Einkasalar:
Verslunin Brynja,
Laugaveg 24, Reykjavík.
►
►
►
►
►
►
►
►
►
►
►
►
c/3
<1>
+-■
C
Ctf
>
<D
o
Reykið einungis
P h ö n i x |
vindilinn danska.
>
3
w'
rf
ÍD
Q.
Avalt mestar og
^ bestar birgðir fyr-
irliggjandi af allsk.
karlmanna- og
unglingafatnaði.
m
:£H
LlFTRYGGING
er besta eign barnanna til
fullorðinsáranna! — Hana
má gera óglatanlega!
„Andvaka“ — Sími 1250.
m
■:it
ogo ogo ogo HÚSMÆÐUR. Drjúgur er Mjallar-dropinn. Styðjið innlendan iðnað.
Fjárhættuspilarinn.
Eftjr ÖVRE RICHTER FRICH.
En í sama bili sá Alexis annað, sem gerði
það að verkum, að hann þaut eins og kólfi
væri skotið niður stigann, og alla lcið út á
götuna. Rjett sem allra snöggvast hafði
hann sjeð kvenfót koma fram undan á-
hreiðunni. Og þennan fót þekkti hann vel;
það var fallegasti fóturinn í allri Amster-
dam.
30. Kapítuli.
En syo vildi til, að Alexis var ekki sá eini,
sem sá bifreiðina. Svo stóð á, að Jakob
Harvis binn nýbakaði kom gangandi upp
eftir Kaysergraacht meðan þeir viðburðir
voru að gerast, er síðast hefir verið skýrt
fi’á. Hann hafði dubbað sig upp í önnur föt,
sem vbru betri en hin fyrri, þótt þau að visu
væru einnig keypt tilbúin. Og þar eð fötin
skapa manninn, var sá maður, sem nú kom
gangandi, með hanska, göngustaf og aðrar
þessbáttar búningsbætur, býsna ólíkur hinum
dla búna náunga, sem hafði spilt fyrirætl-
unum Rigaults nokkru áður.
Þetta var alveg sami munaðarseggurinn,
sem James Carr bafði kynsl í París undir
uðalsnafninu. Hann fagnaði sólskininu með
hví að vera yfirhafnarlaus, þrátt fyrir út-
ht fyrir vont veður. Ástæðan var sú, að
Pyngja unga mannsins hafði ekki leyft
Hekari fatkaup. Hann hafði tæmt hana í
latabúð þeirri, er hafði hreytí honum í vel
húinn mann, tiltölulega ódýrt. Og þar eð
hann vildi elcki níðast á greiðvikni vinar
s'ns nema nauðsyn krefði, varð hann að
hita sjer þetta nægja. Af hinum fyrverandi
greifa af Saban var nú ekki annað eftir en
uærfötin og skórnir, sem voru af vön(]uðustu
tegud, er fæst í allri Parísarborg.
Þessir skór mintu hann alt af öðru hvoru
:i Ijótu ferhyrndu káifsskinnsstígvjelin,
Sein fundnst á líki því, er jarðað var nndir
hans nafni í Pére Lachaise-kirkjngarðinum.
^var hafði franska lögi’eglan eiginlega haft
ailgun? Hún var viðurkend fyrir þefvísi
sína, en væri það að verðleikum, var þó eitt
víst, að sjón hafði hún ekki nema af skorn-
uiii skamti. Þessi kálfsskinnsstígvjel vorn
auðsjáanlega mjög óbrotin þótt sterkleg
væru. og' höfðu sennilega kostað tínnda
hlnta af verði skónna, sem hann bar. Greií'-
anum af Saban hefði hrylt við slíkum skó-
fatnaði úr einhverri úthverfabúðinni.
Gahriella Leslis hafði heldur ekki
tekið eftir stígvjelunum, en það var fyrir-
gefanlegra, þar eð hún hafði verið önnum
kafin við að lieina augum sínnm til hinna
og sýna harm sinn á sem allra átakanleg-
astan liátt. En Pierre, veitingaþjónninn,
hafði tekið eftir þeim og undrast stórum.
Hann hafði ekki einu sinni viljað eiga úrið
hans áfram. Pierre var cinkenniiegur inað-
ur og ólíkur flestum sínnm stjettarbræðr-
uin: einlægnr i vináttu sinni, og heiðarleg-
ur gagnvart þeim, sem hann átti saman við
að sælda. Jakoh Harvis lofaði sjálfum sjer
því, að hann skyldi muna eftir Pierre frá
Haussmann-klúhbnum, el' hann yrði þess
umkominn seinna meir.
Um þetta alt var Jakob Harvis að hugsa.
En þó voru fleiri hugsanir í heila hans, sein
hann reyndi af öllu megni að forðast, en
komu þó alt af ai'tur og gerðu hann annars
hugar.
Ungi maðurinn, sem sveiflaði stafnum
smáblístrandi, var þó ekki eins rólegnr og
hann virtist. Samkvæmt ráði -— eða öllu
heldur skipun — James Carrs, var hann á
leiðinni til koniinnar, sem hafði logið því
fyrir sjálfum rjettinum, að hann væri Ja-
koh Harvis og eiginmaður hennar. Nú átti
að komast til botns i því máli, og þrátt fyr-
ir það, að ungi maðurinn virtist vera í á-
gætis skapi, þessi sami maður, sem áður
hafði getað ófeiminn horfst í augu við
hvaða konn, sem vera skyldi, var honnm nú
innanbrjósts eins og fermingardreng, sem
er að viðra sig í fyrsta sinni í nýjum föt-
um, þröngum stígvjelum og með óþægilega
regnhlif.
Greifinn al’ Saban hafði aldrei fundið til
óþæginda fyrir hjartann, nema ef vera
skyldi þegar hann hafði reykt 20—30 síg-
arettur fram yfir vanalegan skamt. En nú
harðist hjarta hans ákaft, og öðru hvorn
varð hann að nema staðar til þess að jafna
sig. Hann var á leið til að hitta konuna,
sem hann elskaði, konuna, sein af göfug-
lyndi sínu hafði hjargað honum úr óþægi-
legri klípu. Hvernig átti hann nú að þakka
henni, hvað átti hann að segja og hvernig
átti hann að útskýra alt fyrir henni?
En drottinn hjálpar oft hinnm ástfangna,
sem veit ekki hvað lil bragðs á að taka, og
það miklu hetur en útfarnasti skáldsagna-
höfundur getur hngsað út. Og þessnm
unga elskanda var hjálpað á undnrsamleg-
asta hátt.
Þegar hann var kominn á móts við litlu
hliðargötuna, sem lá að bústað Suzzi La-
combe, staðnæmdist hann ósjálfrátt fyrir
untan búð, sem þar var á strætishorninu og
hafði á boðstólum mjólk, rjóma og þess-
háttar vörur. Skjóltjald, sem náði langt fram
á götuna, varði vörurnar í glngganum gegn
sólinni, en um leið huldi þann hinn and-
varpandi elskanda mönnnm, sem voru að
hjástra við Minervabifreiðina hinumegin
við götnna.
Ungi maðurinn hafði að vísu áhuga á
ýinsu hversdagslegu, en þó gat varla .verið
ástæða til að halda, að hann á þessu stigi
málsins hefði sjerlega löngnn til að skoða
mjólkurflöskur i húðarglugga. Samt sem
áðnr skoðaði hann ganmgæfilega það, sem
var í glugganum af vörum, en aðal-umhngs-
unarefni hans var þó hvernig hann ætti að
haga orðuin sínum, er hann hitti Suzzi La-
combe, og yrði fyrir hinu Ijómandi augna-
tilliti hennar, sem hann hjóst við, að yrði
kuldalegt og spyrjandi. Hann ætlaði að
segja, að hann kæmi til þess að þakka henni
og kveðja hana — fyrir fult og alt. Hann
skyldi aldrei troða hana um tær á einn eða
neinn hátt, en ef hún þarfnaðist aðstoðar
hans, þvrfti hún ekki annað en gera hon-
um órð, þá skyldi hann koma, þótt hann
svo væri staddur suðnr í Sahara........Loks
hafði hann tekið saman það, sem hann ætl-
að sjer að segja; hann lagaði hálshindi sitt,
strauk rykögn af hattinum sínnm .... en
sá þá -— rjett í sama vetfangi sem Rússinn
leit út um sinn glugga — að eitthvað ein-
kennilegt var að gerast hinumegin við göt-
una. Hann sá mennina tvo með byrðina,