Fálkinn - 08.09.1928, Síða 7

F Á L K I N N
7
Barn Margrjetar kom í heim-
inn einmitt í þann mund, sem
henni var mest þörfin, því það
hjargaði henni frá örvinglan.
Jim, maðurinn hennar hafði
skyndilega og óvænt orðið hráð-
kvaddur og hún vissi ekkert um
hvernig dauða hans bar að. Jim
hafði ekki verið neinn fyrir-
niyndarmaður í hjónabandinu
og minningin uin hann varpaði
skugga á tilveru ekkjunnar.
Henni hefði veitst ljettara að
bera sorgina eftir hann, ef hann
hefði dáið i rúminu sínu og
Margrjet setið á rúmstokknum.
Ivlukkan þrjú um nóttina
hafði hún heyrt e.inhvern fyr'ir-
gang í stiganum. Hún hafði
legið vakándi í rúminu tímun-
um saman, og iiiðið eins og alt-
af þegar hann var úti. Og nú
setti að henni tilhugsun um ein-
hverja yfirvofandi ógæfu. Það
marraði i stiganum! Hún fálm-
uði með hendinni eftir rafljósa-
typpinu, kveikti, fór í morgun-
skóna og fleygði yfir sig slopp.
Hún heyrði þunglamalegt fóta-
tak i sliganuin og þegar hún
opnaði hurðina sá hún nokkra
menn, sem báru manninn henn-
ar á milli sin. Hann hreyfði
hvorki legg nje lið. Þeir lögðu
hann á sófann og fóru leiðar
sinnar og Margrjet varð ein eft-
ir, með manninum sem einu
sinni hafði verið elskhugi
hennar.
Hún reikaði eins og í leiðslu
að símanum og hringdi eftir
lækni. Svo krauj) hún á knje
fyrir framan sófann, þar sem
Jim lá. Hún kallaði upp nafn
hans, hún hvíslaði það með við-
kvæinni og þrá, en fjekk ekkerl
svar. Varirnar hafði hann
hreyst saman, eins og til þess
að varna blóðgusu að hrjótast
ffam. Og nú skildi hún alt í
einu hvernig í öllu lá — hjarta
hans hafði hætt að slá. Hún fann
ekki neina hreyl'ingu þegai hún
iagði höndina á brjóstið á hon-
uin, en í sama bili fjell saman-
yöðlaður iniði á gólfið. Hún tók
hann og las:
„Elsku Jim! I guðana hænum
kOindu til mín. Þú elskar mig,
•Bni. Það veistu sjálfur, og þess
Vegna er það Ijótt al’ þjer að
honia ekki. Jeg hefi l'yrirgefið
hjer svo oft, en jeg skal aldrei
fyrirgefa þjer, ef þú hættir að
eiska mig. — Marianna".
Margrjet kreysti þetta óheilla-
brjef milli fingra sjer. Hún stóð
eins og steingerð og starði á
ándlitið á Jim. Svikari frain í
hauðann! Á þessari stundu dó
æska hennar, andlitið varð hart
°g tárin frusu á hvörmum
hennar og komu aldrei aftur -—
barna sem hún stóð yfir líki
eiginmannsins síns.
»Þú laugst að mjer og nú hata
•Íeg þig“, hvíslaði hún með titr-
andi vörum. Og mitt í sálarkvöl-
l,num kendi hún líkamlegs sárs-
‘ll|ha, hún rendi augunum kring-
Uin sig eftir hjálp eins og
^hepna sein er ; ejnejtí, en
hhn var alein — ekki gat sá
hjáljiað sem dauður var. Hún
reyndi að ná i simann en hann
var svo óendanlega Iangt hurtu
og áður en hún komst þangað
fjell hún ineðvitundarlaus á
gólfið.
Það liðu margar vikur þangað
til Margrjet varð svo hress aft-
ur, að hún gat farið að hugsa
um framtíðina. Hún varð að sjá
sjer farboða og líka litla drengn-
um sem henni hafði fæðsl deg-
inum eftir að faðir hans var
borinn liðið lik heim í stofuna.
Hann var lifandi eftirmynd föð-
ur sins og eini arfurinn eftir
horfna ástarsælu. Fram undan
henni lá langur vegur og þung-
fær — Jim var horfinn hurt án
þess að hafa skilið eltir eitt ein-
asta orð, sem gæti verið honum
til afsökunar. En lifa varð hún
og heyja baráttu fyrir lífi sínu
og drengsins. Hún flutti hurt úr
íhúðinni, tók upp aftur ættar-
nafn föður síns og fór að reka
saumastofu. Hún var dugleg og
vel að sjer til handanna og auk
þess injög smekkvís, svo að hún
fjekk fljótt marga skiftavini. Og
hrátt varð hún að taka sjer að-
stoð og fyrirtækið óx og dafn-
aði. Ríka fólkið leitaði alt til
hennar.
Einn morguninn staðnæmdist
skrautleg bifreið fyrir framan
verslunina og ung kona og mjög
fríð kom út og gekk inn í versl-
unina. Hún var föl og hin stóru,
diinmu augu hennar angurblíð
og alvarleg.
Hún kom til að ráðgast við
Margrjeti um nokkra vorkjóla..
Þó hún hefði aldrei skift þarna
fyr afrjeð luin kaup á miklu,
og meðan hún var að tala við
Margrjeti kom litli drengurinn
inn í herbergið. Hann var nýfar-
inn að ganga og staðnæmdist
fyrir framan ókunnu konuna
með sorghitnu augun. Þarna
stóð hann og horfði á hana og
rak svo ujiji skellihlátur, en í
sama bili hrökk ókunna konan
við, eins og hún hefði verið
stungin ineð hnífi.
„Hver á þetta barn?“ sjiurði
hún, og málrómurinn varð harð-
ur og annarlegur.
„Það er drengurinn minn“,
svaraði Margrjet stutt í spuna.
„Drengurinn yðar? — Einu
sinni þekti jeg mann, sem hafði
saina andlit og samskonar hlát-
ur og þessi drengur. Er hann
likur yður?“
„Nei, hann er líkur föður sin-
um“, svaraði Margrjet og flýtti
sjer að bæta við: „Eruð þjer
veik, get jeg hjálpað yður?“
Konan unga hal’ði hnigið útaf
á sama sófann, sem Jim hafði
verið lagður á þegar hann var
liðinn. Ekkert hljóð heyrðist
neina kjökrið og stunurnar i
henni.
„Nei, jeg er ekki veik, en jeg
er veikluð á taugunum. Þetta
var aðeins tilviljun, endurminn-
ing sem ávalt er vakandi hjá
injer. Og nú varð hún lifandi —
drengurinn yðar er svo líkur
honum. Fyrirgefið þjer þetta“.
Margrjet strauk henni mjúk-
lega um ennið. Og eftir skamma
stund hjelt stúlkan áfrain: „Ef
til vill hjálpar það mjer — ger-
ir mjer rórra ef jeg iná segja
yður hvernig í öllu liggur. Mjer
finst jeg muni missa vitið, ef
jeg á að hera leyndarmál mitt
ein lengur. Má jeg segja yður
það?“
„Jeg kenni í brjósti um yður“,
sagði Margrjet með hinni und-
urþýðu rödd, sem Jim hafði
aldrei getað staðist. „Segið mjer
frá því, sem þjakar yður, ef yð-
ur gæti orðið Ijettar að því“.
Ókunna konan hætti að
kjökra og rendi augunum til
litla drengsins, sem starði á
hana í sífellu.
„Það var vegna litla drengsins
þarna, sem þetia rifjaðist alt svo
skýrt upp fyrir mjer. — Hann
er svo líkur honum. Og þjer er-
uð svo vingjarnlegar — mjer
finst þjer hljótið að hafa reynt
mikið.
„Já, það hefi jeg“, sagði hún
alvarlega. En henni vöknaði ekki
um augun, hún hafði grátið út
í eitt skifti fyrir öll.
„Sjáið þjer, jeg finn hvern
einasta dag til refsingarinnar
fyrir afbrot mitt“, hjelt stúlk-
an áfram. „Stundum finst mjer
það grafið og gleymt en þá kem-
ur altaf eitthvað nýtt fyrir, eins
og t. d. núna þegar jeg sá dreng-
inn. Einu sinni elskaði jeg
inann, eins heitt og nokkur get-
ur elskað, og jeg held að hann
hafi borið sama hug til mín um
eitt skeið. En þegar ást hans var
sem mest gat jeg ekki endur-
goldið hana og loks þegar jeg
komst að raun um, að það var
hann sem jeg elskaði, var hann
giftur annari konu. Og þá var
það sem jeg syndgaði. Jeg
reyndi að ná honum á mitt vald,
enda þótt jeg vissi, að hann lifði
i farsælu hjónabandi".
Hún lægði róininn og horfði
biðjandi á Margrjeti.
„Var þetta hræðileg synd? Jeg
hjelt að hann elskaði mig —
hann hafði elskað mig fyr“.
„Jeg veit ekki“, svaraði Mar-
grjet og sársaukahrollur fór um
hana. „Það er undir þvi kom-
ið hvorl hann elskaði eigin-
konu sína eða ekki.
„Jeg kem undir eins að því.
Það virðist svo, sem honum hafi
jiótt mjög vænt um liana. Hann
hafði verið ljettúðugur og var
ekki altaf nærgætinn við hana,
en hún hafði fyrirgefið honum
hvað eftir annað. Eitt kvöldið
gerði jeg honum orð — mjer
fanst hjarta mitt vera að
springa. Hann kom og við töl-
uðum saman marga klukku-
tíma. Og svo varð okkur sund-
urorða, og það var út af kon-
unni hans. Hann sagði mjer frá
hve heitt og innilega hann elsk-
aði hana, og að nú ætlaði hann
að byrja nýtt lif. Jeg mætti al-
drei skrifa honum framar og
aldrei verða á vegi hans. Jeg
varð reið, held jeg — jeg man
það ekki svo vel lengur en
alt í einu, meðan hann var að
ávíta mig, varð hann náfölur og
fjell máttlaus niður á gólfið.
Þegar jeg hljóp til og ætlaði að
fara að stumra yfir honum foss-
aði blóðið úr vitum hans og
hann heyrðist segja: „Guð minn
góður, jeg er að deyja! Hjálpa
þú mjer heim“.
Margrjet hafði staðið upp;
hún var náföl af geðshræringu.
„Jeg var ekki með öllum
mjalla, svo hrædd varð jeg“,
hjelt konan áfram með titrandi
rödd. „Jeg hjálpaði honum út
og náði í bifreið og bað bifreið-
arstjórann að hjálpa honum inn
til sín. Síðan heyrði j(?g, að
hann hefði verið liðinn þegar
þeir báru hann inn i húsið
hans. Hann hefir andast í bif-
reiðinni.
Svo fór jeg burí og reyndi að
gleyma. En það var ómögulegt
og þegar jeg kom aftur reyndi
jeg að leita upjii ekkjuna hans,
en hana var hvergi að l'inna.
Mjer fanst jeg verða að segja
henni alt. Það hlýtur að hafa
verið ömurlegt fyrir hana að
vita ekkert um hvernig þetta
bar að“.
Margrjet stóð upjj af stólnum
og þrýsti drengnum að sjer.
„Já, það var ömurlegt fyrir
hana — ennþá hræðilegra en
þjer haldið, því hún fann hjá
honuin þetta brjef, sem þjer
mintust á — brjefið sem þjer
skrifuðuð honum til að biðja
hann um að koma“.
„Ha! Hvernig vitið þjer það?“
hrópaði ókunna honan. „Stóð
það líka í blöðunum?"
Augu hennar voru æðisgengin
af ótta.
„Ó, jeg gleymdi", sagði Mar-
grjet við Mariönnu með sömu
undurþýðu og klökku röddinni
sem fyr, — „gleymdi, að þjer
vitið ekki að — jeg er Margrjet
— ekkjan eftir Jim“.
ooaoðoaoaooaoafiHSocHðooðooa
O o
g
1 Verslið I
o
o
§
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
ooooooooooooooooooooooooo
Edinborg.
o
0
S

lo
Geri uppdrætti að
h ú s u m fljótt og
áreiðanlega. jg|
Guttormur Andrjesson, KJ
Laufásveg 54.
o:o)oio