Fálkinn - 01.12.1928, Qupperneq 7

F Á L K I N N
7
Að leiðarlokum
Langt upp í hæðunum, sem
i'ísa eins og dökkur, blárauður
Veggur kringum hið fagra, bláa
Como-valn, stendur lílil veður-
barin kirkja á þverhnýptu
bjargi, þrjú þúsund fet fyrir of-
an vatnið. Fyrir neðan hana
liggja þorpin Cadenabbia og
Menaggio; á bak við hana og
ofanvert er röð eftir röð af
skuggalegum fjöllum og ber hátt
við himin það eru fótstallarn-
ir undir hinum risavöxnu Alpa-
fjöllum. Síðasta ljósleita smá-
húsið i þorpunum stendur full-
ar tvær mílur frá hlykkjóttu göt-
unni, sem gengur i bugðum upp
hinn gulleita ldett. Einu sinni á
ári fara landsbúarnir pílagríms-
l'erð i hvítum og svörtum klæð-
um, lil hinnar litlu kirkju, til
þess að hiðja um regn af himni
þessa árstíð. Annars er hún
sjaldan heimsótt.
Blagden klifraði hægt upp eft-
ir þröngu götunni, sem lá eins
og hreinn hvítur borði frá
hinni litlu marglitu húsabygg-
ingu við vatnið. Það var ekki
minnsti vindblær, ekki einu
sinni skrjáf í grá-grænu oliu-
trjánum, sem sindruðu í sólskin-
inu. Smá eðlur, sem sleiktu sól-
skinið á heitum hellunum, horfðu
á hann með Ijómandi augum, og
þustu hurt til að forða sjer er
hann hreyfði sig. Skuggar Cyp-
Ustrjánna lágu yl'ir götunni eins
og stigaþrep. Og Blagden klifr-
aði hærra og teygði að sjer feg-
urð alls þessa.
Þegar hann opnaði lágu dyrn-
ar á litlu kapellunni, var kuld-
inn og' dimman inni fyrir eins og
önnur hindrun á leið hans.
Hann gekk inn, og fótatalc hans
bergmálaði hátt gegnum skugg-
ana, jiótt hann gengi á blátánum.
Eftir hið bjarta sólskin úti gat
hann aðeins gert sjer grein fyrir
nijög litlu þar inni í fyrstu. Inn
við gafl logaði á fjórum kertum,
og hann hjelt þangað, yfir hið
slitna gólf. 1 tilkomulausu gylt-
uni ramma er mjög var fallið á,
hjekk mynd af Maríu mey, upp
yfir þessum fjórum flöktandi
kertaljósum.
Bagden starði á hana undrandi.
Hún hafði auðsjáanlega verið
máluð af meistara. Blagden var
ekki listainaður, en hann sá
þetta á andlitinu. Hún var mál-
uð af undursamlegum skilningi á
fegurð konunnar. Ef til vill voru
augun það dásamlegasta — lýstu
nieðaumkun, huggun og sorg.
Myndin, sem máluð var með
þokukendum bláum lit, xann að
nokkru leyti saman við hina
dimrnu skugga, og flöktandi
kertaljósið gaf rnáðuin tak-
niarkalinunum töfra, scin hálf
blektu hann — sum augnablikin
virtist myndin hafa líf. Hún
brosti daufu löngunarfullu hrosi.
En í strigann var skorin löng
l'ii'a í hjartastað á Mariu-mynd-
inni og gapti hún sundur, svo
nð óprýði var að. Fyrir neðan
niyndina lá mjór rýtingur þak-
•nn ryki á litlum palli. Blagden
iaut l'orvitnislega niður til að
•aka hann upp — en þá sagði
Hidd á bak við hann:
„Jeg vil ekki að þjer snerti
hann herra minn“, og Blagden
hörfaði aftur á bak eins og hann
hefði gert eitthvað af sjer. Mað-
ur stóð í skugganum næstum
fast við hlið hans. Hann var
gamall, elsti maður sem Blagden
hafði sjeð og var í siðri munka-
kápu. Andlit hans var líkt og
fölnað laufblað, hrukkótt og gult,
og hárið snjóhvítt. Litlu, hvössu
augun hjeldu Blagden rígföstum
með hinúm einkennilega Ijóma
sínum. Annars var andlit lians
eins og dauð gríma.
„Hví ekki?“ sagði Blagden.
Munkurinn gekk fram i hið
daufa Ijós og gerði krossmark
fyrir sjer er hann fór fram hjá
myndinni. Hann horfði hikandi
á unga manninn, sem hann hafði
fyrir framan sig, og virti fyrir
sjer andlit hans með furðulegu
nístandi augnaráði. Hann virt-
ist finna þar það sem hann leit-
aði að, og þegar haiin talaði
undraðist Blagden hlíðuna i
röddinni.
„Þessu fylgir saga. Kærir herr-
an sig um að heyra hana?“
Blagden kinkaði kolli. Og þeir
drógu sig báðir inn i skuggann,
lítið eitt framundan litlum, lág-
um stólum. Framundan þeim
yfir hinu dansandi ljósi kert-
anna fjögra, stóð hin skemda
Maríumynd, i'yrir neðan hana lá
hinn rykþakti rýtingur. Þá hyrj-
aði gamli munkurinn frásögu
sína, en Blagden horfði upp til
myndarinnar.
„Það vildi alt til fyrir fjölda
mörgum árum“, sagði gamli
munkurinn, „en jeg er gamall
svo að jeg man það:
Rósa lijet stúlkan. Hún var
hjá foreldrum sínum í litlu
húsi fyrir ofan Menaggio. Og á
hverjum degi söng hún útí heita
sólskininu á ógirtum akrinum
þegar hún var að gæta geitanna
fyrir gömlu hjónin, og rödd
hennar var eins og svalt vatn í
smálæk sem niðar í forsælunni.
Hún var altaf að syngja, hún
Bósa litla, því hún var ung og
sólin liafði aldrei hætt að skína
fyrir hana. Fólkinu þótti hún
lagleg. En svo var Giovanni. Á
hverjum inorgni fór hann fram
hjá heimili hennar þar sem gulu
rósirnar með Ijósrauðu bikurun-
um uxu svo yndislega, og altaf
var hún vön að senda honum
koss úr litla glugganum. Þá
vann Giovanni af öllum æskunn-
ar kröftum, og hann söng líka
meðan hann vann. Þvi var það
ekki alt liennar vegna.
Oft fóru geiturnar hjá Rósu
út að víngarði Giovanni þegar
fór að skyggja, og þau ráku þær
heim saman, sísyngjandi og
leiddust þegar hin gullbjarta
sól hvarf bak við hæðirnar fyrir
handan vatnið.
Stundum gengu þau saman
jiegar kveldroðinn var á himn-
inum og Giovanni batt kórónu
úr smá-blómunum sem uxu
kringum þau og litla prinsess-
an lians har hana og hló hjart-
anlega.
Þau voru eins og börn. Nótt-
inni eyddu þau saman á vatninu,
og þá sagði hann henni frá
draumum sínum; en hlíðandvar-
inn andaði á lokka hennar svo
að þeir snertu hina hrúnu kinn
hans. Og tunglsgeislarnir teygðu
sig eins og gullin brú frá balcka
að bakka. Fólkið staklt sarnan
nefjum uin að þau myndu gifta
sig eftir uppskerutímann. En þá
Ijet nýtt afl til sín taka í lífi
stúlkunnar. Það var kirkjan.
Enginn skilur hvenær eða hvers-
vegna þetta afl nær tökum a
ungri stúlku hugsa jeg. Hún var
hertekin af þeirri hugmynd, að
liún skyldi gefa sig við kirkj-
unni, fara í litla nunnuklaustr-
ið fyrir handan vatnið og yfir-
gefa sólskinið.
Hana langaði ekki til að i'ara,
og þetta var skrítið en þó fagurt.
Þessi unga, fríða stúlka, sem
virtist vera svo mikið i ætt við
sólskinið og blómin, átti að ioka
kirkjuhurðinni við því öllu.
Yður finst þetta skrítið, herra
minn. Giovanni var hamslaus
megið þjer trúa. Hann hafði
dreymt svo yndislega um það
ókomna, að honum fanst það
kvöl, að hikarinn væri nú hrifs-
a'ður frá vörum hans. Hann
greip litlu hendurnar hennar,
sem sólin hafði svo ott kyst,
og bað hana á hnjánum að vera
og tárin streymdu niður kinnar
lians. Rósa grjet líka, en gat eigi
svarað bænum hans. Jeg held
hún hafi unnað honum. Samt er
eitthvað sterkara en ástin milli
pilts og stúlku. Hún bað um
einnar nætur frest til að taka
ákvörðun. Hún ætlaði að koma
hingað upp í kirkjuna og biðja
Maríu að leiðbeina sjer. Hann
kysti á henni kaldar varirnar
og fór burtu. Hann var ungur og
el'aðist alls ekki um að hún
myndi vilja sig'. Stúlkan lcom
hingað. Alla nóttina kraup hún
hjcr á ósljettu steingólfinu —
hað ti) guðs og grjet; þvi hún
elskaði hann. Og María iney leit
niður með stóru löngunarfullu
augunum sem þjer sjáiið, og
fjötraði sál stúlkunnar fastara
og fastara við sína eigin sál. Og
þegar morgnaði hvarf hún inn-
fyrir hvítu veggina fyrir handan
vatnið án þess að sjá unnusta
sinn aftur. Giovanni varð brjál-
aður þegar lionum var sagt það.
Hann hrópaði upp hatur sitt á
heiminum og guði sínum, og þaut
upp litlu götuna, sem við sitj-
um nú við endann á, herra minn.
Hjer dró hann rítinginn, sem
þjer sjáið fyrir neðan Maríu-
inyndina og stakk honum í
hana með blótsyrði á vörum“.
Blagden kinkaði kolli, eu gamli
maðurinn þagði uin stund áður
en hann hjelt áfram:
„Giovanni hvarf í tvo daga.
Þegar hann kom aftur var and-
lit hans enn þá óðs manns and-
lit. Hann mætti líkfylgd sem fór
i bugðum upp litlu götuna. Það
var jarðarför stúlku. Giovanni
var að hraða sjer áfram í blindni
er hann var stöðvaður. Menn á-
sökuðu hann alls ekki fyrir það
sem hann hafði gjört, ljetu enga
heiskju í ljós, aðeins ólta og
meðaumkun.
Rósa hafði dáið á hnjánum
í klaustrinu, nákvæmlega sam-
tímis og hann stakk myndina
þarna. Og honum var sagt nokkr-
um mánuðum seinna, að andlit
hennar hefði verið undarlega likt
andliti Maríu meyjar, cr þeir
fundu hana fagurt, afsakandi
og dapurt. Menn vissu ekki neina
ástæðu til dauða hennar. Það
eru til hlutir, sem vjer l'áum eigi
skilið. Hún var að biðja guð um
kraft, sögðu systurnar“.
Munkurinn hætli að tala og
langa stund sálu . þeir jiöglir,
Blagden og föli, silfurhærði mað-
urinn og störðu þegjandi á hið
fagra andlit upp yfir þeim. Það
var Blagden, seni rauf þögnina.
„Hvað haldið þjer að hafi
komið fyrir?“ spurði hann seint.
„Jeg' veit ekki“, sagði munk-
iirinn.
Þá varð önnur jiögn og aftur
var það Blagden sem talaði.
„Hvað sem ]>ví líður“, sagði
hann og strauk hendinni um
augun, „þá greiddi hún aftur á
móti skuldina sem Giovanni stóð
í við guð sinn“.
„Haldið þjer það“, sagði
munkurinn lágt, „jeg veit ekki
herra minn, því jeg er Giovanni".
Sv. Jónsson & Co.
Kirkjustræti 8 b. Sími 420
hafa fyrirliggjandi miklar
birgðir af fallegu og end-
ingargóðu veggfóðri.papp-
ír, og pappa á þil, loft
og gólf, gipsuðum loftlist-
um og loftrósum.
o o
o o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
Q
o
1 Verslið I
Edinborg.
o
o
o
o
o
ooooooooooooooooooooooooo
oaaí»®®®®®®®®®íaís®®íaafflía®íSíao
_ i j_í
Úrval af saumavjelum,
handsnúnum, stignum
og mótorvjelum. g
Magnús Benjamínsson & Co. |
O®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®**