Fálkinn - 02.02.1929, Blaðsíða 14

14
F Á L Iv I N N
Lár j ett.
1 gras. 6 gefa rá'ðningu. 11 óslitið
áframliald. 12 gefa hljóð frá sjer.
13 vont. 15 stuttur i spuna. 17 hreyf-
ing. 19. rfumefni. 20 strjálingur. 24
grcinir (úrelt). 25 rithöfundur. 2(1
lega. 27 kvenmannsnafn. 28 tónn. 29
á vagnhestum. 31 gerir ógilt. 33 á
manni og birni. 34 fornafn. 35 verða
stiitari. 39 einkenni á blómplöntum.
43 tónn. 44 mannsnafn. 45 í fjárhúsi.
*G mar. 47 á skinni. 48 iðnaðarmenn.
50 = 25 lárjett. 51 jarðspell. 53 sann-
færing. 54 sár: 55. úldið ket. 58 lcyna.
G1 nískur. G2 segja upp vistinni.
Lausn á skákdæmi nr. 4.
Jtvítt:
1. H e 2 x e 5
2. H d 2 - e 2
3. H e 5 - e 3 mát.
Svarl:
15 h 1 — g 2
B eitthvað
Lóðrjett.
1 l>0l. 2 livað sem vera skal. 3
skammstöfun í bragfræði. 4 litarefni.
5 lifir slundum á sjávarbotni. G hár.
7 forsetning. 8 titill. 9 ilát. 10 bættir.
14 skemd. 16 forsetning. 18 eldur. 20
greinilegt. 21 ákvæði um livað leyfi-
legt sje eða ekki. 22 = 44 lárjett.
23 suðuáhöld. 30 gangur. 32 völlur.
35 minka. 3G eimyrja. 37 vend. 38
naglar. 39 á gufuskipi. 40 gera sturl-
aðan. 41 slæmi. 42 flæðisker. 49 smá-
agnir. 52 þyngdareining. 54 likains-
hluti. 56 = 47 lárjett. 57 líkams-
hluti. 59 samtenging. 60 = 25 lárjett.
Lausn á skákdæmi nr. 5.
Hvítt:
1. II e 8 - c 7
2. H c 7 x e G mát.
1.................
2. I) e G - e 3 mát o. s. frv.
Svart:
R c G x e G
R d 5 x f 4
Kaupum lifandi refi og allar íslenskar skinnavörur. íslenska refaræktarfjelagið. Sími 1221. Símnefni: Fux.
var augnabliksfreisting, tautaði hann. — Jeg
veit ekki hvernig það atvikaðist.
— Ivonuna prestsins yðar, hjelt Londe á-
fram. — Og, að því þjer sjálfur segið, var
þetta í fyrst sinn, sem þjer töluðuð við hana,
að undanteknu því er hún var hoðin heim til
vðar.
— Jeg hefði alls ekki yrt á hana, svaraði
Oakes, — ef hún hefði eklti orðið hrædd við
hvellinn í byssu minni. Jeg sá ekki, að hún
kom og skaut kanínu, sem var á götunni.
Á eftir fylgdi jeg henni heim og hún bauð
mjer inn og meðan við sátum í setustof-
unni ....
— Einmitt, sagði Londe, háðslega. Hlíf-
ið mjer við þessum leiðinlegu smáatriðum
Svo lituð þjer upp og sáuð mig standa í dyr-
unum.
—- Já, sem aldrei skyldi verið hafa.
Londe brosti. — Jeg hefði getað drepið
yður undir eins, sagði hann. — En, ef þjer
viljið heyra sannleikann, þá er hann sá, að
jeg ætla alls ekki að drepa yður.
— Ef jeg kemst nokkurntíma hjeðan lif-
andi .... byrjaði ungi inaðurinn.
— Engar hótanir! tók hinn fram í. —
Sjáið þjer ekki sjálfur hversu heimskuleg-
ar þær eru. Auk þess eruð þjer sjerstakur
heppnismaður. Fyrir örfáum mánuðum,
hefði jeg líklega gert á yður tilraun, sem
hefði verið hættuleg lífi yðar. En eftir þá,
sem jeg ætla að gera nú, verðið þjer jafn-
góður og getið farið að skjóta kanínur strax
á morgun. Við skulum nú sjá.
Londe leit á úr sitt og tók hatt sinn. —
Það er víst, sagði hann, —- tími til kominn,
að jeg fari í síðdegisheimsókn til móður yð-
ar, það gleður yður sjálfsagt, að jeg fer
þangað á hverjum degi og hugga hana og
kem henni í gott skap. Hún ber sig aðdáan-
lega — til þess að gera. Þó er eitt, sein mjer
leiðist, sem sje það, að hún hefir fengið
hjálp frá Scotland Yard. Það ber ekki vott
um gott álit á lögreglunni. hjer.
— Jeg vildi, að þjer vilduð fara, muldraði
Gerald Oakes önuglega. Mjer er andstygð að
heyra til yðar.
— Er það uppeldi! stundi Londe. — Að
haga sjer svona i annara manna húsum!
Jæja, jeg verð víst að slíta mig hjeðan um
stundarsakir. Jeg fer til móður yðar. Á
morgun verðið þjer sennilega kominn þang-
að sjálfur.
Ungi maðurinn bylti sjer á hliðina og leit
forvitnislega á Londe, sem stóð þröskuldin-
um, með barðastóra prestshatlinn í annari
hendi og keyri í hinni. —• Ef jeg kemst
þangað, sagði hann, — hvað haldið þjer þá,
að verði um yður?
Londe brosti. — Jeg verð líklega að eiga
undir því, sem verða kann, sagði hann. Þjer
verðið vonandi ekki of grimmur. Þjer verðið
að inuna eftir kossinum, sem þjer fenguð.
Ungi maðurinn lá kyr á bálk sínum og
horl'ði á dökkklædda manninn, sein gekk
niður eftir stígnum i garðinum. Hann varð
skelfdur af þeim ruglingi, sem kominn var
á hugsanir hans. Hann get með engu nióti
munað hversu lengi hann hafði legið í þessu
andstyggilega herbergi, eða hve langt var
síðan hann hefði etið eða drukkið. Alt virt-
ist þokukent og óljóst frá því augnabliki er
varir hans skildu við varir þessarar ein-
lcennilegu, töfrandi konu, og hann var í hrifn-
ingu, en um Ieið ósjálfrátt hræddur, leit
síðan upp og sá eiginmann hennar standa
á þröskuldinum. Framltoma Londes bar vott
um hrygð og undrun, enda þótt hann stilti
sig vel, en ungi maðurinn varð afar sneypt-
ur. Hann hafði byrjað að stama einhvers-
konar afsökun við alvarlega manninn, sem
nálgaðist hann. Næst hafði hánn staðið í
þeirri trú, að inaðurinn ællaði að hleypa úr
byssu á hann. Hann sá eitthvað svart í út-
rjettri hönd Londes, svo kom lítill gufu-
strókur og hjarta lians og skilningarvit dofn-
uðu og hann misti loks meðvitundina. Hann
inundi aðeins eftir tveiin gráuin augum, sem
störðu á hann eins og gegnum þoku ....
Dyrnar opnuðust, hægt og rólega, og kon-
an kom inn. Hjarta unga mannsins tók að
slá örar, þrátt fyrir magnleysi hans. Hún
benti honum að þegja og kom nær honum.
Sami yndisþokkinn var í hreyfingum hennar
sem áður og augu hennar brunnu af áslríðu.
— Fyrirgefðu mjer, sagði hún
—• 1 guðs bænum, segið mjer hvort mað-
urinn yðar er vitskertur, sagði hann. Hvað
ætlar hann að gera við mig. Mjer finst jeg
vera í hálfgerðum dvala, og get ekki einu-
sinni munað hve lengi jeg hefi verið hjerna.
— Þei, þei, sagði líún, blíðlega. Nei, hann
er ekki vitskertur. En hann er iniklu reiðari
en hann virðist, og afskaplega afbrýðisamur.
Hún brosti til Gerakl Oakes, en hann var í
engu skapi til að svara því í sömu mynt. —
Getið þjer ekki hjálpað mjer að komast hjeð-
an? sagði hann biðjandi.
Hún varð snöggvast hugsi. Þjer þurfið að
verða styrkari en þjer eruð nú, sagði hún.
Getið þjer drukkið eitt glas af víni?
•—• Jeg hefði nú haldið það, svaraði hann
með ákafa. Hún leit snöggvast út um glugg-
ann yfir garðinn. Síðan fór hún út en kom
að vörmu spori aftur með fult glas af port-
víni. — Drekkið þjer þetta í snatri, sagði
hún, —• þá eykst yður ef til vill máttur svo
þjer getið staðið á fætur. Hann tók gíasið
og tæmdi jiað. Rjett í bili fanst honum hann
hressast og blóð hans renna örar, en svo
sljóvgaðist hann aftur. Hann fórnaði liönd-
unum. — Guð minn góður, æpti hann, • —
nú kemur þokan aftur. Hann fjell aftur á
bak. Ivonan hallaði sjer að honum, strauk
hár hans og kinnar. Augu hann lokuðust,
andardrátturinn varð reglulegur, en andlilið
varð náfölt. Hann virtist sofa,
Ann stóð ferðaklædd með blað í hendi,
sem virtist hafa gert henni einhver mikil
vonbrigði. Hún fór með það inn í skrifstofu
Rockes til þess að sýna honum það. — Mjer
finst þjer ættuð að líta í þetta blað, áður
en við leggjum af stað, hr. Rocke, sagði hún
og stundi mæðulega. — Jeg býst helst við,
að nú sje ekki til neins að fara.
Daniel tók blaðið úr hendi hennar. Yfir
greininni, sem hún benti á, var stór og feit
fyrirsögn:
„SKÝRING Á DULARFULLA VIÐBURÐIN-
UM í SOUTH FAWLEY
HR. GERALD OAKES FINST í SIvÓGINUM
ÞAR SEM HANN HVARF
Einn srf skógarvörðum hr. Geralds Oakes fann
húsbónda sinn í morgun, sitjandi upp við
tr je, sofandi, fá skref frá staðnum, sem hann
hvarf frá fyrir nokkrum dögum. Byssan lá
við hlið hans, og cnda þótt hann sje eftir
sig, virðist hann ekki hafa heðið neitt heilsu-
tjón. Samt sem áður getur hann ekki gefið
neina skýringu á fjarveru sinni, og man
ekkert eftir því, sem gerðist eftir að hann fór
að heiman. Hann man ekki einu sinni eftir
því hvernig hann fór að komast aftur til
staðarins, sem hann hvarf frá. Þetta er því
undarlegra, sem enginn felustaður er til um
þessar slóðir, og lögreglan hefir leitað vand-
lega alstaðar í kring, dögum saman.
Síðutsu frjettir: Frjettaritari vor hefir
komið til South Fawley Hall og hefir frjett,
að enda þótt hr. Oakes líði vel, getur hann
alls enga grein gert fyrir hvarfi sínu, og
vildi varla trúa því, að fjórir dagar væru
liðnir siðan hann fór að heiman. Hann man