Fálkinn - 09.02.1929, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
•llllllllllllillllMllilllllllllllllllllllllllVS
1 Veðdeildarbrjef. I
S |iniiiiininin'nintiiininn»inininininiiiiiiniiiiiiii S
Bankavaxtarbrjef (veð-
deildarbrjef) 8. flokks veð-
deildar Landsbankans fást
keypt í Landsbankanum
og útbúum hans.
Vextir af bankavaxta-
brjefum þessa flokks eru
5%, er greiðast í tvennu
lagi, 2. janúar og 1. júlí
ár hvert.
Söluverð brjefanna er
89 krónur fyrir 100 króna
brjef að nafnverði.
Brjefin hljóða á 100 kr.,
500 kr., 1000 kr. og
5000 kr.
S
s
S
1
I Landsbanki Íslands I
Slllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllli
Hreinar léreftstuskur
kaupir háu verði
Prentsm. Gutenberg.
0)
<D
Reykið einungis
I P h ö n i x
<D
O
>
3
<n
rf
SD
Q.
vindiiinn danska.
i ►
^ Hver, sem notar þ
i CELOTEX ►
◄ °S ►
< ASFALTFILT ►
4 í hús sín, fær hlýjar og ^
^ rakalausar íbúðir. ^
^ Einkasalar: þ
< Verslunin Brynja, ►
^ Laugaveg 24, Reykjavík. ^
1
— REYKJAVÍK ---------------
ísafirði, Akureyri og Seyöisfiröi.
•iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiin
Holmblaðs spil
eru þau, sem allir vilja helst. Lang-
skemtilegustu spilin. NotuÖ mest —
endast best. — Höfum einnig
jólakerti, súkkulaði o. fl.
Hempels botnfarfi
fyrir járn & trjeskip.
Innan & utanborðs-
málningu.
Einar 0. Malmberg.
Vesturgötu 2. — Sími 1820.
•)
súkkulaðið er að dómi
allra vandlátra hús-
mæðra langbest.
%3fálRinn
er besta heimilísblaðið.
Eftir
PHILIPPS OPPENHEIM.
síðast eftir því, að hann skant kanínu, sem
hljóp .þvert yfir götuna, en síðan ekki neitt,
þangað til skógarvörðurinn vakti hann,
fjórum dögum seinna“.
Daniel Rocke lagði frá sjer blaðið. —
í*etta verður þó altjend til þess, að blaðið
gengur út, sagði hann
•— Já, það verður víst líka eina gagnið
að því, stundi Ann, því henni þótti fyrir að
Verða af ökuferð um hið blómilmandi
Somersetshire. — Á jeg að táta vagninn
fara?
Daniel virtist vera í þungum þönkum. Er
hún endurtók spurninguna, hristi hann höf-
Uðið . — Við höfum ekki nema gott af því
að vera einn eða tvo daga í sveitinni, sagði
hann. — Auk þess langar mig til að kynn-
ast þessuin presti, sem hefir svona gaman af
geðveiki...... Er brjefið frá Sir Francis
homið ?
— Það kom fyrir nokkrum mínútum,
svaraði hún.
— Þá skulum við fara.
Brylinn í South Fawley Hall leit tor-
tryggnislega á nafnspjaldið og brjefið, sem
Daniel rjetti honuni sama dag, síðdegis. —
Hr. Oakes tekur ekki móti neinum, sagði
hann.
■— Fáið þjer honum in-jefið samt, sagði
Daniel.
— Þjer eruð vist ekki neitt í sambandi
við blöðin, herra? spurði bryti.
— Engan veginn.
Brytinn tók brjefið og kom að vörmu
spori aftur. Fám mínútum síðar var Daniel
°g Ann vísað inn í bókaherbergið og þar
heilsuðu þau unga manninum, sein var að-
alpersónan í dularfulla viðburðinum í South
Eawley. Hann var laglegur maður, með við-
hunnanlega andlitsdrætti, en nú voru veildu-
legir drættir um várir hans og hræðsla skein
l't úr augum hans, öðru hvoru. —
— Sir Francis er gamall vinur föður míns
sáluga, sagði hann um leið og hann benti
þeim til sætis, — þess vegna gerði jeg ykk-
ur ekki afturreka. En annars vil jeg gjarna
vita hver þjer eruð. — Þjer eruð vonandi
ekki leynilögreglumaður, og ungfrúin held-
ur ekki?
Daniel hristi höfuðið. -—- Eiginlega er jeg
dulskeytalesari í Utanríkisráðuneytinu, sagði
hann, -—■ og nngfrúin er skrifari minn. En
þegar Sir Francis var skipaður i núverandi
embætti sitt, bauð hann mjer stöðu hjá sjer,
og í henni hefi jeg verið síðan, en eiginlega
ekki fengist nema við eitt mál, allan þann
tíma.
— Er það kannske einskonar leyniþjón-
usta? spurði ungi maðurinn, þreytulega.
— Já, eitthvað í þá áttina, svaraði Daniel.
En mitt áhugamál er að leita uppi einn
mann, —- hættulegan glæpamann — sem
jafnframt er vitskertur. Jeg var næstum fall-
inn i hendur hans sjálfur.
— Jeg er hræddur um, að þjer verðið fyr-
ir vonbrigðuin, ef þjer haldið að hann standi
i einhverju sambandi við það, sein fyrir mig
kom, sagði Gerald Oakes, — því það get jeg
sagt yður strax, að jeg var ekki rændur svo
miklu sein eyrisvirði, beinlínis eða óbeinlínis.
— Maðurinn, sem jeg er að elta, fremur
ekki glæpi sína í hagsinunaskyni, sagði Dani-
el. —- En, .... það er ekki rjett, að jeg sje
að tefja yður frekar. Mig langar aðeins að
spyrja yður eins: Getið þjer gefið mjer
nokkrar upplýsingar um prestinn ykkar,
sjera Maseley?
— Gamla Maseley? sagði hinn, hissa. Það
er ekkert að athuga við hann. Talsverður
bókormnr, af sveitapresti að vera, en allra
besli kall, þegar maður kynnist honum
nánar.
— Daniel varð hálf vonsvikinn. Engu að
síður gafst hann ekki upp. — Hve lengi
hefir hann verið hjer? spurði hann.
— Eitthvað kring um 15 ár, svaraði hinn.
— Kannske lengur. Hann hefir verið hjer
eins lengi og jeg man aftur í timann.
— Á hann börn?
—■ Eina dóttur, sein heitir Violet, indæla
stúlku. En hvernig stendur á þessari for-
vitni yðar um kallinn? Jeg get ekki hugsað
mjer, að meinlausari mannskepna sje til í
heiminum, og jeg þori að bölva mjer uppá,
að hann á ekki eitt leyndarmál, sem hann
býr yfir. Og hann hefir varla farið að heim-
an síðustu tíu árin.
— Haldið þjer, að hann lesi mikið bækur
um geðveiki?
— Hann les hverja rykuga skruddu, sem
hann nær í og sekkur sjer niður í allskonar
torskilin viðfangsefni, sagði Gerald Oakes. —
Hann er einn þessara ósviknu forngripa,
hefir aldrei komið út úr landinu og vildi
ekki senda Violet dóttur sina lengra en til
Cheltenham í heimavistarskóla.
Daniel stóð upp og rjetti hinum hendina.
— Jeg kom hingað upp á von og óvon, sagði
hann, — og nú sje jeg, að jeg er ekki á
rjettri braut. Jeg ætla því ekki að hrella
yður með fleiri spurningum.
Ungi maðurinn kvaddi kurteislega, en var
auðsjáanlega þreyttur. — Jeg hið að heilsa
Sir Francis, sagði hann. — Segið honum,
ef honum er forvitni á að vita það, að jeg
hafi gengið út eins og jeg var vanur, kl. 5,
til að skjóta kaninur, skaut eina í litla kjarr-
inu hinumegin við garðinn — hann þekkir
það -—- og augnabliki seinna fanst mjer alt
i kring um mig verða þokugrátt og siðan
dimt. Þar ineð er upptalið það, sein jeg veit.
— Bíðið eitt augnablik, sagði Daniel. —
Þjer gerið mun á þokugráa litnum fyrir aug-
nm yðar og dimmunni, sein seinna kom, og
þjer mistuð minnið fyrir fult og alt?
Ungi maðurinn kinkaði kolli. Það var eins
og áhugi hans vaknaði — Jeg býst eins vel
við, sagði hann, — að jeg muni einhvern-
tíma seinna þessar fyrstu sekúndnr af dá-
inn, sem jeg fjell í.
— Stóð nokkur kona i sambandi við þair?
spurði Daniel með hálfum huga.
— Það finst mjer hafa verið, en jeg get
ekki munað neitt nánar eftir henni.
— Líktist hún nokkuð ungfrú Violet
Maseley?
— Ekki agnar ögn. En nú verðið þjer að
hafa mig afsakaðan, hr. Rocke.
Daniel og Ann óku af stað þögul. — Svo
það er þá svona, sagði Ann.
— Sjera Gordon Maseley hlýtur að vera
sagnapersóna, játaði Daniel. — Maður, sem
hefir átt heima á staðnum í 15 ár og virð-
ist aldrei hafa farið að heiman ........ nei,
þetta kollvarpar alveg kenningu okkar.
Rjett hjá hliðinu hittu þau roskna konu,
sem var á leið til hússins. Hún stöðvaði