Fálkinn - 09.02.1929, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
TORPEDO
Fullkomnustu ritvjelarnar
fyrirliggjandi hjá
Magnús Benjamínsson&Co,
&fláfi~écemi nr. 10.
Eftir Guðm. Bergsson.
Hvítt byrjar og mátar í 3. leik.
Samkvæmt liagskýrslum Bandaríkj-
anna hafa 283 menn haft yfir eina
Elsta, besta
og þektasta
ryksugan
er
Nilfisk.
Aðalumboð
hjá
Raítækjaverslun
Jón Sígurösson.
Austurstr. 7.
miljón dollara i tekjur 1927 og er það
52 fleiri en úrið áður. Af þessum 283
voru aðeins 10 sem höfðu yfir 5 mil-
jón dollara tekjur, en 14 höfðu liaft
svo miklar tekjur árið áður.
I

Best kaup hjá
J. Þorláksson & Norðmann.
Ávalt fjölbreyttar birgðir af
HÖNSKUM fyrirliggjandi.
HANSKABÚÐIN.
Kaupum lifandi refi og allar íslenskar skinnavörur. íslenska refaræktarfjelagið. Sími 1221. Símnefni: Fux.
vagn þeirra með skipandi bendingu. Þetta
var augsýnilega frú Oakes.
— Það er víst dr. Osborne, sem jeg tala
við? sagði hún. — Hafið þjer vitjað um
son minn?
Daniel hristi höfuðið. — Jeg hefi verið að
vitja um son yðar, sagði hann, og það gleður
mig innilega, að honum hefir eltki orðið neitt
um það, sem fyrir hann kom. Jeg færði
honum brjef frá Sir Francis Worton.
— Einmitt? sagði hún. Sir Francis er gam-
all vinur okkar. Fyrirgefið, að jeg stöðvaði
yður. En sjáið þjer til, jeg var að vonast
eftir lækni um þetta leyti og þóttist viss
um, að þjer væruð hann.
— Mjer þykir vænt um að hafa átt kost
á að tala við son yðar. Þetta er afar merki-
legur viðburður.
Frú Oakes leit á hann forvitnislega. —
Ef þjer eruð vinur Sir Francis, sagði hún,
— eruð þjer náttúrlega eitthvað riðinn við
leynilögreglustörf, eruð „uppgötvari“ — er
ekki farið að kalla það svo? — Hafið þjer
uppgötvað nokkuð?
— Alls ekki neitt, játaði Daniel. — Við
vonuðum hálft í hvoru, að við gætum
kannske gert einhverjar uppgötvanir í mál-
inu, en jeg er hræddur um, að það verði
ekki annað en vonbrigði. — En má jeg
spyrja yður að einu?
— Með ánægju.
— Er nokkuð nýkomið fólk hjer í ná-
grenninu, sem þjer þekkið alls ekki frá fyrri
tíð, og hafið ef til vill haldið vera öðruvísi
en það er í raun og veru?
— Ekki nokkur sála, svaraði hún hik-
laust. — Að undanteknum sjera Lord og
konu hans, sem eru ágætis manneskjur, liefi
jeg þekt hvert mannsbarn hjer í nágrenn-
inu árum saman.
— Sjera Lord og kona hans? át Daniel
fljótt eftir. — Hvaða hjón eru það?
— Sjera Lord hefir verið hjer fyrir sjera
Maseley, i mánaðar tíma, sagði frú Oaeks.
— Jeg var rjett núna að fylgja honum á
stöðina. Einstaklega hjálpsamur maður, sjera
Lord. Jeg veit ekki hvernig jeg hefði látið
huggast, hefði hans ekki notið við.
Daniel fann, að Ann greip í handlegg
hans. Hann sat grafkyr í vagninum. Vind-
urinn hvein yfir grasblettina í garðinum, og
úði fjell niður af laufi trjánna. Það var rjett
eins og alt tæki á sig óeðlilega mynd, loftið
varð eitthvað svo undarlegt, og honum fanst
eins og sannleikurinn hljómaði í eyrum sjer:
Londe hafði pantað bækurnar i nafni sjera
Maseley! Hvað var því til fyrirstöðu? Og
G(erald Oakes hafði mist minnið.
— Þjer sögðust hafa verið að fylgja þeim
af stað? sagði Daniel, jafnskjótt og hann
fjekk vald yfir rödd sinni. — Vitið þjer hvert
þau ætluðu?
— Til London, svaraði frú Oakes. — Þau
tóku lestina á skiftistöðinni. Mjer skilst þau
hafa íbúð í Harley House, og jeg er að
hugsa um að heimsækja þau þegar jeg fer
til borgarinnar.
Daniel flýtti sjer grunsamlega mikið að
kveðja. Hann fór á símastöðina til að senda
skeyti og í gistihúsið til að taka farangur
sinn. Þegar þangað kom, fjekk húsmóðirin
honum brjef.
— Þetta var jeg beðin fyrir til vðar, af
prestinum, sem hefir verið hjer fyrir sjera
Maseley, sagði hún. — Hann kom hjer við
um leið og hann fór á stöðina.
Daniel reif upp umslagið ....:
Kæri fjandmaður minn!
Þjer lifið sannarlega ónæðissömu lífi,
en það eru líklega þessi andstygðar blöð,
sem eiga sök á því. Dularfult manns-
hvarf nægir til að gefa yðar hágáfaða
heila nóg að starfa. En hængurinn er sá,
að þjer bíðið alt af þangað til eitthvað
stendur um það i blöðunum. Ungi
maðurinn nær sjer fullkomlega eftir
nokkurn tíma, og jeg er hreykinn af ár-
angrinum af tilraun ininni. Áður en
langt um líður mun jeg gera aðra, sem
jeg er sannfærður um, að yður muni
finnast enn meir til um. Ef hún hepnast,
er þessi langa barátta mín á enda.
Heilsið þjer hr. Gerald Oalces frá
mjer. Hann er allra besti piltur, en
ætti að venja sig af því að kyssa ann-
ara manna konur,
Au revoir,
Joscpli Londe.
P.S. — Jeg fer frá Fawley með lestinni
kl. 5.10 og auðvitað hafið þjer yðar
venjulega lögregluliðsafla á Waterloo-
stöðinni. Þjer eruð besta skinn, en ein-
faldur og of cjac/nsær, að mjer finst.
Daniel rjetti Ann brjefið. Varir hans höfðu
hvítnað. Vonbrigðin, sem hann varð fyrir
hvað eftir annað, voru farin að setja merki
sín á hann. Ann stakk handlegg sínum undir
handlegg hans. — Daníel, sagði hún, — sjáið
þjer ekki, að ef hann nær einhverntíma
marki sínu, eða þykist hafa náð því, þá ríð-
ur það honum að fullu. Annaðhvort fremur
hann sjálfsmorð, eða gefur sig á vald lög-
reglunni. Ef hann verður nokkurntíma heil-
brigður aftur, bíður hans enn grimmilegri
refsing en við getuin nokkurntima fengið
framgengt.
Þau heyrðu járnbrautarlestina fara
skröltandi yfir brú, langt í burtu. Daniel leit
í áttina þangað, fyrst skuggalegur á svip,
siðan grimmilegur. — Ef jeg hefði afl Sam-
sons, sagði hann, — mundi jeg fórna hverju
mannsbarni í þessari lest, eins og Samson
fórnaði múgnum í musterinu. Jeg mundi
fella súlurnar undan brúnni, svo hún dytti
niður með braki. Jeg mundi með ánægju
horfa á hundruð manna deyja, aðeins til
að vera viss um, að þessi inaður væri einn
þeirra.
— Það mundi jeg ekki gera, svaraði hún,
— og hefi jeg þó gildari ástæðu til að hata
hann en þjer, en jeg mundi láta mjer lynda
að bíða átekta. Jeg get þegar sjeð þess
merki, að innan skamms mun hann verða
feginn að fella súlurnar sjálfur. Og þegar til-
finningar hans eru komnar í það horf, fer
hefnd okkar að verða lítils virði.
Daniel svaraði engu, en ekki dró úr blóð-
þorstaglampanum í augum hans.
VII.
STRÆTI DAUÐANS.
Londe fleygði Times-blaðinu, sem hann
hafði verið að lesa, til konu sinnar, sem
stóð á arinábreiðunni í setustofu frá Vik-
toríu-tímabilinu, og hleypti brúnum. Þau
höfðu sest að til nokkurra mánaða í af-
skektum królc í Surrey.
— Lestu þetta, Judith, sagði hann.
Hún rjetti út höndina, letilega, dró að
sjer blaðið og las greinina upphátt:
„Eitt hundrað sterlingspund verða
greidd fyrir hverja upplýsingu um nú-
verandi bústað Sir Joseph Londes, áður
í Melborne, Ástralíu, yfirlæknis í hern-
um. Utanáskrift: Hólf 117, skrifstofa
þessa blaðs“.
Judith leit upp og hló eins og krakki. —-
Þetta getur ekki annar verið en þú, Joseph,
sagði liún. Það virðist sem einhvern Iangi í
meira lagi að hafa tal af þjer.
Hann leit til hennar með illmannlegum
glampa í skæru augunum — sem virtust
vera minni og innar í höfðinu en nokkrum
mánuðum áður. — Já, einhver vill tala við
mig, endurtók hann gremjulega. — Og
auðvitað veit jeg hver sá er. Það er þessi
erkivitfirringur í jiessum vitfirringa-heimi,
Daniel Rocke. Og jeg veit hvað hann vill
meira. Hann vill hengja mig.
-— Það er hlægilegt, svaraði hún. Er fólk
kannske hengt nú á dögum?