Fálkinn - 09.03.1929, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
AFTURGANGAN
Eftir Rafael Sabatini.
Honoré Verignac — í'yrrum
slórhöfðingi, nú höfuðsmaður í
Konventshernr n — stóð frammi
fyrir borgarstjóranum í Tou-
louse, hinurn æruverða Jaquelin.
— Þú færð góðan dvalarstað,
höfuðsmaður, mælti þessi hátt-
setti trúnaðannaður stjórnarinn-
ar. I allri Toulouse-borg og jafn-
vel ekki í öllu landinu er ekki
heilli lýðveldissinni til en frú
Duvalon. Það eru ekki nema
tvær vikur síðan hún ljóstaði
upp um l)róður sinn og sendi
hann undir fallöxina •—• vegna
þess að hún hafði lcomist að því,
að hann var óvinur þjóðar
sinnai'.
Hálfri stundu síðar sýndi
Verignac húsmóður sinni tilvon-
andi vistarseðilinn sinn og sá
strax, að útlit hennar var eins
og hann hafði gert sjer í hugar-
lund. Og ávarpið sem hann
f.jekk hjá henni - var af sama
sauðahúsinu:
— Fæ jeg aldrei frið fyrir
blástökkum? nöldraði hún.
—- Borgarafrú, jeg viðurkenni
að mjer virðist útlit þitt bera
vott um, að hláu skrattarnir hafi
kvalið þig svo um munar, svar-
aði höfuðsmaðurinn.
— Ert þú hingað lcominn til
að óvirða mig? Heiptin brann
úr augunum á henni.
— Nei, engan veginn. Hvern-
ig ætti jeg að óvirða konu, sem
sýnt hefir þjóðinni slíka holl-
Ustu? Borgarstjórinn var einmitt
að segja mjer frá fórnfýsi þinni,
þegar þú ofurseldir byltingar-
dómstólnum hann bróður þinn.
Ekki hafði liann slept orðinu
fyr en hann óskaði þess, að
hann hefði látið þetta ósagt, því
áhrifin voru vægast talað hrylli-
leg. Kerlingin varð náföl og gler-
í?ljái kom á augun í henni.
höddin brást henni tvívegis áð-
Ur en hún gat hvæst því út úr
s.jer, að höfuðsmaðurinn og
þjónn hans skyldu koma inn.
Hún fór með þá inn í eyðilega
stofu með óbrotnum húsgögn-
um og kalkstroknum veggjum
°g skyldi þar við þá, en lofaði
að færa þeim miðdegisverð inn-
an skamms.
-— Það segi jeg satt, Armand,
sagði Verignac undir eins og
hann var orðinn einn með vika-
piltinum, að bróðir þessarar
herfu má hrósa happi yfir því
að vera dauður og horfinn burt.
Hvílík Jessahel! En ekki vantar
hana samviskuna. Tókstu
eftir hvernig hún skifti litum
þegar jeg mintist á bróður henn-
ar, sem var myrtur?
Þó skjátlaðist Verignac að
nokkru leyti í þessu. Það var
óttinn en ekki samviskubitið,
sem kvaldi lcerlinguna — um
það sannfærðist hann von bráð-
ar. —
Eftir miðdegisverð var farið
að tala um hvar höfuðsmaður-
inn ætti að sofa. — Þú getur
fengið herbergið mitt, sagði hús-
móðirin.
— Nei, það vil jeg ekki taka
frá þjer.
— Þú tekur ekkert frá mjer.
Jeg sef þar ekki sjálf hvort sem
cr, eftir nótlina i nótt. Það er
reimt þar.
—• Reimt? Nei, nú ýkir þú.
Þú hefir heyrt í rottu.
— Rottur tala ekki, höfuðs-
maðui’.
— Talaði draugurinn? Því
betra. Kanske það sje einhver á-
kveðinn maður, sem er á ferli
þar?
— Frú Duvalon nötraði af
liræðslu og röddin skalf er hún
svaraði:
— Verignac höfuðsmaður, það
er hann bróðir minn — sem var
hálshögginn fyrir hálfum mán-
uði.
— Drottinn minn dýri, sagði
höfuðsmaðurinn. Og hann þagði
meðan liann var að hugsa um
það með sjáfum sjer, að hann
hefði þó haft á rjettu að standa,
er hann sá, að einhver snefill af
samvisku var í kerlingunni. Og
fyrst svo var þá átti hún svo-
litla meðaumkvun skilið, jafnvel
þó að hún væri illmenni.
— Meðan hann var að velta
þessu fyrir sjer greip Veronika
vinnukona fram í. Hún stóð hjá
húsmóður sinni:
— Já, höfuðsmaður, jeg heyrði
röddina og þekti hana líka.
Verignac leit forviða á hana.
Ekki hefði vinnukonan gert neitt
í þessu máli, sem gat vakið upp
drauga í ímyndun hennar. Hon-
um fanst þetta mjög dularfult.
— Jeg skal sofa í herberginu,
frú, sagði hann. Jeg ætla að af-
hjúpa drauginn.
Og við það sat. En hissa varð
hann þegar hann sá þetta al-
ræmda herbergi. Húsgögnin voru
af úrvals tegund, og mjög frá-
hrugðin því sem í hinni stof-
unni, enda þótt veggirnir í þessu
herbergi væru kalkbornir líka.
Hann vopnaði sig með ljós-
keri, sem hann setti á dragkist-
una við rúmstokkinn, hindi af
ljóðum Bois-Roberts til dægra-
styttingar og skammbyssu sem
hann Ijet undir koddann, og fór
að hátta. Hann fór ekki úr öðru
en frakkanum og stígvjelunum.
Armand svaf í herberginu sein
var undir þessu og í öðru her-
hergi á neðstu hæð svaf kven-
fólkið, — milli vonar, ótta og
efa — um úrslitin af fífldirfsku
höfuðsmannsins.
Tíminn leið seint og um lág-
nættið fór Verignac að geispa.
Honura var að renna í brjóst.
Alt í einu tók hann viðbragð og
settist upp í rúminu. Til eyrna
honum harst kvein, líkast og það
kæmi frá manni í sárri neyð.
Honum rann kalt vatn milli
skinns og hörunds. Hljóðið virt-
ist koma ofan að. En nú heyrði
hann orðaskil.
— Iðrastu synda þinna! var
kallað. Ger yfirbót. Ef þú skýtur
skolleyrum við aðvörun minni
slcaltu deyja. Logar helvítis
skulu steikja þig fyrir alt sein
þú hefir rænt frá honuin sem dó.
Ger yfirbót! Röddin þagnaði
aftur.
Verignac rankaði við sjer, tók
ljóskerið og lýsti upp í þakið en
gat ekkert sjeð. Nú barst hon-
um til eyrna tryllingslegur hlát-
ur, en ekki gat hann greint hvað-
an hann kom.
— Drottinn minn, andvarpaði
hann, er þetta mögulegt?
Skjálfandi skreið hann aftur
upp í rúrnið og lagði sig. Nú
gerðist ekkert sögulegt og Veri-
gnac fór að brjóta heilann um,
hvað gerst hafði. Það var aug-
ljóst að draugurinn hafði hald-
ið að frú Duvallon væri í rúm-
inu. og þegar hann fór að hugsa
um þetta, gat hann ekki varist
að hlæja að hræðslu sinni. Gat
draugum skjátlast þannig?
Verignac skammaðist sin.
Hvað átti hann að segja Made-
leine? Hann óskaði þess að
draugurinn kæmi aftur. Og til
þess að freista hans -— ef draugsi
á annað borð ljeli freista sín —
fleygði hann frakka sínum yfir
ljóskerið, svo niðdimt varð í her-
berginu. Hann lagði frá sjer bók-
ina, tók sína skammbyssuna í
hvora hönd og beið átekta.
Honum fanst langt um liðið
þegar liann varð þess var að ósk
hans ætlaði að rætast. Hann
heyrði skrjáf hægra megin við
rúmið og svo hrakaði í fjöl. Veri-
gnac greip fastar um byssuna.
Milli stólpanna við rúmgafl-
inn sá hann eitthvað hvítt og
lýsandi. Nú heyrðist stuna og
þessi óskapnaður kom nær.
— Iðrastu synda þinna, ger
yfirbót! var sagt með þrumandi
rödd. Auma kvendi!
Verignac settist upp og miðaði
byssunni á drauginn.
— Herra draugur, sagði hann
injúkur í máli. Jeg er hræddur
um að þjer skjátlist. Jeg er ekk-
ert aumt kvendi. Jeg er glaður
og ungur maður. Ef það er frú
Duvallon, sem þjer ætlið að særa,
þá er yður hest að fara niður,
hún liggur í herbergi á neðri
hæðinni og jeg vil ráðleggja yð-
ur að fara þangað. En yður er
best að fá lánað lijá mjer ljós-
kerið svo að þjer hálsbrjótið yð-
ur ekki i stiganum. Um leið og
hann sagði þetta lyfli hann upp
frakkanum svo birtuna lagði frá
ljóskerinu. Gerið svo vel að
standa kyr, herra draugur, ef
þjer viljið ekki fá kúlu hjerna
úr byssunni minni gegnum haus-
inn á yður. — —
Hvorugt kvendið niðri var far-
ið í háttinn. Frú Duvallon beið í
angist og kvíða, og Veronika,
seni mókti í stól, glaðvaknaði
við að eitthvað mikið gekk á i
herbergi höfuðsmannsins, því
hún heyrði að skot reið af hyssu.
Báðar tóku viðbragð, þutu upp
til handa og fóta og góndu hvor
á aðra náfölar.
— Heyrðir þú það, Veronika?
— Já, frú, kjökraði stúlkan
lafhrædd. I sama bili heyrðist
annað skot og siðan vein, svo að
allan mátt dró úr stúlkunni.
En frú Duvallon var hugprúð-
ari. Hún hristi af sjer óttann,
sem í svip hafði náð valdi á
henni, greip kerti, hljóp út að
dyrunum og opnaði þær upp á
gátt. Fyrir utan stóð Armand
dáti og var ásjóna hans ferleg á
að líta í hálfrökkrinu.
— Heyrðuð þjer skotin? hróp-
aði hann.
—- Það má heyra minna, eða
heldur þú að jeg sje heyrnar-
laus, glumdi í kerlingunni. —
Hversvegna stendur þú þarna,
sauðurinn þinn. Snáfaðu upp á
loft og hjálpaðu honum hús-
liónda þínum. Og hún benti hon-
um á stigann.
Strákurinn horfði á hana um
stund, mállaus af undrun. Og
svo gerði hann það, sem liðar í
lýðveldishernum ekki voru vanir
að gera: Hann signdi sig!
—- Jeg þori það ekki.
— Þú þorir það ekki, grenj-
aði hún og ætlaði að segja eitt-
livað meira, en í sama bili heyrð-
ist hljóð ofan af loftinu. Hurð
var hrundið upp með ákefð og
síðan heyrðist fótatak, hratt en
þó þunglamalegt og óvisst, eins
og drukkinn maður væri á gangi.
Madeleine greip ósjálfrátt í hand-
legginn á Ármand og glápti ótta-
slegin á stigann. Niður þrepin
kom Verignac höfuðsmaður,
hálfklæddur. Hann dró andann
með erfiðismunum og þegar
hann kom nær sáu þau að and-
litið á honum var náhvítt og
augun eins og í vitfirringi. Hann
reikaði fram hjá þeim eins og
drukkinn maður og inn í her-
bergið þar sem Veronika sat í
hnipri, og datt þar niður á stól.
Þar sat hann og góndi út í blá-
inn og varirnar bærðust en ekki
kom honum orð af munni, þang-
að til hann rankaði við sjer er
hann heyrði rödd Armands.
— Fáið þjer yður að drekka,
liöfuðsmaður, sagði dátinn, og
rjetti honum glas. Verignac
slokraði í sig konjakið; svo
mókti hann aftur með andlitið í
höndum sjer. —
Verignac saup nýjan leig úr
flöskunni: — Þegar jeg var
lagstur í rúmið kailaði rödd til
mín og sagði mjer að iðrast.
Röddin kom ekki úr neinum á-
kveðnum stað; en hún fylti alt
herbergið. Mig grunaði að hjer
væru svik í tafli og kannaði því
herbergið hátt og íágt, en fann
ekkert grunsamlegt. Skömmu
síðar kom röddin aftur; en nú
var hún annað og meira — hvít-
ur, lýsandi óskapnaður sem jeg
varð dauðhræddur við í svipinn.
Þá hjelt jeg að þetta hlyii að
vera einhver brella og þessvegna
spenti jeg lásinn á byssunni
minni og tók skýluna af ljós-
kerinu. Og þegar Ijósið lagði út
um herbergið — getið þjer hugs-
að yður hvað mjer brá við —
þá sá jeg gamlan mann sitja á
miðju gólfi i geysistórum leður-
stól.
— Hvernig leit hann út? æpti
Madeleine.
— Hann var grannur, augun
blá og sljóg, að því er virtist,
augabrúnirnar hvítar, og þegar
hann brosti sá jeg að hann vant-
aði eina tönn. Hann var í bláum
fötum með gyltum hnöppum og
hvíta hárkollu. Hann stendur
injer fyrir hugskotssjónum með-
an jeg lifi.
— Drottinn minn! sagði Ver-
onika og tók öndina á lofti.
Þetta er herra Duvallon, alveg
eins og hann leit út daginn sem
honum var ekið á höggstokkinn.
-—■ Jeg miðaði á hann skamm-
byssunni minni; en bros hans
töfraði mig. Þá tók jeg eftir
Frh. á 15. síðu.