Fálkinn - 16.03.1929, Qupperneq 5

F Á L K I N N
5
Sunnudagshugleiðing.
Kanverska konan.
Mikil er trú þin; veröi
þjer sem þú vilt; og dúttir
hennar varð samstundis heil-
brigS“.
Meðal allra þeirra mörgu, sem
leituðu hjálpar hjá Jesú hjer á
jörðu í vandræðum sínum, hefir
tæplega reynt eins mikið á nokk-
urn eins og kanversku konuna,
sem Mattheus segir frá í 15.
kapítula, 21—28. versi. Guð-
spjallamaðurinn lýsir atburðin-
um svo, að Jesús hafi alls ekki
viljað veita henni líkn og ætli að
láta hana frá sjer fara, án bæn-
heyrslu.
Hversvegna er hann, sem svo
fullur var náðar og miskunnar
svo harðbrjósta við við hana?
Hversvegna hjálpar hann henni
ekki þegar í stað, eins og svo
mörgum, sem til hans leituðu?
Við getum ekki svarað því. En
eitt er víst, að ef við ættum ekki
til frásögnina af leit þessarar
hrjáðu og örvíngluðu konu á
fund Jesú, þá værum við miklu
fátækari en ella. Við mundum
þá ekki fá sömu fullvissuna um
bænheyrslu frelsarans eins og við
eigum nú. Því sagan af kan-
versku konunni er í sannleika
lýsandi dæmi um hvað það er,
að láta eklci þreytast við að
biðja. Kanverska konan er einn-
ig rjett og sönn lýsing þeirra,
sem berjast baráttu trúarinnar.
Hún lætur ekki bugast þrátt
fyrir alla erfiðleikana sem hún
mætir, hún heldur áfram að
biðja þrátt fyrir afsvörin sem
hún fær. Hún hverfur ekki burt
þó Jesús fari sjer hægt í að upp-
fylla bænir hennar. Hann bendir
henni á, að hún sje þess óverð-
ug að njóta hjálpar hans, og hafi
engan rjett til þess að biðja hann
Iíknar, en eigi að síður heldur
liún áfram að biðja.
Hún viðurkennir, að hún sje
óverðug hjálparinnar sem hún er
að biðja um. Og hún reynir ekki
til að færa neitt fram sjer til
málsbóta. Hún er ekki barn í
húsi föðursins, hún er ein af
,,hundunum“, sem nálgast borð-
in í óleyfi. En „samt eta hund-
arnir af moluin þeim, er falla af
borðum húsbænda þenrra“. Við
fætur húsbóndans á hundurinn
heima.
Og hún fellur til fóta Jesú. Og
alt og sumt sem hún getur sagt
er þetta: Herra, hjálpa þú mjer.
Hún kemur með ker sín tóm,
til þess að fá þau fylt hjá Jesú.
Og af því að hún hvikar ekki í
neinu og lætur eugan bilbug á
sjer finna um það, að Jesús geti
hjálpað og vilji hjálpa henni þá
fær hún svar. Hún tekur ekki til-
lit til svaranna sem hún fær. Trú
hennar svo mikil, að við henni er
ekki nema eitt svar: bænheyrsla.
Og hversu margir eru þeir ekki
enn í dag, sem finst að Jesús
úragi svo lengi að veita þeim
svar og bænheyra þá og hjálpa
þeim. Og stundum missa þeir
vonina, og varpa trúnni fyrir
horð og segja: hann bænheyrir
mig ekki. Til allra þessara á sag-
an um kanversku konuna sjer-
stakt erindi. Hún flytur áminn-
ing uin, að i hæninni eigum við
aldrei að þrevtast, hversu langt,
sem oltkur finst að bíða eftir
bænheyrslunni.
FRÁ LIÐINNI TÍÐ
Frá fellinum 1882.
Eftir Vigfús Guömundsson.
Endurminningar.
Ekki minnist jcg þess að kýr eða
nautpeningur f jelli neinstaðar á
Rangárvöllum, víst ekki neitt alment,
en fækkað var honum um haustið.
Á Keldum var komið fyrir einni kú,
hjá Halldóri í Næfurholti, i mánuð
(meðgjöf aðeins 2 kr. á viku) og
keyptur (i Vatnsdal) 1 kapall af töðu
—■ 25 a. kg. og var víst ríflega tvöfalt
verð i l)á daga. Mun J)etta eina vorið
sem faðir minn þurfti að sópa innan
heygarðinn, á 64 búskaparárum, og
ekki mun ]>að hafa verið gert á Keld-
um í annan tíma um aldarskeið.
Hross voru hýst og hárað eftir
föngum í veðrinu mikla. I’ækkað var
peim mikið um haustið, sem öðrum
fjenaði á Keldum. Eftir nýjár var
tveimur fargað —«= og 50 lömb skorin,
en 32 sett á vetur.
Verið getur að eitthvert liross liafi
drepist lieima þó jeg muni ]>að nú
ekki. En eftir veðrið voru 14 hross
rekin til göngu fram í Landeyjar (að
Kálfsstöðuin og Forsæti). har fyrst var
unt að finna grasrót, sem ekki var
svört af mold og sandi, eftir fárviðrið.
Þar var líka komin nýgræðingur i
inýrakeldur, er hrossin sóktust mjög
eftir. En vallendislirossin kunnu ekki
að vara sig á þeirri hættu, og fórust
þar unnvörpum. Nokkru síðar, er Jón
bóndi á Forsæti kom að Keldum,
spurði faðir minn: „Hvernig líður
hrossunum minum?“ „Þeim líður nú
ekki vel, ]>að eru 8 dauð“. „Hva'öa of-
boð“, sagði faðir minn þá. — Og ekki
heyrði jeg liann segja önnur eða meiri
æðruorð út af fellinum. Þrátt fyrir lit-
il hold, voru lirossin þó „hjeraðsræk“,
og sjerstaklega man jeg eftir folaldi,
sem drapst ofaní, en allir sem sáu
þdð, kölluðu „spikfeitt“. Nokkrum
brúkunarliestum var haldið eftir
heima, og liefði betur farið að fleiri
hefðu verið eftir. — Sumarið eftir var
lieyband borið á 14 hestum, en áður
var venja á Keldum að bera á 20>
Siður var þá alment að hafa hey
(oftast stör) i rúmum, undir sæng eða
í sængur stað, með rekkjuvoð yfir.
Þegar liey þetta fór að eldast var það
kallað — og sann-nefndur — „rúma-
ruddi“. Þessum rudda var verið að
angra i lirossin á sumum bæjum, og
tæmd öll rúmin, þegar alt annað var
þrotið.
í liungrinu lögðust liross á hesthús-
stalla og nöguðu þá upp til agna. Fyrir
kom það lika, að sauðfje át taglhár
lirossa, og ullina livað af öðru.
Auk ])ess hve stórkostlega sauðfjeð
lirundi niður í sjálfu veðrinu, drapst
líka margt af veikindum upp úr þvi.
Meðan ekki rigndi duglega, var gras-
rótin ýmist svört eða grá af mold og
sandi. Sandurinn settist i öndunar- og
meltingarfærin og spilti þeim eða eyði-
lagði alveg, og oft urðu ótrúlega fljót
umskifti. Eitt dæini aðeins af mörg-
um sviplíkum: Jón bróðir dáðist að
gullfallegum kolóttum sauð, svo fjör-
ugum og styggum, að hann liefði ekki
'komist nálægt lionum. Daginn eftir
fann Jón sama sauðinn steindauðann.
Margt af því sem drapst „var
komið á merg“, eða liorað orðið, en
sumt var líka mergjað vel og sást til
mörva.
Mikið var liirt af ketinu, einkum
ganglimir — lielst reyktir og etnir
ineð fornketsfloti. Gærur allar voru
liirtar og rotaðar, en skinnin urðu ó-
nýt. Að öðru leyti voru hræin dysjuð
og hulin. Ilöfðu þeir og orð á því,
bræðurnir, Sigurður og Skúli, er þeir
gengu heim úr verinu, fyrir miðjan
mai. (Þá voru fáir bestar „lokafærir",
og þvi síður til liey í lokaferð). Næst
sandsköflunum við bæinn, þólti þeim
furðulegt, að sjá þar engan sýnilegan
vott um fellirinn. En hvar sem þeir
liöfðu gengið um bæi, þá höfðu lappir
og innýfli legið umhverfis bæina og
heilir skrokkarnir undir húsum, tún-
görðum og víðsvegar.
Nærri 800 sauðfjár mun hafa verið
sett á vetur á Keldum, og fjell eitt-
Iivað meira en helmingur af ])ví, þó
held jeg vist, að nokkuð á annað
liundrað liafi lifað. En fáar ær hjeldu
lömbum sínum. Var um sumarið fært
frá rúmum 50 ám, og þó meira en
helmingur landskuldarær*). Annars var
venjulega fært frá 1—2 hundruðum.
Ennþá meira — að sögn — eftir til-
tölu, fjell þó á sumum öðrum bæjum,
bæði af sauðfje og lirossum, svo sumir
áttu aðcins fáar skepnur eftir. Færðu
frá 10 ám eða svo, þar sem áður voru
hudraðs kvíar.
Mikið var skrafað og ýkt um fellir-
inn, jafnvel á nálægum bæjum. Áður
en fellirinn var genginn um garð, var
mjer gefið í skyn á hæ i miðri sveit-
inni — með miklu kringumkroppi og
forvitnisspurningum — að ekki myndi
orðin erfið smalamenskan á Keldum.
En, er jeg fjasaði litt, og kvað margt
fje lifandi enn, glaðnaði yfir fólkinu,
og sagði þá hreint út hvað skrafað
væri: „Sauðlaust", eða 1 kind mó-
rauð(!) o. s. frv. á lífi á stærstu bæj-
unum.
Framh.
UM VlÐA
VERÖLD.
ROB RÍKI OG ÁTVEISLAN
í SOHO. —
Nýlega varð atburður í London, sem
sumt af lieldra fólkinu þar er riðið
við, og þykir liafa orðið því til litils
sóma. Fyrir nokkrum vikum liafði
margt ungt fólk pantað miðdegisverð
í góðu gistihúsi í Solio, auðmenn,
listamenn, ritliöfundar og ein leikkona.
Veislan var lialdin til heiðurs frægum
listmálara frá Bandaríkjunum, Robert
Chandler, venjulega köiluðum „Rob
ríka“. Hann er skyldur Astor miljóna-
mæringi og alkunnur fyrir ólióf sitt.
Rob ríki giftist fyrir mörgum ár-
um frægri leikkonu, sem lieitir Lina
Cavalieri, en lijónabandið fór illa og
þau sltildu. Nú á liann heima í New
York og býr i liöll við Cramercy Park.
*) Var þó leyft þá, eins og áður,
hverjum landseta • er vildi, að borga
lambá með 8 kr. og gemling með 6 kr.
Og sömuleiðis, þrátt fyrir verðhækkun
og liallæri á eftir, var smjerfjórðungur
seldur á 6 kr. og pund af hangiketi
uin 20 aura. — Eilthvað var þó lægra
reiknað. Og alment liigðu þá, þeir sem
gátu, ríflega á borð fyrir svanga ferða-
menn.
MÓÐIH NORÐURÁLFU: Tíu ár liöin
siöan þú fjekst friðinn; og þó ertu
ekki nenga al-lijálparlaust barn!
En hann ferðast mikið og var sem sagt
nýlega á ferðinni í London. Nú hafa
þeir atburðir gerst að liann kemur
sennilega ekki þangað í bráð.
Veislan fór fram með glaum og
gleði og var mikið lialdið af ræðum,
flestum fj'rir Rob rika, og var slcjall-
inu lítt stilt í lióf. Menn keptust um
að bjóða Jiennan fræga mann velkom-
inn til Londop og liófu hann til skýj-
anna fyrir öll fallegu málverkin lians.
Loks kom að veislulokunum en þá
hurfu alt í einu flestir af þáttakend-
unuin. Yfirþjónninn kom með þúsund
króna reikning og rjetti hann að heið-
ursgestinum. Hann hjelt að þetta væri
misskilningur og vildi ckki móðga
veitendurna með því að borga reikn-
inginn fyrir gildi, sem hann liafði ver-
ið lieiðursgestur í. Yfirþjónninn fór
])á til þess eina manns, sem nú var
eftir af liinum gestunum i salnum, en
hann stóð fast á þvi, að það hefði
verið Rob riki, sem hefði boðið sjer í
veisluna. Rob borgaði þá reikninginn
og fór burt i fússi.
Þetla frjettist von bráðar um alla
London. Rob kvað sig ekki muna svo
mjög um þúsund krónur, en hitt
kvaðst liann hafa haldið, að þessir
svokölluðu vinir sínir og aðdáendur í
London, væri sómamenn en ekki
hrappar. Áður liann fór lijelt hann
veislu fyrir þá vini sina i borginni,
sem ekki höfðu verið i fyrri veislunni.
Og þar lijelt hann ræðu, sem heldra
fólkið í London gleymir varla í bráð.
Hann sagði þar, að þetta svokallaða
hefðarfólk hefði ekki hugmynd um
almennustu kurteisisreglur. Þá væri
Praísarbúar öðruvisi. Framvegis mundi
hann ekki flækjast fyrir Englending-
um, en lialda sjer við París, því þar
kynni menn manna siði.
MEINLAUS SKAMMBYSSA.
Efnarannsóknarstofa Bandaríkjahers-
ins liefir nýskeð smíðað skammbyssu,
sem er þannig úr garði gerð, að búast
má við litlum. blóðsútliellingum i
framtiðinni þegar lögreglan þarf að
gripa til vopna gegn þjófum, morð-
ingjum og ránsmönnum.
Þetta er einskonar gasbyssa, og gas-
ið er þannig, að ]>að dregur allan mátt
úr þeim, sem fyrir því verða, án þess
að vinna þeim mein. Ef einu skoti er
lileypt af byssunni inni í fundarsal,
sem er þó það stór að hann rúmi eitt
til tvö liundruð manns, þá liður yfir
alla ])á sem staddir eru inni, og
lyktin er svo lengi að hverfa, að salur-
inn er ónotandi næsta múnuðinn. Og
sje skotið á mann undir beru lofti
með þessari gasbyssu liður yfir hann,
])ó hann standi i nokkurra metra fjar-
lægð.
Þctta nýja vopn á fyrst og fremst
að nota gegn brennivínssmyglurunum.
En nú er um að gera, að efnarann-
sóknarstofan lumi vel á leyndarmáli
sínu, því ef smyglararnir fengju þetta
vopn i sínar hendur mundu l>eir verða
enn torsóttari en þeir eru nú.