Fálkinn - 23.03.1929, Blaðsíða 6

6
F A L K I N N
ást lil hans. Hún er dstfangin af öðrum
manni, ungum mgndhöggvara, en prófess-
orinn vill rkki lofa þeim að unnast. Snýsi
leikurinn um baráttu þessara tveggja um
stúlkuna. — Á myndunum sjást: til vinstri
unga stúlkan (Soffía Kvaran) og vinnu-
kona prófessorsins (Emilía Indriðadóttir), i
miðju Soffía Kvaran og myndhöggvarinn
(Hjörleifur Hjörleifsson) og iil hægri vín-
kráreigandinn, faðir stúlkunnar (Frið-
finnur Guðjónsson) og prófessor Klenoiv
(Har. Björnsson). Myndirnar tók Loftur.
og var hvorltveggja honum til liins mesta
sóina. Það er þaullærður og slórgáfaður
prófessor sein er aðal persóna leiksins, en
líkamlegt atgerfi vantar hann í jafnrikum
mæli og hann hefir fengið það andlega
vel úti látið. Hann er lialtur kryplingur og
á það á liætlu að missa stjórnina jní og
þegar. Hann verður ástfanginn af ungri
og umkomulausri stúlku, sem hann liefir
skotið skjólshúsi yfir og stúlkan játast
honum lil þess að komast undan valdi
föður síns, þrátt fyrir að luin ber enga
„Sá sterkasti“.
Leikfjelag Reykjavíkur hafði í síðustu
vikti frnmsýning á dönsku leikriti „Den
stærkeste“ eftir skáldkonuna Karen Bram-
son. Leikril þetta hefir vakið allmikla
eftirtekt víða um lönd, og á það skilið
fyrir margra hluta sakir, þó það geti eng-
an veginn tulisl í flokki nieð ágætisverk-
um. Haraldur Björnsson leikari stjórnaði
sýningu þessari og Ijelc aðal lilutverkið
Hattabúðin. Austurstræti 14. Hattabúðin.
Vorvörurnar nýkomnar!
Anna Ásmundsdóttir.
Mesta og besta úrval bæjarins.
U M V I Ð A
VERÖLD.
Stolni doktorshatturinn.
Fyrir skömmu bar mikið á ungri
stúlku frá Firense í samkvæmislífi
Milanoborgar. Hún sýndi sig með
doktorshatt við liátiðleg tækifæri, var
ávörpuð prófessor og sagðist vera dótt-
ir frægs manns i Firenzc. En svo liefði
bún gifst Martinelli barón í Firenze
en Jiau ekki átt lund saman og liann
hefði rekið hana frá sjer. Allir trúðu
henni Jivi Jietta var allra geðslegasta
stúlka, og lienni veittist Ijett að fá
lánaða peninga hjá heldra fólkinu i
Milano.
Seinna kom á daginn, að peningarn-
ir sem hún hafði út úr fólki fóru
mestallir i ungan mann, landeyðu sem
hjet Senfi. Hann var elskliugi henn-
ar og ]>au nutu lifsins í rikum mæli.
En cinu sinni fór cigandinn að gisti-
liúsinu sem l>au hjuggu á, að krefja
hana um borgun, þvi liún skuldaði
orðið allháa uppliæð. Sýndi hún hon-
um ]>á vixil með nafni prófessors þar
í horginni og ,sagði, að öllu væri ó-
hætt með skuldina. En gestgjafann
grunaði margt og fór til prófcssorsins
sem i hlut átti. Hann kannaðist ])á
ekki við að hafa skrifað á neinn vix-
il fyrir stúlkuna og lögreglan skarst
í leikinn. Iiarónessan var tekin hönd-
um, en vildi ekki láta sig. Sqgðist hún
vera prófessor í heimspeki og lista-
sögu. Datt dómaranum ])á i hug að
reyna kunnáttu hennar og spurði hve-
nær franska stjórnarhyltingin liefði
verið.
Stúlkuna setti dreyrrauða og svaraði
loks, að hún liefði verið á 15. öld. Þá
spurði hann liana hvenær Rembrandt
liefði dúið. „Um miðja öldina sem
leið“, svaraði stúlkan. En þegar hún
komst að því sanna gaf hún upp alla
vörn og sagði: „Jeg þóttist vera pró-
fessor af þvi að jeg hefi reynt að slik-
ur titill og stolinn doktorshattur hafa
meiri álirif á fólk en aðalsnafn. Á-
hrifamesta meðal til þess að fara
með fólk í gönur er doktorshattur,
jafnvel þóft hann sje sto!inn“.
Velst hver í hlut á.
f fyrrasumar gengu afar miklir liit-
ar í París. Ungur auðmaður, sem átti
ómögulegt með að sofa i svefnherbcrg-
inu heima hjá sjer, við öll þau þæg-
indi sem þar voru, tók þvi upp á því
að rcyna hvort sjer yrði ekki svefn-
samara á einlivcrjum bekknum í cin-
um garði horgarinnar, þar sem hús-
viltir fátæklingar leita sjer stundum
næturstaðar.
Hann fór út í garðinn og lagðist ró-
„TVÍBURAENIR“
Bestu vasa- og ferðamannahnífar,
bestu sól-, ryk- og bílgleraugu og
ódýrustu Iestrargleraugu fáið þjer á
legur til svefns á einuin hekknum —-
og sofnaði ]>egar. En eftir skamma
stund var liann vakinn; hyrstur lög-
rcgluþjónn stóð yfir lionum og sagði
að það væri bannað að sofa þarna.
Maðurinn varð að fara með honum á
lögreglustöðina. Þar gat liann fært
sönnur á liver liann væri og hvar hann
ætti heima, en að svo húnu var lion-
um leyfl að fara. Maðurinn spurði ])á.
hvort sjer væri leyfilegt að fara aftur
i sama stað og sofa áfram. Honum
var leyft það.
Með öðrum orðum: Þeir, sem eiga
vönduð hús, mega liggja út i görðum
í París. En hinir, sem hvergi ciga
höfði sínu að að lialla, mega það
ekki.