Fálkinn - 20.04.1929, Qupperneq 5

F A L K I N N
5
Sunnudagshugleiðing.
iiÞeir munu gera i/ður samkundu-
rccka, já, sú stund kemiir, aS hver sem
liflœtur i/öur, mun þgkjast veita GuSi
bjónustu; og þetta munu þeir gera, af
bvi að þeir þektu hvorki föðurinn nje
mig". Jóli. 16, 2—4.
Enginn hefir talað fegurra
nje dýpri skilnaðarorð en Jes-
ús gerði við lærisveina sína síð-
asta kvöldið er þeir voru som-
an. f 16. kapítula Jóhannesar-
guðspjalls er hann að lýsa fyrir
þeini burtför sinni til föðursins.
Hann segir þeim, að þeir megi
vera við því búnir að þola margt
fyrir trú sína, að sumstaðar
muni þeir ekki þykja hæfir und-
ir sama þaki og annað fólk, og
jafnvel að þeir muni verða að
þola liflát fyrir trúna. En —
),I>að er yður til góðs, að jeg
fari hurt, því fari jeg ekki burt,
mun huggarinn ekki koma til
yðar, en þegar jeg er farinn,
ffiun jeg senda hann til yðar“.
Það kom síðar fram, að þessir
sömu lærisveinar og margir
fleiri urðu að þola margt fyrir
trúna. Þeir voru ofsóttir á all-
an hátt, hræddir og hrjáðir og
sumir liflátnir. En þeir höfðu i
minni, hvað lærifaðir þeirra
hafði liðið fyrir þá og aðra og
þeir tóku öllum hörmungum
með þeirri djörfung og jafnaðar-
geði, sem aðeins trúuðum mönn-
um er gefin. — Þeim mönnum
sem finna til köllunar sinnar i
þjónustu háleits málefnis.
Þeir voru fáir þá, sem þektu
föðurinn eða soninn. Það var að
eins örlítill hópur óbreyttra
manna. Engin veraldleg völd
höfðu þeir og hinir svokölluðu
lærðu menn þeirra tíma litu nið-
ur á þá. Samtíð þeirra mun
hafa talið þá hálfgerða fáráðl-
inga.
Lærisveinarnir voru hryggir
og kvíðandi á skilnaðarstund-
inni. Enginn þeirra spyr hann
hvert hann fari, það er eins og
þeir kvíði svarinu. Þeir vita að
lærifaðir þeirra, maðurinn mikli
sem þeir elskuðu, á að ganga út
í kvöl og dauða. Þeir eru að
missa frá sjer ástvin, sem vissu-
lega var besti vinurinn, sem
nokkrir dauðlegir menn hafa átt
hjer á jörðu. Hrygð þeirra var
skiljanleg.
En vinurinn mesti leitast við
að hugga þá, og hann lofar
heim, að senda þeim huggara,
heilagan anda, sem með þeim
verið um aldir alda. Hann er
ekki að tala um þrautir þær og
þjáningar, sem hann eigi að líða,
heldur er það umönnunin fyrir
lærisveinahópnum sem er efst í
huga honum.
-— — Hve fögur er hún ekki
þessi mynd og hversu minnis-
verð. Því í Viðskilnaðarorðum
Jesús, þegar hann var að ganga
m í dauðann, felst ævarandi
ífildi, fyrir þá, sem heita vilja
*risveinar hans, fyr og síðar.
^Oggunarorðin eru sigild, og sá
heilagj andi og huggari, sem
hann lofaði að senda lærisvein-
Unum, er enn með oss, syndug-
um mönnum, sem leita vilja
nuggunar og friðar í trúnni á
hann, Guðs eingetinn son. Orð-
ln sem Jesú mælti á þessari
dapurlegu stundu, áður en hann
sjálfur gekk út í kvalirnar, eru
boðskapur urn eilífa náð Guðs
til handa öllum þeim sem trúa.
Lærisveinarnir voru kvíðnir
og vílandi. En eftir að andinn
kom yfir þá, efuðust þeir ekki
framar. Þeir urðu hetjur, sem
fórnuðu öllu fyrir trú sína. Þeir
afneituðu ekki Guði og þeir van-
ræktu aldrei hoð hans, þó þeir
færi á mis við stundarþægindi
þess vegna.
Það er sjaldan nú á tímum,
að menn verði að fórna cins
mildu fyrir trú sína, eins og
lærisveinarnir urðu að gera. En
hversu oft er það ekki samt, að
fyrir lítilsháttar ómak og afslátt
á svokölluðum lífsþægindum,
vilji menn til vinna, að láta boð-
orð Guðs lúta lægra haldi. Marg-
ir gera það, og þykjast samt
vera lærisveinar Guðs. En eru
þeir sannir lærisveinar?
Jesús sagði lærisveinum sín-
um frá því hverju þeir mætti bú-
ast við að verða að fórna fyrir
trúna. Berum það saman við
það, sem við þykjumst verða að
leggja á okkur, þegar lífsþæg-
indi og boðorð Guðs fara ekki
saman, og reynum að feta í fót-
spor þeirra, sem alt vildu á sig
leggja fyrir trú sína.
UM VlÐA
VEROLD.
MÁLVERKIÐ sem dáleiddi.
Frægur taugalæknir suöúr í Ung-
verjalandi hefir nýlega ritað langa
bók um ýmislegt sem á dagana lief-
ir drifið hjá honum í lækningastörf-
uni lians. Þar segir hann m. a. jiessa
sögu:
„Einu sinni kom til mín kona. Hún
var ákaflega angurvær og óttslegin og
sagði mjer, að kvöldið fyrir hefði
gripið sig einhver einkennilegur höfgi,
henni fanst einhver liungi koma yfir
augun á sjer og liún mátti til að
sofna. Jeg spurði konuna ýmsra
spurninga og komst jeg þá að jivi, að
inni í svefnherberginu, yfir rúmi kon-
unnar hjekk gömul mynd frá 13. öld.
Var myndin af aðalsmanni eiuum
nafngreindum frá Feneyjum.
Daginn eftir heimsótti jeg svo kon-
una og rannsakaði myndina scm hest
jeg gat. Bað jeg liana svo að einblina
á myndina nokltra stund. Hún gerði
liað og fjell bráðlega í dásvefn. Nú
rcyndi jeg að skipa hcnni að vakna
aftur af svefninum, en það dugði ekki
hót. Konan vaknaði ekki fyr en hún
hafði sofið samfleytt í þrjú dægur.
Manninum hennar varð ekki um
sel, og Ijet undir eins taka myndina
úr svefnherherginu. Jeg fjekk hana
svo að gjöf og liefi siðan gert ýmsar
í ,,Dauði Nat-
ans Ketelsson-
ar“ sem leikið
var hjcr í. fyrsta
sinni í fi/rradag,
var nýr gestnr
á leiksviðinu i
hlutverki Vatns-
enda-Rósu. Það
var frá Svava
Jónsdóttir frá
Akitrei/ri, sem
nú leikur hjer i
bænum í fgrsta
sinni, þó hún
hafi hinsvegar
rúmlega 25 ára
leiklistarferil að
baki. Frú Svava
er fædd og upp-
alin á Akuregri
og bgrjaði um
fermingu að
leika þar i smá-
leikj um, hinum fgrsta með frú Elínu
heitinni Matthíasdóttur Laxdal. Hcf-
ir hún leikið fjölda hlutverka fgrir
norðan, en þó flest sem að kveður á
siðustu sjö árum og eru vinsætdir
hennar á Akuregri afarmiklar. Með-
al hlutverka hennar má nefna Normu
i „Vjer morðingjar“ Erlu í „Dóm-
um“ eftir A. Þormar, Þóru i „Tár-
ið“ eftir Pál J. Árdal, Steinunni i
„Galdra-Lofti“, frú Midget í „Á út-
leið“, Jóhönnu i „Æfintýri á göngu-
för“, Abigael í „Ambrosius“, sem
hún Ijek móti Adam Poulsen og
Rósu, sem hún leikur hjer nú. —
Regkvikingar munu ekki setja sig
úr færi að sjá þessa góðu leikkonu,
sem tvímælalaust hefir átt einna
mestan þáttinn í eflingu leiklistar-
innar norðanlands. Mgndirnar sem
hjer birtast eru af frúnni sem Vernd-
ardísinni í Óskastundinni efiir Kr.
Sigfúsdóttir (tv.J og fgrir neðan
hana er Förukonan úr sama leik.
Að ofan t. h. Abigael í „Ambrosius“.
1111411111111IIIIIIIIIIMIIII111111111 l!llllllllllllll[|ltllllllllllllllllllllltllltllll«IIIIIIlll!tl!‘a'iailllllllSlllllllilIIIIIIMIIIIIIII)INBI!llllnll
dáleiðslutilraunir með liana, en jafn-
nn árangurslaust".
Læknirinn segir að það sje mjög
sjaldgæft að dauðir lilutir geti dáleitt
fólk. En nugun i myndinni dálciddu
þessa konu, þó að þau liinsvegar hefði
engin áhrif á annað fólk.
HÖGGOHMURINN SEM DREPUR 10000
MANNS Á ÁRI.
Cop ra-slangan indverska, eða glcr-
nugnaslangan, sem líka er kölluð
vegna þess að hún hefir mynd sem
lílcist gleraugum, hefir lengið verið
talin banvænasta dýr í heimi. Sum
árin hefir hún drepið yfir 10 þús.
manns i Indlandi.
Enskur læknir, William Burne, sem
lengi liefir dvalið i Indlandi, hefir
rannsakað þetta eiturnöðrukyn. Kemst
hann að þeirri niðurstöðu, að nöðru-
bitið væri ekki nærri eins hættulegt
og af er látið, heldur látist aðeins
tiundi hver maður sem bitinn er, af
eitrinu. Eitrið lamar bæði lijartað og
lungun, og dauðinn kemur hálftima
eftir að eitrið er komið i blóðið. En
i raun og veru er þetta eitur of veikt
fyrir menn. Það er ætlað minni spen-
dýrum, sem naðran lifir mest á, og
þar lirífur það altaf. Hinsvegar er það
oft svo, að menn lialda að þeir geti
fengið eitthvað töfralvf við eitrinu,
þá deyja þeir ekki. Fjöldi mannaa lief-
Hjalti Jónsson framkvæmdarstj.
varð sextugur á mánud. var.
ir jafnað sig aftur eftir nöðrubit, en
ef þeir veikjast seinna af öðrum sjúk-
dómi og deyja, þá er eitrinu kent um.
Læknirinn heldur því með öðrum orð-
um fram að nöðrubitnir menn deyji
fult eins oft af hræðslu eins og af
eitri.