Fálkinn - 27.04.1929, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
— Ó, væni minn, haltu þjer fast
eitt augnablik, meSan jeg flgl á burt
blómint
5krítlur.
— Jeg skaut tófu um daginn uppi á
Ueiði.
— Bláa?
— Já, hún var alveg blá at kulda,
greyið.
— Jeg hefi veriS að
hugsa um hve fallegt
það vœri, ef hjer vœri
reistur minnisvarði, iil
dœmis eitthvað sem
minnir á ást.
—• Hvað því viðvíkur
væri alveg eins gott a<f~ ‘
skella hjer upp bekk,
fgrir ástfangið fólk.
Adamson er á
veiðum, en mis-
skilur hvað á
seiði er.
Faðirinn: Jeg liefi boðið unga pilt-
inum sem þú dansaðir svo mikið við
á dansleiknum á laugardaginn að
koma hingað heim i kvöld.
Dóttirin: Það var ágætt, pabbi.
Faðirinn: Jeg sagði að hann skyldi
bara koma i vinnufötunum sínum.
Dóttirin: Ertu alveg frá þjer. Hann
er sundkennari!
* * *
— Hvað ertu gamall, drengur minn?
— Það veit jeg ekki .... þvi hún
mamma var 20 ára þegar hún átti
mig, en nú er hún bara 24.
— Jæja, Maria, hafið þjer nú sjeð
vel um manninn minn meðan jeg var
i burtu. Hann borðaði náttúrlega ætíð
heima?
— Já, já, — það Var aðeins tvo
morgna, sem hann ekki var heima.
* * *
Dómarinn: Hafið þjer sagt um
málafærslumanninn að hann sje svik-
ari og lygari, Elías?
— Nei.
— Já, en það eru vitni að þvi.
— Jæja, þá hlýtur hann lika að
vera það!
IT' :
Kennarinn: Hvaða fjögur orð not-
ið þið mest?
Drengurinn: Það veit jeg ekki.
Iíennarinn: Alveg rjett.
* * *
Elskan mín, jeg mundi ganga i eld
fyrir þig.
— Hvernig ætlarðu að sanna það?
— Viltu giftast mjer?
* * *
Dóttir rithöfundarins: Hvað af verk-
um föður mins þykir yður best?
Hann (ákaflega bliðlega): Og það
spyrjið þjer um, kæra ungfrú!

— Sá er blindurl
— Alveg blindfullur er hann nú ekki, þvi það gntlar á honum.

I