Fálkinn - 22.06.1929, Blaðsíða 14

Notið Chandler bílinn.
a u r a
gjaldmælisbif-
reiðar á v a 11
til leigu hjá
Kristinn og Gunnar.
Símar 847 og 1214.
Elsta, besta
og þektasta
ryksugan
er
Nilfisk
Aðalumboð
hjá
Raflækjayerslno
Austurstr. 7.
Skákdæmalausnir:
H v í 11: Svart:
Nr. 6. 1 D a 6 — c 4. 2. mát. Eitthvað.
— 7. 1 B g 1 — h 2. 2. mát. Eitthvað.
— 8. 1 B c 4 — d 5. 1 H e 8 —b 8.
2 D e x b 7 — 2 H x D
3 H c 2 — c 8 mát o. s. frv.
— 9. 1 D d 1 — h 1. Eitthvað.
2. máf.

Komið og lítið á nýtísku
hanskana í Hanskabúðinni.
Vinsamlegast getið »Fálkans«, þegar þjer skrifið til þeirra
er auglýsa í honum.
VINDLAR:
PHÖNIX, danski vindillinn, sem
allir þekkja, Cervantes — Amistad
— Perfeccion — Lopez — Don }uan
— Dessert og margar fleiri tegundir
hefir í heildsölu
SIGURGEIR EINARSSON
Reykjavík — Sími 205.
Kvensokkar í miklu
úrvali í Hanskabúðinni.
Kaupum lifandi refi og allar íslenskar skinnavörur. íslenska refaræktarfjelagið. Sími 1221. Símnefni: Fux.
ins sagði Virginia. — Er það ætlun þín að
banna vinum mínu mað koma hingað?
— Ekki vinum þínum, aðeins Freddie,
svaraði Hemingway kuldalega. Mjer þykir
leitt, að það skuli fá svo mjög á þig. Freddie
Parkinson hlýtur að vera eitthvað meira í
þínum augum, en mig hefir grunað.
— Þetta er Freddie alveg óviðkomandi,
svaraði Virginia, — en það er framkoma þín,
sem jeg þoli ekki.
— Vertu róleg kona góð, svaraði hann. Þú
tekur þetta of hátíðlega.
— Þú skammar mig og sneypir, að þjón-
ustufólki okkar áheyrandi. Þetta er ef til vill
þín einkennilega gamansemi, sem kemur
þannig í ljós, en mjer finst það vera ....
dýrslegt. Virginia varp mæðilega öndinni, og
fjekk kökk í hálsinn, og krampadrætti í
munnvikin. Var það mögulegt, að hún, Vir-
ginia Trevor, með alla skapstillinguna og
laus við kvenlega veikleika, ætlaði að fara að
vatna músum frammi fyrir frænku sinni —
og meira að segja frammi fyrir Hemingway,
sem var enn verra. Hún gat ekki stilt sig
lengur og þaut út úr stofunni.
— Þetta er alveg eins og jeg bjóst við,
sagði frænka, — hún fer inn í svefnherbergi
sitt og grætur sig þreytta — allar ungar
konur eru eins, William. Hún klappaði á öxl
hans. — Farðu inn til hennar, drengur minn,
faðmaðu hana og segðu, að þú elskir hana
ennþá.
Hemingway sá hana í anda, grátandi á
rúmi sínu með andlitið hálfhulið i dökka
hárinu. Hann stundi. — Bara að jeg gæti það,
— guð minn góður.
VII.
Geturðu ekki farið inn til hennar? sagði
frænka. Þið eruð undarlegustu ung hjón, sem
jeg hefi fyrir hitt. Hún strunsaði út úr stof-
unni, sáróánægð með árangurinn af sátta-
samningu sinni.
Hemingway þótti gott að vera einn, til þess
að koma einhverju skipulagi á hugsanir sín-
ar og tilfinningar. Meðvitundin um það, að
hann elskaði hana kom eins og þruma úr
heiðskíru lofti. Það var kaldhæðni örlaganna,
að honum skyldi verða það á að verða ást-
fanginn af Virginiu, sem hataði karlmenn.
Hann sat áfram í dagstofunni með gráa og
svarta veggfóðrinu og beið Virginiu. Hann
var viss um, að hana myndi brátt iðra reiði
sinnar.
Hann stökk upp úr sæti sínu er hún kom
inn og gekk til hennar með útrjetta hönd-
ina. — Geturðu fyrirgefið mjer? spurði hann
auðmjúkur.
— Er leikari vanur að biðja fyrirgefningar
þó hann ýki hlutverk sitt? spurði hún og ypti
öxlum.
—• Þarna sjerðu, að jeg leik mitt hlutverk
betur en þú þitt. Þarna sjerðu, að skylda
rekur mig út í öfgar.
Virginia leit hann rannsóknaraugum.
— Viltu þá halda því fram, að það hafi
verið skyldurækni, sem stjórnaði framkomu
þinni gagnvart Freddie? spurði hún alvöru-
gefin. Hann leit á hana án þess að depla aug-
um. Þrátt fyrir alt var hann harðánægður
með Freddie-þáttinn af leiknum. — Ef til vill
hefi jeg tekið hann óþarflega óblíðum tök-
um .... en hinsvegar hefir Freddie komið
hjer tvisvar í þessari viku. Seinast þegar
hann kom var jeg alveg á glóðum um, að
hann tæki eftir giftingarhringnum þínum. Þú
tókst hinsvegar alls ekki eftir því, að jeg var
að benda þjer að fela hann.
Það fór hrollur um Virginiu er hún mint-
ist þess hugsunarleysis síns.
— Jeg er hrædd um, að þjer finnist jeg
hafa hegðað mjer heimskulega og óhemju-
lega, sagði hún, en hins ber að taka tillit til,
að jeg hefi alls ekki sofið í nótt og ....
— Það skil jeg fullkomlega, tók hann
fljótt fram í, — en eins og jeg hefi sagt, er
þessi aðferð að æsa frænku þína upp gegn
mjer, algjörlega ónýt. Eigum við ekki heldur
að hætta þegar í stað?
— Nei, hreint ekki. Nú hefir frænka sjeð
og heyrt tvær sennur á milli okkar, og ef við
komum með nokkrar slíkar í viðbót, kemst
hún alveg á mitt mál.
— Gott og vel. Þótt jeg að vísu haldi ekki,
að þetta sje rjett hjá þjer, er ekki nema vel-
komið, að jeg gefi frænku nokkur fleiri sýn-
ishorn af skapferli mínu, svo hún frelsi þig
úr klóm mínum, sem allra fyrst.
Hún settist við skrifborðið og tók upp
skjöl sín. — Þú fyrirgefur, að jeg verð að
hlaupa í gegn um þessi handrit, en þetta ó-
næði hefir tafið ótrúlega fyrir mjer.
— Þú hlýtur að hafa óvenjulega skýran
heila. Hvað mig snertir, er mjer ómögulegt
að rúma annað í höfðinu en þetta djeskotans
ráðabrugg okkar.
Nokkru seinna kom Jane frænka inn, eftir
að hafa barið hæversklega að dyrum. Hún
bjóst við viðkvæmnislegum sáttasamningi
milli hjónanna. Hún varð því dálítið
hissa er hún sá Virginiu önnum kafna
við handrit sín, en Hemingway sitj-
andi hinumegin i stofunni að Iesa í
blaði. — Jæja, frænka, sagði hann glaður í
bragði, — þú hefir ennþá ekki beðið mig að
fara með þjer á neina skemtun. Hvað segirðu
um, að við færum öll þrjú á síðdegissýningu
á morgun?
— Það er mjer ánægja, sagði frænka, en
Virginia stóð upp úr sæti sínu.
— Jeg get ekki almennilega aðstaðið á
morgun. Þá á jeg einmitt að fara á fund
seinni partinn.
— Hvar er sá fundur? spurði Hemingway.
— Jeg á að halda ræðu í Friðarfjelagi
Kvenna, svaraði hún, — það er hún, sem jeg
er að lesa í gegn núna.
— Má jeg sjá hana? spurði hann forvit-
inn. Hún leit til hans og fjekk honum síðan
handritið. Hann Ieit lauslega á blöðin og las
síðan fyrirsögnina hátt: „Ánauð hjónabands-
ins“. — Þetta er dáfallegt ræðuefni hjá
ungri, nýgiftri konu, sagði Jane frænka víg-
reif. — „1 hjónabandinu er konan ekki jafn
rjetthá manninum“ .... las hún, „hún er
skoðuð sem ambátt sem verður að þola alla
dutlunga eiginmannsins, án þess að eiga um
þá nokkurn atkvæðisrjett".
— Guð minn góður, Virginia, er þetta
virkilega alvara þín?
— Bláköld alvara.
— En þetta er kvenrjettindunum alveg ó-
viðkomandi mál. Eftir því, sem mjer skilst,
er kenning þín ekki annað en um bardaga
gegn karlmönnum.
— Jeg berst fyrir frelsi kvenna, sagði Vir-
ginia hátt og snjalt.
— Já, þangað til einhver kemur og snýr
þjer frá villu þíns vegar, sagði Hemingway,
og sló á handritið í hendi sjer .... þangað
til frýs það, sem mannlegt er í fari þínu. Og
það óska jeg ekki, að hendi konuna mina.
— 1 þetta sinn var Virginia betur við mót-
spyrnu manns síns búin, og svaraði í hlýðni-
tón: — Þú hefir sjálfsagt á rjettu að standa,
Billy. Fáðu mjer handritið aftur.
— Það kemur ekki til mála, að þú fáir að
flytja þetta, sagði hann einbeittur.
— Jæja, jæja, — en fáðu mjer það samt
sagði hún og rjetti út höndina.
Hann hristi höfuðið og reif handritið yfir
um þvert. Virginia þaut upp æpandi. — Held-
urðu, að þjer takist að aftra þessu? sagði
hún.
— Það skal jeg sýna þjer svart á hvítu,
sagði hann og hjelt áfram að tæta handritið
sundur og dreifa ögnunum út um alt.
Virginia ætlaði alveg að sleppa sjer.
Margra daga vinna hennar lá víða á dreif um
gólfið og enginn tími til að taka ræðuna
saman aftur í tælca tíð fyrir fundinn.
— Fa .... fantur, æpti hún. Og áður en
hún vissi sjálf af þvi, hafði hún rekið hon-
um rokna löðrung. 1 sama vetfangi iðraði
hana þess þó, og jafnframt gramdist henni
hin óbifandi stilling hans. — Þú heldur
kanske, að þú getir tamið mig .... ?