Fálkinn - 24.08.1929, Síða 13

F A L K I N N
13
Málninga-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
MjfUHRiMM
17aiil.í ** ■ I.
Reykjavík.
Framkðllun. Kopiering.
Stækkanir
Carl Ólafsson.
VINDLAR:
Danska vindilinn PHÖNIX
þekkja allir reykingamenn.
QleymiÖ ekki Cervantes — Amistad
— Perfeccion o. fl. vindlategundum.
Hefir í heildsölu
SIGURGEIR EINARSSON
Reykjavík — Sími 205.
vg IÆ£-
Vörur l/ið l/ægu Verði.
»»»»»»»»»»»»»»»»
súkkulaðið er að dómi
allra vandlátra hús-
mæðra langbest.
cFálRinn
er besta heimilisblaðið.
Notið Chandler bflinn.
50
aura
gjaldmælisbif-
reiðar á v a 11
til leigu hjá
Kristinn og Gunnar.
Símar 847 og 1214.
Notið þjer teikniblýantlnn* '
„ÓÐINN“?
Ávalt fjölbreyttar birgðir af
HÖNSKUM fyrirliggjandi.
HANSKADÚÐIN.
Eft.r william le queux
í. KAPÍTULI
Kvöld eitt í nóvembermánuði sátu tveir
’ienn og töluðu saman í forsalnum í Wind-
sor-klúbbnum i Piccadilly. Tveim stundum
óður höfðu þeir etið þar kvöldverð og nú
stóð annar þeirra upp, leit á úr sitt og sagð-
>st verða að fara.
— Ertu viss um það, Raymond? spurði
hinn.
— Já, svaraði sá, sem upp hafði staðið,
• jeg þarf að fara í einn klúbb, hjerna í
borginni. Og hann leit á fjelaga sinn með
einkennilegu hrosi og bætti við: — ... í em-
bættiserinduin.
Þessir tveir menn voru hýsna ólíkir út-
iits. Sá, sem hafði verið kallaður Raymond,
var þrekvaxinn, með dökt hár, sem var far-
•ð að grána um aldur fram, og hvöss, svört
augu. Hann virlist vera um þrítugt — ef til
Vill dálítið eldri, en skarpleita, alrakaða and-
Htið var mjög hrukkótt, og bar vott \im, að
ruaðurinn hefði upplifað sitt af hverju.
Fjelagi hans var, sem sagt, mjög ólíkur
honum. Hár vexti, einnig alrakaður, en frem-
Ur kringluleitur, jarphærður, og augu hans
hiágrá og góðmannleg. Við l'yrsta augnatil-
'it bauð Hugh Valentroyd af sjer góðan
Pokka. Andlit hans var svipfallegt og góð-
ruannlegt og har vott um góða lund og göf-
uglyndi.
Valentroyd var enn fremur auðugur mað-
Ur> því eftir dauða frænda hans — sem
hann hafði verið skrifari hjá — hafði hann
erft miklar jarðeignir í Worcestershire og
fallegt hús í Curzon Square.
ttaymond Gaunt og hann höfðu verið
v>nir og skólabræður í Eton. Ennfremur
tröfðu þeir verið í herþjónustu sainan i ó-
friðnum mikla, og enda þótt leiðir þeirra
tieföu skilist í ófriðarlokin, eyddu þcir öðru
lv°ru kvöldstund saman i Windsor-klúbbn-
Uln, eða annarsstaðar.
ftaymond Gaunt var til þess að gera fá-
tækur og Hugh vissi, að hann hafði ein-
Verja atvinnu í leynilögregludeildinni i
Scotland Yard, síðan hann hætti hernaðar-
störfum. Hann var ekki viss um, hvað starf
hans var, en hitt vissi hann, að staða Ray-
monds var orsökin til þess, að hann kom oft
á ýmsa ótrúlega staði bæði á Bretlandi og
meginlandinu, en þar hafði hann oft hitt vin
sinn.
— Svei mjer þá, Raymond, sagði Hugh, —
ef mjer verður það ekki oft á að öfunda þig.
Sjálfur er jeg oft þreyttur á þessu tilgangs-
lausa lífi mínu. Meðan frændi minn gamli
var á lífi, hafði jeg nóg að hugsa, en síðan
liggur mjer oft við að þrá ófriðartímana, þó
skömm sje kannske frá að segja, en þá hafði
maður, að minsta kosti ekki tíma til að
láta sjer leiðast.
— Góðurinn minn, þú veist ekki hvað þú
ert að þrá, svaraði Raymond. Þú ert sjálfur
öfundsverður. Jeg hefði meiri ástæðu til að
öfunda þig. Þú getur vasast í stjórnmálum,
og þú getur ferðast ef þú vilt. Þó jeg ætti
ekki nema helming á við þig, gæti jeg lifað
og látið eins og jeg vildi, og til tilbreyting-
ar gæti jeg farið á villidýraveiðar til Afríku,
eða rannsakað Azzeka-landið eða Suður-
Ameríku, eða eilthvað þessháttar. Þeir hlógu
báðir og Hughh sagði:
— Já, kallinn minn, satt er það, en þín
tilvera hlýtur þó að vera skáldlegri en mín.
— Ja, svei, svaraði Raymond. — Skáld-
leg, þó, þó. Nei, góði vinur, þú mátt ekki láta
hlaða- eða tímaritagreinar villa þjer sjónir.
Glæpamannaheimurinn, sem er, illu heilli,
mitt hlutskifti að fást við, er ekki skáldleg-
ur. Menn segja, að styrjaldir hafi sína skáld-
legu hlið, en finnst þjer ekki þú muna betur
þjáningarnar og forirnar í Flandern, heldur
en einhver skáldleg atriði? Hugh kinkaði
kolli. — Og sama sagan er hvað snertir glæpi
og glæpamenn, sagði Raymond. — í raun og
veru er þeta alt saman grundvallað á ágirnd,
grimd og mannvonsku.
— En jeg hjelt, að óbreyttir leynilögreglu-
inenn fengjust við þessháttar, og þú fengist
aðeins Arið sjerstaklega merkileg mál, helst
á stjórnmálasviðinu, sem ekki kærnu fyrir
nema endrum og eins.
— Góðurinn minn, svaraði Gaunt, — þetta
er alt flækt hvað inn í annað. „Fini“ glæpa-
maðurinn er oft fjelagi vasaþjófsins á göt-
unni, og slundum yfirmaður hans. Nú er jeg,
eins og jeg sagði þjer, á leiðinni í klúbb einn.
Þar eru meðlimirnir sumir aðalsmenn hreska
ríkisins eða ævintýrakonur eða vasaþjófar af
götunni. En — jeg er að verða of seinn, jeg
verð að fara.
— Ef hætt er að rigna, ætla jeg að koma
með þjer, sagði Hugh. Mjer veitir ekki af
hreinu lofti. Þótt hjer sje þægilegt að mörgu
leyti, er loftið vont.
— Gott og vel, sagði Gaunt, og siðan tóku
vmirnir kápur sínar og gengu út í Picca-
dilly.
Rigningin var hætt, en leit út fyrir að
ætla að byrja aftur. Vindurinn var hráslaga-
legur og fátt fólk var á ferli. Þeir gengu í
áttina til Piccadilly Circus, og þögðu báðir
eftir að hafa minst á veðrið nokkrum orð-
um. Þeir hafa verið komnir um hálfa leið,
er stúlka ein næstuin stökk út úr húsdyrum,
og stansaði fyrir framan Hugh, sem gekk
nær húsinu, og sagði:
— Ó, má jeg tala við yður fáein orð,
herra minn?
Hann var í þann veginn að snúa sjer und-
an og ganga burt, og Raymond var þegar
kominn noltkur skref áfram, þegar hann sá
framan í stúlkuna. Andlitssvipur hennar bar
vott um svo miklar þjáningar, að hann snar-
stansaði, sneri sjer að henni og sagði:
— Fyrirgefið þjer, það var ekki ætlun
mín að vera ruddalegur. Vilduð þjer tala við
mig?
— Já, svaraði liún, og nú, er Hugh fjekk
betra tækifæri til að virða liana fyrir sjer,
sá hann, að hún var fremur fátæklega til
fara, bláklædd og með bláan hatt. í fölum
kinnunum vottaði ekki fyrir neinum roða.
Varir hennar virtust bláar af kulda, og hin
fjólubláu augu hennar, sem voru stór og
skær, buðu af sjer góðan þokka. Ekkert var,
sem benti á, að hún væri ævintýrakona, fanst
Hugh, og hann mælti með vingjarnleguin
róm:
— Hvað get jeg gert fyrir yður?
— Gefið mjer tvo pence, til þess að kom-
ast heiin með stætisvagninum fyrir.
Svarið var svo einfalt og auðmjúkt, að
Hugh þóttist viss um, að hjer væri einhver
raunasaga hak við. — Afsakið augnablik,
sagði hann, og náði i Raymond og sagði hon-
um, að hann hefði hitt stúlku, sem virtist
vera sjúk, og, að hann ætlaði að fylgja
henni heim.
Raymond Gaunt hló kuldalega. — Jeg vildi
ráða þjer til að skifta þjer ekki af bágstödd-