Fálkinn - 05.10.1929, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
Málninga-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
Mimmm
Reykjavík.
Framköllun. Kopiering.
Stækkanir
Carl Ólafsson.

ÖOOOÖOOCfQcíOOOÖQCiöOCfööOÖÖQ o O ts o g Haglabyssur, rifflar og g g fjárbyssur. g g Skotfæri allskonar. g g Lægst verð. g | Sportvöruhús Reykjavíkur. | g (Einar Björnsson). g ö Bankastræti tl. Sími 1053 og 553. ö ln/1
o <* ooooooooooooooooooooooooa QoW
%/
****************
\Jersli5\Jið\/ikar.
Vörur l/ið Vægu Verði. súkkulaðið er að dómi ailra vandlátra hús- mæðra langbest
*#++++***+*+****

$
Notið eingöngu
íslenska rúgmjölið
í brauð og slátur.
Mjólkurfjelag Reykjavíkur.
cJíálRinn
er besta heimilisblaðið.
Eftir william le queux
Krh.
Marinn og meiddur reyndi hann að reisa
sig á fætur er hann kom niður, en þá komu
dólgarnir aftur og leiddu hann gegnum nokk-
ur herbergi og staðnæmdust loks við hurð,
sem var fóðruð með flóka. Hún var opnuð,
og Hugh var ýtt inn i herbergi, sem tvö raf-
ljós lýstu upp, og síðan var dyrunum lokað.
Veggirnir í herberginu voru úr einhverskon-
ar ofnu efni eða flóka og mjúkir viðkomu,
•eins og gólfið. Autt borð stóð á miðju gólfi,
en legubekkur með nokkrum ábreiðum á var
við vegginn. Einnig voru þar tveir stólar. —
Herbergið var heitt og ekki loftilt, en engir
voru á því gluggarnir. Auðsjáanlega var það
bæði hitað og loftræst.
Þegar Hugh hafði litið kringum sig nokkr-
um sinnum, tók hann að æpa hátt, en er
hann æpti fann hann fljótt, að hljóðið rjett
eins og kafnaði, og heyrðist alls ekki iit fyrir
herbergið. Alt í einu heyrði hann rödd, sem
hann fann að var nálæg, og hljómaði rjett
eins og lúður eða hátalari: — Æpið þjer
eins mikið og þjer viljið, ef það er yður
nokkur ljettir. Enginn lieyrir til yðar Mjer
fanst rjett að benda yður á þetta til að
spara í yður röddina.
— Hver eruð þjer? spurði Hugh, sem var
feginn að heyra til einhverrar mamilegrar
veru, en svarið kom eklci, heldur aðeins
veikt bergmál af hans eigin orðum.
Hugh hjelt áfram að líta á úrið sitt, og
mínúturnar voru eins og klukkutímar. Eftir
þrjá tima fulla heyrði hann óljóst eitthvert
hljóð, og inn komu dólgarnir tveir og með
þeim þjónn, sem bar bakka. Þeir stóðu milli
Hugh og dyranna meðan þjónninn lagði á
horðið. Valentroyd vissi, að árangurslaust
mundi verða að reyna að lilaupa út, og eins
vissi hann, að er hann reyndi að æpa gegn-
um oþnar dyrnar, myndu dólgarnir fljótlega
þagga niður í honum. Þjónninn lauk verki
sinu og þeir voru á leið út, þegar Hugh sagði
sín fyrstu orð. Haiin ávarpaði stóra mann-
inn, sein virtist vera hnefleikamaður, og
hann var farinn að þekkja svo vel í sjón, og
sagði:
Getið þjer ekki sagt mjer, hvað þetta
á eiginlega að þýða?
— Veit það ekki, svaraði maðurinn. En
um leið og hann var að fara út úr dyrunum,
sneri hann sjer að Hugh og sagði: Hafið
þjer nokkuð að reykja?
Hugh kvaðst ekki hafa það, og fór þá hinn
í vasa sinn, tók upp vindlingaöskju og fjekk
Hugh. Síðan fór hann út.
Á borðinu stóð flaska af Chianti, kjúkl-
ingasteik, brauð og ostur, og fleira góðgæti,
ennfremur hálfflaska af konjaki.
—- Sjáum til, sagði Hugh við sjálfan sig,
-----þeir ætla þá ekki að svelta mig í hel.
Þetta er undirstöðumatur, þótt óbrotinn sje,
— nú er best að sjá hverju fram vindur.
En þrír dagar liðu áður en nokkuð mark-
vert hæri við. Þrisvar á dag komu dólgarnir
inn með góðan, óbrotinn mat, dagblöð og
vindlinga, en til Ránfuglsins sjest ekki og
engin merki þess, að láta ætti Hugh lausan.
Loksins, þriðja kvöldið, opnuðust dyrnar
á óvenjulegum tíma, og stærri dólgurinn
kom inn og bar ferðatösku, sem Hugh átti
s jálfur.
— Hjer eru fötin yðar og raktæki og alt
tilheyrandi, hei'ra minn, sagði hann. Reynið
þjer að snurfusa yður í snatri, því þjer eigið
að mæta fyrir Forsetanum.
VI. KAPÍTULI.
Hugh Valentroyd var feginn því, að ein-
hver breyting yrði, að minsta kosti. Einveran
þrjá siðustu dagana hafði reynt á hann, og
nafn Forsetans, sem Villi skrækur hafði að
eins lauslega minst á, vakti forvitni hans.
—- Hver er Forsetinn? spurði hann.
— Get ekki sagt yður það, herra minn,
svaraði dólgurinn, sem verið hafði fanga-
vörður hans, — en hann var háttstandandi
maður, og þjer ættuð að búa yður vel, áður
en þjer komið á fund hans.
Dólgurinn gekk til dyranna, en kom brátt
aftur og hvíslaði að Hugh: — .Teg vona, að
yður gangi vel, herra minn, það geri jeg
sannarlega. Jeg hefi heyrt margt sagt af góð-
semi yðar við þá, sem þurfa hjálpar við, og
hvernig þjer sáuð um vesalinginn hann Villa
Skræk, svo jeg vildi ekki, að yður henti neitt
misjafnt. Klæðið þjer yður nú vel, og farið
sniðuglega að öllu, þegar þjer komið til For-
setans, og gangi yður nú vel. Dólgurinn fór
síðan og ljet Hugh eftir einan. Hann opnaði
ferðatöskuna og fann þar alfatnað, ný föt,
rakhníf og alt, sem hann þurfti með. En
hvernig var þetta alt hingað komið?
Hann furðaði sig á því, að James skyldi
ekki hafa gert neinar fyrirspurnir um sig,
og hafði, satt að segja búist við að lesa um
hvarf sitt í blöðunum, en um það hafði al-
drei staðið einn stafur.
Hann flýtti sjer að skifta um föt, og í
fyrsta sinn, síðan hann varð fangi, rakaði
hann sig. Þegar það var búið fanst honum,
sem væri hann nýr og betri maður. Varla
hafið hann lokið þessu þegar hurðin opnað-
ist, og hinn vingjarnlegi fangavörður kom
aftur í ljós, ásamt aðstoðarmanni sínum, og
nú voru þeir báðir í yfirhöfnum.
— Farið þjer í frakkann, herra minn; við
ætlum að fara að aka í bifreið, sagði hann,
og Hugh var ekki seinn á sjer að hlýða.
Þegar hann var kominn í frakkann fór
hann á eftir fangaverðinum út göngin og
gegn um kjallaraherbergin, sem þeir höfðu
áður farið um, síðan gegnum göng, sem
hann hafið ekki áður komið í, þangað til
þeir komu að luktum dyrum. Þar staðnæmd-
is stóri maðurinn. — Jæja, herra minn, sagði
hann, — jeg vil ekki hrella j'ður með því
að fara með yður eins og krakka. Þjer mun-
ið hvernig fór fyrir leynilögreglumanninum
og Villa Skræk, þjer skiljið hvað jeg meina?
Þjer látið mig ekki þurfa að ógna yður?
— Jeg skil, svaraði Hugh. Þjer viljið að
jeg launi yður vinsemdina með því að halda
mjer saman.
— Einmitt, herra minn, svaraði hinn og
opnaði dyrnar.
Þeir komu út í hliðargötu, þar sem stór
lokaður vagn beið, og aðstoðarmaður stóra
dólgsins hljóp til og opnaði dyrnar. Sá stóri
benti Hugh að stíga inn, og svo var farið af
stað. Hugh og stóri dólgurinn sneru að öku-
manni, en andspænis þeim aðstoðarmaður-
inn. Meðan vagninn var að komast út úr
götuumferðinni sagði enginn neitt. En þegar
Hugh fann það á aulcnum hraða vagnsins,
að þeir mundu vera komnir út úr borginni,
sagði hann við sessunaut sinn:
— Við erum að greikka sporið.
Já. það erum við, svaraði hinn
Þar eð tjöld voru fyrir vagngluggunum,
gat Hugh ekki sjeð í hvaða átt vagninn fór,
og þar eð fjelagi hans var auðsjáanlega stað-
ráðinn í því að steinþegja gerði hann ekki
neina tilraun til að koma saintali af stað,
enda var stöðug þögn nema rjett þegar mað-
urinn bauð Hugh og aðstoðarmanni sínum
vindling, sem þeir þágu báðir, og það sem
eftir var ferðarinnar — en hún stóð í eina
tvo klukkutíma — reyktu þeir allir þegj-
andi.
Loks hægði vagninn á sjer, sneri i rjett