Fálkinn - 02.11.1929, Blaðsíða 14

14
F A L K 1 N N
L á r j e t i :
1 kvenmannsnafn. 7 þol. 13 hiti. 14
taska. 16 feitmeti. 18 sjór. 20 spakt.
22 clregið af karlmannsnafni. 23 farar-
tálini. 25 í vefstól. 26 trje. 27 lindum.
2!) hringlireyfing. 30 innsiglisstaður. 31
timaeining. 32 skrif. 33 fjöldi. 35 grein-
ir. 36 fyrv. biskupssetur. 39 dónsk. 41
bar. 42 liávaði. 43 leikur. 46 hugarburð-
ur. 49 hrylla. 50 = 30 lárjett. 51 Jík.
53 flas. 54 litur. 55 fijettir. 57 munn-
ar. 60 sendiboði. 61 verandi. 63 æ. 64
fugl. 65 matarílátið. 69 Ijósmaturinn.
71 þvo. 73 torfæra. 74 málari.
Lóðrjett:
2. vosbúð. 3 innyfli. 4 smákorn. 5
forsetning. 6 mannsnafn. 7 kantað. 8
eftir umlioði. 9 starf. 10 gróður. 11 á
vetling. 12 karlmannsnafn. 15 er altaf
erlendis. 17 istra. 19 mjólk. 21 ung-
viði. 23 -land. 24 trú’ jeg. 27 skemm-
ast. 28 iðnaðarmenn. 31 sliaði. 34 skiln-
ingarvit. 37 eiri. 38 enskur titill. 59
bál (þolf.). 40 sögn. 43 vöndurinn. 44
liöfuðborg, 45 hlýjað, 47 guðsmóðir,
48 óliapp, 51 borg, 52 vænta, 56 rysk-
ingar, 58 þvertrje, 59 litur, 60 1930,
62 ræða, 64 skaðfrjósa, 66 eignarfor-
nafn, 68 bibliunafn, 70 silfur, 72 hús-
dýr (þolfall).
KROSWGATA nr. 23.
V B. KTseliir „ÓÐINN** teikniblýantinri^ |
Líftryggið yður í stærsta
líftryggingarfjelagi á
Norðurlöndum:
■ ......."~~<iiintiu »r
Stokkhólmi.
Við árslok 1928 líftryggingar
í gildi fyrir
yfir kr. 680,900,000.
Af ársarði 1928 fá hinir líftrygðu
endurgreitt
kr. 3,925,700,23,
en hluthafar aðeins kr. 30,000
og fá aldrei meira.
Aðalumboðsm. fyrir ísland:
A. V. Tulinius, Sími 254.
Kvensokkar f miklu
úrvali ( Hanskabúðinni.
ist ekki geta láð honum. Jeg hefði láð hon-
um, sem hverjum öðrum ræí'li og heimsk-
ingja, ef hann hefði ekki rjett hluta sinn
þegar tækifæri gafst. Rödd Eunice var svo
ögrandi og augnaráð hennar svo grimdarlegt,
að Hugh hugsaði með sjálfum sjer, að nú
sæi hann sál þessarar dutlungafullu, einráðu
stúlku, eins og hún væri i raun og veru. En
þetta stóð ekki nema augnablik, því hún
hafði jafnskjótt komist í góða skapið, sem
Hugh þekkti best hjá henni. En þetta eina
augnablik hafði þó sannfært Hugh um það,
að stúlkan hefði orðið fyrir einhverjum sár-
um vonbrigðum eða ranglæti, sem gerði hana
svona harða i dómum sínum — og, ef til vill
hefði komið henni í þann fjelagsskap, sem
hún var nú f, þar sem menn eins og Ránfugl-
inn voru helstu foringjar, menn eins og góð-
látlegi dólgurinn óbreyttir meðlimir, sem
aftur tóku vígslu af Forsetanum, sem var og
varð aldrei annað en ráðgáta.
Meðan þau horfðu á síðustu sólargeislana
síga undir sjóndeildarhringinn, kom Forseti
til þeirra og þau tóku að skrafa um alla
heima og geima. Þau voru á þilfarinu þang-
að til mjög var orðið áliðið, þá aísakaði
Eunice sig og Hugh og Forseti fóru tveir
einir niður í salinn, eftir að hafa boðið henni
góða nótt. Hugh, sem hafði orðið hrærður
af viðtalinu við Eunice, hefði gjarnan viljað
láta í ljósi samúð sina með henni. Þegar hún
bauð honum góða nótt, þrýsti hann hönd
hennar í fastara lagi, og hún hlaut að hafa
skilið það, því ástarglampa sást bregða fyrir
i augum hennar og rödd hennar varð blíðari
en hann hafði áður heyrt hana.
Forseti horfði á eftir henni, síðan bljes
hann út úr sjer reyknum úr vindlirium og
sagði: — Skollans falleg stúlka, Valentroyd,
og fær altaf það, sem hún vill og í þetta sinn
vill hún yður — það er eldci um að villast,
það veit jeg eins vel og jeg veit, að mig lang-
ar í visldblöndu. Og jeg get bætt því við, að
hún fær ósk sinni framgengt.
— Hvernig getur yur dottið slílc heimska
í hug, herra Forseti? Hugh roðnaði um leið
og hann mótmælti orðum hins. — Jeg liefi
ekki sjeð stúlkuna nema þrisvar iil ijórum
sinnum og aldrei látið m jer detta slíkt i hug.
— Það er ekki nema trúlegt, svaraði For-
seti. En hún bara gætti sín ekki í kvöld, og
þriðji maður sjer oft best það, sem fram fer.
Jeg sá hvernig hún horfði á yður þegar hún
sagði „góða nótt“. Jeg man hvað hún varð
glöð, þegar jeg sagði henni í kvöld, að þjer
munduð koma. Ha, ha .... Það gerir elck-
ert til, drengur minn. En jeg vil veðja 10
móti einum til að byrja með. Hvað sem öðru
líður, mun jeg leggja yfir ykkur blessun
mína. En .... eigum við ekki að fá okkur
eitthvað að drekka?
Þegar þeir komu inn í salinn, sópaði For-
seti hrúgu af blaðaúrldippum til hliðar, en
Hugh varð Iitið á þær um leið og sá, að þetta
voru alt frásagnir af morðinu í Regent
Street. Samt mintist hann elcki á það einu
orði og hann og Forseti töluðu um alla
heima og geima; alt frá Eton, þar sem báðir
höfðu verið í skóla, áður fyrr, til helstu
stjórnmála, sem þá voru efst á baugi. Hvor-
ugur minntist á verkið, sem framundan var,
nje á Eunice de Laine eða Sylvíu Peyton,
sem Hugh langaði mest til að spyrja um.
Þegar komið var fram yfir miðnætti, stóð
Forseti upp. — Þjer hljótið að vera þreyttur,
Valentroyd, sagði hann. Fyrirgefið, að jeg
hef haldið svona fyrir yður vöku. En það er
nú svona: málæðið er óbrigðull förunautur
ellinnar. Góða nótt.
Hugh svaraði sama og fór til káetu sinn-
ar og svaf vært þangað til brytinn vaktL hann
klukkan hálfníu morguninn eftir, og færði
honum te.
Næstu tveir dagar voru yndislegir — sólin
skein stöðugt á hinn himinbláu flöt Miðjarð-
arhafsins og er að ferðalokum leið fann
Hugh til saknaðar er hann hugsaði til þess
að skilja við samferðafólk sitt. Mest af tím-
anum hafði hann verið með Eunice, því For-
seti eyddi jafnan morgninum og oft talsverð-
um tíma síðdegis í að skrifa skeyti og orð-
sendingar á dulmáli, til að svara samskonar
skeytum, er honum bárum. Stundum virtist
hann vera ergilegur yfir þessum skeytum, og
hafði það þá til að slíta þeim samræðum, er
fyrir hendi voru og sitja lengi þögull, nokkra
stund, taka síðan dulmálsbók sína og skrifa
orðsendingar á ný, sem svo voru þegar send-
ar af stað i loftskeyti.
Stundum virtust skeytin flytja gleðifregn-
ir, sem Forseta þóttu að einhverju leyti
skemtilegar, því að þá sauð niðri i honum
hláturinn, og hann reif skeytin og skrifaði
svar. Eunice hafði verið ágætis sainferða-
kona, alt af kát og fjörug, vel að sjer um alt
hugsanlegt, en þótt þekking hennar væri víð-
tæk, var hún algerlega laus við að vilja trana
henni fram, eins og svo mörgum konum
hættir við, sem þykjast vita jafnlangt nefi
sínu, hafa ferðast víða og umgengist margs-
konar fólk. Eunice var altaf kvenleg e.n það
var mikill kostur, að áliti Hughs. Það eitt
líkaði honum ekki, að hann heyrði aldrei
Sylvíu nefnda á nafn. Hann hafði altaf stilt
sig um að minnast á hana við Forseta, bæði
vegna þess, að hann var hræddur nm, að
gamli maðurinn svaraði því með skopi, en
þó sjerstaklega vegna þess, að hann hjelt, að
ef til vill mundi hann ekki gera Sylvíu neinn
greiða með því. Hún hafði sagt honum svo
ákveðið, að ekkert samband gæti orðið á milli
þeirra, vegna þessa leyndarlmáls lífs henn-
ar, sem hún hafði ekki viljað tala nánar um,
svo það gat tæpast orðið til neins gcðs að
láta Forseta vita, að hann kærði sig neitt
sjerstaklega um hana.
Daginn, sem þau bjuggust við að lioma til
Leghorn, kallaði Forseti Hugh inn í salinn,
settist andspænis honum við borðið, bauð
honum vindil og viski og sagði: — Jæja,
drengur minn, það er þá best, að þjer fáið
síðustu fyrirskipanir frá mjer. Sendiförin,
sem yður er fyrirhuguð er afar áríðandi —
miklu meir áríðandi en yður getur dottið í
hug — og jeg hef valið yður til að fara hana
af tveim ástæðuin. Fyrst og fremst hefir fjár-
hagsatriðið enga þýðingu fyrir yður, og þótt
jeg gæti boðið öðrum svo mikið, að þeim væri
treystandi, þá er hjer um svo geysimikið
fjárhagsatriði að ræða, að jeg vil heldur
mann, sem er eins stæður og þjer. Þjer meg-
ið vita, að hver, sem för þessa fer, hefir í
hendi sjer sjálfan „eldinn“, ef jeg svo má
segja, það er að segja, hann kemst í kynni
við „leyndardómsfulla dauðann", sem hefir
verið mönnum svo mikil ráðgáta hingað til.
í öðru lagi sendi jeg yður af því að þjer
virðist rjetti maðurinn til þess að eiga við
stjórnmálamenn og embættismenn. Þjer er-
uð sömu tegundar og þeir menn, sem ríkin
velja úr utanríkisstarfsmenn sína. Jeg geri
það viljandi að segja yður ekki meira, svo
hin háa persóna, sem’ þjer eigið að heim-
sækja, geti ekki veitt upp úr yður. Hann er
í höfuðborg Latiniu og þjer eigið að færa
honum þetta innsiglaða brjef.
Forseti tók upp þykkt brjef en utan á það
var slcrifað með hinni föstu rithönd hans, til
Radicati greifa, í utanríkisráðuneytinu i