Fálkinn - 12.04.1930, Blaðsíða 13

P Á L K I N N
13
M á I n i n g a-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
**málarinn«
Reykjavík.
f'ramköllun. Kopiering.
Stækkanir.
Carl Ólafsson.
Diirkopp’s
Saumavjelar
handsnúnar og stígnar.
Versl. Björn Kristjánsson.
Jón Björnsson & Co.
Bivea-
Rrem
vemdar
best
húð
baraanna.
Pósthiisst. 2
Reykjavík
Simar 542, 254
og
•stj.)
Alíslenskt fyrirtæki.
Allsk. bruna- og sjó-vátryggingar.
Hvergi betri nje áreiðanlegri viðskifti.
Leitið uyplýsinga hjá næsta umboðsnianni.
Hreinar ljereftstuskur kaupir
Herbertsprent, Bankastræti 3.
Vállrinn er víðlesnasta blaðið.
faliVillll er besta heimUisblaðið.
Nðrbrotaklúbburinn.
Ettir WIIUIM LE QIIEUX.
3-iikið iðnað Latiniu svo mjög, að
nJ?.. Var komið á bekk með lielslu iðnað-
^HUun heimsins.
k 1 a utanríkismálasviðinu voru fram-
jj 92111 dlr alræðismannsins öllu vafasamari.
ósk'111 J<)r ^11 1 launkofa með það, að liann
^ aði að stækka ríkið — og þá auðvitað upp
j9llIlara ríkja kostnað. Hann hafði litið á-
í Af - aU®a nýlendur eins nágrannaríkisins
Un IUíU’ en almenn mótmæli í helstu blöð-
. kvrópu höfðu sannfært hann um, að
Uöfð Væia full-veiðibráður. Engu að síður
jj U úgætilegar ræður er hann hjelt öðru
°rU, 0ft vakið kurr í utanríkisráðuneytum
SeiJ°Iln- Að vísu var til sá flokkur manna,
til {f^1 lnli þessar ræður öðru vísi en beitu
0 ae þóknast þjóðernissinnum í landinu —
Vat.)ÍCr voru heldur ekki annað. En hinsvegar
stjó JUUar flokkur, og í honum voru lielstu
11Vltringar álfunnar, sem háru gott skyn
fari^ailrlLismál, og þeir horfðu á þessar að-
Ust rat‘Óismarmsins með vaxandióróa. Síð-
álit11 Vl*'’ljLlrdir höfðu fullkomlega rjeltiætt
s síðarnefnda flokksins. Smá viðburður,
ið ’ ailllars þefði ekki mikið mark verið tek-
u a’ h^fði gerst á einum stað á landamær-
agUl11’ °g alræðismaðurinn hafði handfjatl-
lann a svo ófriðvænlegan hátt, að ófriður
Vlrtist
vera yfirvofandi.
gat Vaei5lsinaðurinn virtist gera hvað hann
la J1* þess að koma í veg fyrir friðsamlega
isl Sn þessa nials- Ófriðarskýin mögnuðust
u>' ^dega 0g alræðismaðurinn, sem vann
tri^ °S dag, veitti ekki viðtal nema lielstu
að Ua®arh|önnum sínum. En nú ætlaði hann
gj. ara að veita Hugh Yalentroyd viðtal.
,1Vað lilaut að búa undir. Það var því
aðist ^ur®a þótt hjartsláttur Hughs örf-
m er llaun fylgdi greifanum eftir gegnum
1 s ’ I ! ®nngln 1 utanríkisráðuneytinu og út
jUo s lnið, þar sem vagn greifans beið bú-
Greifinn vjek til hhðar og benti gesti sín-
um kurteislega að stíga inn í vagninn, og fór
síðan inn a eftir honum. Þjónninn lokaði dyr-
unum og stökk upp í sæti sitt við hhð öku-
mannsins og vagninn þaut af stað til Kam-
polla-hallarinnar —- þessarar ískyggilegu
byggingar, sem allra augu í Evrópu mændu
til um þessar mundir. Þar var aðsetur al-
ræðismanns Latiniu. Þegar vagninn kom að
dyrunum, sá Hugli að varðmenn voru fyrir
utan þær og er hann og greifinn gengu inn,
heilsuðu þeir með byssum sínum. Ýmsir
starfsmenn, er þeir mættu í göngunum,
heilsuðu einnig með mildlli lotningu, en
greifinn gekk beint upp á fyrstu hæð og þar
inn í eitt herbergið. Þar sat lítili maður við
skrifborð í stóru, skrautlegu lierbergi og
hneigði sig er þeir komu inn. Greifinn kynti
hann Hugh, sem Barocchi öldungaráðs-
mann, og gekk síðan inn í næsta herbergi
og skildi hina tvo eftir. Öldungaráðsmaður-
in bauð Hugh vindling og tók þvínæst að
tala við hann um enskt leikrit, sem leikið
liafði verið þar í borginni og náð miklum
vinsældum. Hann var þó stutt kominn i
ræðu sinni, er greifinn kom inn, aftur og
benti Hugli að koma með sjer. Þeir gengu
gegn um tvennar dyr með hjer um bil
tveggja feta millibili og þá var komið inn
í skrifstofu hins mikla alræðismanns.
Skrautlegt skrifborð stóð á miðju gólfi og
undir horni þess var útskorin ljónsrnynd.
Annað skrifborð, engu óskrautlega, stóð
við einn vegginn og í námunda við borðin
margir stólar. Við arininn stóð sjálfur al-
ræðismaðurinn á ábreiðu úr pardusskinni.
Hugh leit með forvitni á þenna merkilega
mann, sem leit vissulega út fyrir að vera
jafn sterkur og orð var á gert. Hann var
lijer um bil fimm fet og niu þumlungar
á hæð, lierðarnar hreiðar, höfuðið stórt og
alrakað. Hugh fanst hann minna einna
helst á Napoleon mikla. Hár lians var þunt
og einkeninlega úfið að framan, rjett eins og
hann hefði þann vana að toga í ennislokkinn.
En það var aðallega augu lians og munn-
svipur, sem hreif Hugh. Augun voru köld,
hvöss og stingandi og liakan var eins og
höggvin út í marmarastein. Þegar Hugh gekk
inn hneigði hann sig, ekki af ásettu ráði, lield-
nr ósjálfrátt. Alræðismaðurinn kinkaði kolli
lítið eitt. Radicati greifi gekk fram þangað
til liann stóð við hlið alræðismannsins. —
Þetta er signor Hugh Valentroyd frá London,
vðarhágöfgi sagði hann. — Herra Valentroyd
- þetta er signor Limpetini forsætisráðherra
Latiniu.
Þjer áttuð að afhenda áhald — hvar er
það.
Alræðismaðurinn talaði á ensku. Orðin
komu hratt og óþolinmóðlega og er hann tal-
aði var eins og augu hans ætluðu að bora
Hugh í gegn.
Jeg hefi úlskýrt það fyrir Radicati
greifa.... svaraði Hugli, en forsætisráð-
herrann tók fram í fyrir honum: — Já, jeg
veit það, jeg hefi heyrt skýringuna, en jeg
hefi ekkert gagn af skýringum, heldur vil
jeg fá áhaldið sjálft — hvar er það?
— Eins og jeg hefi sagt Radicati greifa,
er ekki hægt að afhenda það, nema undir þeim
kringumslæðum og með þeim skilyrðum,
sem jeg hefi sagt, svaraði Hugh, sem nú var
rólegri aftur.
Þjer liafið á röngu að standa, signor
Valentroyd, svaraði hinn. Við hjerna fáum
það sem við heimtum, — við höfum okkar
aðferð til að fá ýmsu framgengt. Við höf-
um þegar greitt hundrað þúsund pund í byrj-
unarkostnað. Það er mikið fje. Þegar áhöldin
eru fullgerð eftir þeirri forskrift, sem þjer
gerið svo vel að leggja fram nú þegar, fáið
þjer þá miljón punda, sem eftir er og samið
var um. Hins vegar er ekki að ræða um
neitt áframhaldandi gjald. Lög Latiniu gera
ekki ráð fyrir neinum slíkum greiðslum. Setj-
ist þjer hjer við skrifborðið, signore.
Síðustu orðin voru sögð með þrumandi
rödd og alræðismaðurinn benti skipandi á
borðið. — Takið þjer nú blað og skrifið for-
skriftina niður. En fljótt, því minn tími er
takmarkaður.
—Yðar hágöfgi, svaraði Hugh, jeg þekki
alls ekki forskriftina.
— Skrifið hana niður. Augu alræðismanns-
ins urðu hvassari en nokkru sinni áður og
hakan stóð óvenjulega mikið fram. Hann
gekk eitt skref áfram ógnandi.