Fálkinn - 26.07.1930, Qupperneq 15

F A L K I N N
15
Um víða veröld.
----X----
Saklausar lygar.
Fyrir nokkru síöan skaut ungur
Itali í Parísarborg unnustu sína
heima hjá foreldrum hennar og ætl-
aði síðan að ráða sjálfum sjer bana.
Stúlkan dó samstundis og hann ligg-
br þungt haldinn á spítala.
Fyrir nimu ári trúlofaðist 25 ára
gamall maður, Septimo Larici stúlku
nokkurri, Raymond Garcin að nafni,
hafði hún sagt honum að hún væri
17 ára gömul. Hafði hann enga á-
stæðu til að rengja hana um aldur
hennar, einkum af því að hún virtist
mjög bráðþroska og fullorðinsleg.
Ekki alls fyrir löngu fór hann á
fund foreldra hennar og bað um sam-
bykki þeirra til giftingar. Foreldr-
arnir sögðu að hún væri altof ung.
Hún væri ekki nema 15 ára, og var
Það rjett. Stúlkan hafði logið að
honum. Hún var hrædd um að hann
uiundi yfirgefa sig ef hann vissi
hvað hún væri ung.
Út af þessu varð mesta uppistand
a heimilinu og lauk því svo að Sep-
timo dró skammbyssu sína upp úr
Vasanum og skaut stúlkuna beint í
hjartastað. Sjálfur særðist hann
Uokkuð, en þó er ekki hætta á að
hann deyi.
Það sýnist vera nokkuð varhuga-
Vert að látast vera eldri en maður
er. Það virðist ekki vera eins hættu-
tegt að segjast vera yngri, ef dæma
niá eftir sögu þeirri, sem hjer fer
á eftir og á rót sína að rekja til
Hollands. Er hún sögð hjer aðeins
til þess að sýna andstæðurnar, en
ekki af því að þessar tvær sögur eigi
nokkuð sameiginlegt. Þó skal það
haft i huga að Hollendingar þykja
ákaflega rólyndir, svo að næslum er
oi’ðið að máltæki.
Fyrir nokkru síðan kom 35 ára
Uiaður dr. phil. og falleg ungleg kona
til borgarstjórans í Haag til þess að
játa gefa sig saman í borgaralegt
hjónaband. Hún liafði sagt unnusta
s*num að lnin væri 25 ára gömul
en í rauninni var hún tíu árum eldri.
Borgarstjórinn fór nú að leita i
hirkjubókunum til þess að fullvissa
si« um að lijúin væru hin sömu og
Pau þóttust vera. Brúðguminn var
ára, það var rjett.
Þegar kom að brúðurinni varð lnin
fyrst hlóðrjóð i framan en svo ná-
'ölnaði hún.
— Hvað gengur að þjer kæra Emi-
Ila! hvíslaði brúðguminn.
Hún starði á kirkjubókina með
skelfingarsvip.
~~ Brúðurin 35 ára, sagði borgar-
stJórinn.
„— Fyrirgefið, hún er ekki nema
maelti brúðguminn.
.'7' 25 ára? Þetta eru fæðingar-
skýrslur frá 1893. Það getur ekki
Ver*ð uin misskilning að ræða.
j.T~ Yður hlýtur að skjátlast stam-
■ oi brúðurin, jeg er aðeins 25 ára.
Borgarstjórinn skyldi nú hvernig
n , í *s> °8 þorði varla að lita upp
r bókum sinum. Brúðurin var enn-
þá, náföl. Hún horfði sljóum augum
framundan sjer og virtist myndi falla
í yfirlið þá og þegar. Þá kom hjálpin.
— Herra borgarstjóri, hvað kem-
ur það málinu við. Það er skiljanlegt
að þjer verðið að fara eftir bókun-
um. Við skrifum sem sagt 35 ára.
Það var brúðguminn sem þetta mælti.
Síðan sneri hann sjer að brúðurinni
og sagði:
— Kæra Emilía, hvað gerir það
lil þó aldur þinn standi í bókunum
frá 1893 og þó það standi 35 ára
á giftingarvottorðinu. Þú ert ekki
nema 25 ára og svo tölum við ekki
meira um það.
Það fór aftur að færast roði í
kinnar Emilíu, hún leit á mannsefni
sitt með ástúðlegu augnaráði.
— Þjer eruð sannarlegt göfug-
menni, sagði borgarstjórinn þegar
liann óskaði brúðgumanum til ham-
ingju.
----x----
Tvífari Fords dáinn.
Myndasmiðurinn Walter James
Edwards, sem árum saman hefir ver-
ið kallaður „Tvífari Fords“ dó i
fyrra 57 ára gamall. Edwards var
vel þektur um alla Ameríku, átti hann
það mest að þakka þvi hve lílcur
liann var ríkasta manni heimsins.
Æfiferill hans var mjög æfintýraleg-
ur. Fyrst var hann sendill á stórri
skrifstofu, en seinna komu í ljós
blaðamannshæfileikar hjá honum og
stofnaði hann þá í Lundúnum fyrstu
frjettastofuna, sem sá um að byrgja
blöðin altaf upp með nýjum mynd-
um af þeim atburðum, sem voru að
gerast í það og það skiftið.
Hann vakti einna fyrst athygli á
sjer við brúðkaup Alfons konungs
1900. Edward hafði þá eins og marg-
ir aðrir myndasmiðir komið sjer fyr-
ir með myndavjel sína fyrir framan
dómkirkjuna þar sem vígslan átti að
fara fram. Konungsvagninn ók inn
á svæðið fyrir framan kirkjuna —
í sama augnabliki varð sprenging
undir vagninum. Stjórnleysingi liafði
kastað handsprengju undir vagninn.
Af tilviljun varð það þá Edward, sem
lókst að „smella af“ einmitt á sama
augnabliki. Myndin var keypt af ame-
rískum blöðum við geypiverði — og
upp frá þeim degi græddi Edwards
á tá og fingri.
Edwards var einnig heppinn með-
an á hnefaleikunum stóð milli Demp-
sey og Carpenter, sem svo mikill
styr stóð um. Sjerstakt fjelag hafði
fengið einkaleyfi til þess að taka
kvikmyndir af hnefaleiknum, og
fengu því engir myndasmiðir að
koma þar nærri. En Edwards var
ekki ráðalaus hann leigði sjer flug-
vjel og Ijet liana fljúga listflug yfir
vellinum meðan leikurinn stóð yfir og
á þann hátt tókst honum að taka
kvikmynd af öllu saman.
En einkum var þó Edwards fræg-
ur fyrir það, hve hann var dæma-
laust líkur Ford. Var það til þess
að tekin voru skrítileg misgrip á
þeim. Það vildi til dæmis einu sinni
til á einu af fínustu liótelum New
York borgar að nafnkunnur banka-
stjóri gekk til Edwards og heilsaði
honum mjög hjartanlega, og bauð
honum að koma heim til sin til mið-
degisverðar. Edwards hafði aldrei
sjeð hann áður. Á meðan þeir voru
að borða fór bankastjórinn að reyna
að vekja eftirtekt bílakonungsins á
nýrri uppfundningu á gúmmi. Ed-
ward fjellst á að liugmyndin væri
ef til vill ekki sem verst. Hann skyldi
hugsa um það. Þegar þeir voru að
kveðjast sagði liann bankastjóranum
fyrst frá þvi hver hann var.
Edwards ljet blaðamenn oft spyrja
sig spjörunum úr undir því yfirskini
að hann væri Ford, og einu sinni
lofaði hann 10.000 dollurum í vel-
g'örðaskyni i nafni bílakonungsins.
Nokkrum dögum seinna vildi þó ekki
hinn rjetti Ford greiða upphæðina,
af því sem hann þóttist aldrei hafa
skrifað sig fyrir þessari upphæð. En
þegar komst upp seinna hvernig i
öllu lá, brosti Ford að öllu saman
og bauð Edwards heim til sín.
Einusinni rjeðist prentsmiðjustjóri
einn í Lundúnum að Ford, hjelt hann
að það væri Edwards. Ford lofaði
manninum að vaða elginn þangað til
hann komst út í svo sjerstök atriði
viðvíkjandi prentlistinni að Ford
botnaði ekki neitt i neinu og varð að
gefa sig til kynna.
Meðal hinna mörgu samhrygðar-
skeyta sem bárust fjölskyldu Ed-
wards við dauða hans var eitt frá
bílkonginum, Henry Ford.
ÓDÝRIR HVEITIBRAUÐSDAGAR
Villa Tourbia i Gdingen liggur
nokkuð afskekt. Húsið er afarstórt
og vel búið að húsgögnum, en eig-
endur þess hafa um langt skeið ver-
ið á ferðalagi og hefir það þvi stað-
ið autt á meðan.
Dag nokkurn í lok vikunnar sem
leið tók lögregluþjónn nokkur, sem
gekk frani hjá eftir því að reyk lagði
upp um skorsteininn. Hann vissi ekki
betur en húseigendurnir væru ókomn-
ir heim og fanst þetla grunsanilegt.
Ásetli hann sjer að athuga hvað um
væri að vera « húsinu. Væru eigend-
urnir komnir gerði það svo sem ekk-
ert til og ef ekki ...., það var besl
að athuga málið.
Hann hringdi og ungur maður og
kona komu til dyra. Bæði voru sjer-
lega vel búin. Þegar lögregluþjónn-
inn spurði hvernig stæði á veru
þeirra þarna, sögðust þau hafa leigt
húsið af eigendunum. Kváðust þau
ekki liafa tíma til að sinna honum
því þau væru nú að fara og höfðu
þau ferðakistur sínar tilbúnar og
biðu nú aðeins eftir að vagninn
kæmi og sækti dótið þeirra. Lög-
regluþjónninn var ekki vel ánægður
með þessa skýringu. Hann varð enn
þá tortryggnari. Skömmu seinna kom
stór flutningsbíll upp að húsinu. Lög-
regluþónninn gekk til bílstjórans og
skipaði honum að aka flutningnum
öllum saman á lögreglustöðina. Þau
þyrftu aðeins að svara nokrum spurn-
ingum og svo mættu þau halda áfram.
Það varð þó ekkert úr þvi ferða-
lagi, því þegar á lögreglustöðina
kom kom í ljós að ókunni maðurinn
og hin fagra fylgikona hans voru
nýgift hjón frá Riga. Þau höfðu far-
ið i brúðkaupsferð og komið að
auðu húsinu i Gdingen, til þess að
spara sjer gistingarkostnað gerðu
þau sjer hægt um hönd og tóku sjer
þar bólfestu. Ljetu þau fyrirberast
inni i húsinu allan daginn svo eng-
inn skyldi verða var við þau.
Þetta var alt mjög fyrirgefanlegt
að því er lögreglustjóranum fanst.
En allar töskurnar? Hvað er í þeim.
Voru þær nú opnaðar og kom þá í
Ijós að í þeim var samankomið alt
hið dýrmætasta og fegursta, sem i
húsinu hafði verið af húsmunum og
öðru skrauti. Auk þess kom í ljós
að hjónin höfðu komið nokkuð ó-
þyrmilega við vínbyrgðir hússins.
Þau höfðu að öllu leyti lifað mjög
ánægjusömu lifi þarna í húsinu. En
nú sitja þau inni og biða dóms.
-----------------x----
TVEIR BLAÐAKONGAR.
í Englandi er blaðaútgáfan fyrir
löngu orðin stóriðja, þar sem aðal-
iðjhöldarnir berjast um völdin á lík-
an hátt og olíukóngarnir gera, eða
aðrir þeir, sem náð hafa undir sig
miklu í einhverjum öðrum iðnaði eða
framleiðslu. Voldugasti blaðakonung-
ur Englands er Rothermere lávarður,
bróðir Northcliffe, sem frægastur var
allra blaðamanna í heimi, þegar hann
andaðist fyrir nokkrum árum.
Northcliffe stofnaði blaðið Daily
Mail fyrir 35 árum og varð það út-
breiddasta blað heimsins í höndum
lians og hefir haldið áfram að vaxa
undir stjórn Rotliermere. Kemur það
út í 2 miljón eintökum á dag. Iívöld-
útgáfa þess heitir Evening News og
keniur út i 900.000 eintökum en önn-
ur fræg blöð Rothermere eru Daily
Mirror, Sunday Dispatch og Sunday
Pictorial, sem öll koma út í London,
en auk þess á Rothermerefjelagið
fjölda blaða í öllum stærri borgum
Englands.
Næst Rothermerehringnum kemur
blaðahringur Beaverbrook lávarðar.
Þó á hann engin blöð, sem eru jafn
útbreidd og Daily Mail, en sum blöð-
in i þessum hring eru eigi að síður
talin fult eins valdamikil og Daily
Mail, t. d. Daily Express, sem kemur
út i 1.700.000 eintökum, Evening
Standard og Sunday Express. Beaver-
bi’ook lávarður er lalinnmikillstjórn-
málamaður og þegar hann fjekk
Rothermere lávarð til þess að ganga
i lið með sjer i vetur til þess að berj-
ast fyrir gagnkvæmum verndartoll-
um á vörum milli Englands og ný-
lenana þess, var ekki laust við að i-
haldsflokkurinn yrði skelkaður, þvi
að liefði þetta orðið, hlaut íhaldsflokk-
urinn að klofna. En þó að voldugustu
blaðasamsteypur Englands stæði að
málinu fór svo, að málið náði ekki
fram að ganga og hljóðnaði út af án
þess, að rekspölur kæmist á það.