Fálkinn - 17.10.1931, Qupperneq 14

14
F Á L K I N N
\
samkvæmisklæðnaði á göngu um
bæinn.
Tíðum hefi jeg sjeð menn i smok-
ing með armbandsúr. - Armbandsúr
má aðeins nota við hin hversdags-
legu jakkaföt.
Þá er ekki ósjaldan, að menn koma
í kirkju í smoking, og einkum vill
bera nokkuð mikið á því, þegar fermt
er. Sá eini, sem eiginlega getur mætt
i smoking, er fermingardrengurinn.
Nánustu skyldmenni fermingar-
drengsins, svo og aðrir karlmenn,
ættu helst að mæta í jaket, þar sem
sá klæðnaður er hinn eini rjetti
kirkjubúningur við alla viðburði, er
fara fram i kirkjunni fyrri hluta
dags. Eigi viðkomandi ekki jaket
getur hann mætt í dökkleitum jakka-
fötum.
Krossgáta nr. 79.
Lárjett, skýring
1. á síðustu og verstu tímum. 9
vilpur. 10 komast yfir. 12 öslaði. 13
bygging. 14 mánnsnafn. 16 hrylla.
17 fæ. 19 híma. 21 ísl. lagamaður.
22 ástundunarsamur. 24 reiðskjóti.
25 klifr. 26 þverneitaði. 27 þyngd-
areining. 28 sauðamjólk. 30 griskur
bókstafur. 31 forsetning. 32 vont.
35 mók. 36 fornafn. 38 tómt. 39 get-
ur. 41 afleiðing af 1 lár.
Lóðrjett skýring.
1 sífeld barátta. 2 spyrfa. 3 altaf.
4 veiðitæki. 5 rusl. 6 fornafn. 7 fitu-
tag. 8 ásteytingarsteinn þeirra er
kalla sig íhaldsandstæðinga. 11 agn-
ir. 13 kalla. 15 nær miðjunni. 18
rásar. 20 gapi. 21 heimskunnur höf-
undur. 23 hreyfing. 24 borða. 28
þjálfa. 29 karlmannsnafn. 31 ræðu-
lok. 33 tónn. 34 áflog. 37 með viss-
um lit. 39 neitun. 40 fer á sjó.
----x----
Lausn á krossgátu 78.
Lárjett. Ráðning.
1 afturhólf. 9 skari. 13 raun. 14
tama. 15 tað. 16 atti. 17 tetur. 19 bil.
20 Á. Ó. 21 útlit. 23 la. 24 orðið.
26 að. 27 fariroð. 28 akri. 31 um
33 iðnó. 35 rolukast. 38 nefnir. 41
áta. 42 hann. 43 ásókn. 47 óraupinn.
48 úrrak.
Lóðrjett. Ráðning.
Arabía. 2 fati. 3 tutt. 4 Uni. 5
hljóðriti. 6 óa. 7 lm. 8 fast. 9 sæti.
10 att. 11 raular. 12 iðraðist. 18
Etna. 20 ára. 21 úðrar. 22 lúðulok.
24 oflof. 25 I I. 29 kratar. 30 iðnar.
32 mu! 34 nema. 36 ká. 37 Sa. 39
níp. 40 rán. 42 hó. 44 Sn. 45 nú.
46 Ok.
— Hvað?
— Hefir hersaga borist frá Kabúl?
— Hafið þjer kannske drepið tígrisdýr
með „fly-tox“ flugnaeitrinu yðar?
Dunne ofursti borfir íbygginn á fjelaga
sína. Eftir nokkra þögn þykist bann viss
um að hafa vakið mikla eftirvæntingu og
segir þeim hin miklu tiðindi:
— Roberts yfirgefur liðþjálfa-herfylkið og
ræðst i varnarliðið á norð-vestur landa-
mærunum.
— Hvað segið þjer?
— Meinið þjer Edward Roberts, sern var
með okkur í hinu eftirminnilega pig stick-
ing, þegar við drápum fjögur villisvin,
mistum tvo hesta og tveir menn fóru úr
axlarliðnum?
— Sá hinn sami.
— Og hversvegna gengur Robert i varn-
arliðið ?
— Þér spyrjið meira en jeg veit ....
Það eina, sem jeg get frætt ykkur á, er að
þegar Robert kom úr leyfinu var honum
skipað að ósk hans sjálfs að gefa sig undir
vald yfirerindreka Bretastjórnar um þriggja
ára skeið .... Jeg las það í Herstjórnar-
tíðindunum. Það hefir verið opinberlega til-
kynt.
Foringjarnir þrír virðasl furða sig á
fregninni. Hún kemur svo óvænt og skyndi-
lega. Enginn skilur betur en þeir, hvað það
merkir að gerast sjálfhoðaliði í skátadeild-
inni á norðvestur landamærunum. Það er
hættuleg tilvera, í eyðilegasta, lirikalegasta
og óblíðasta hjeraðinu við landamæri Af-
ganistans, einskonar myrkrastofulif í smá-
virkjum á víð og dreif á fremstu varnar-
línunni, innan um ófriðaða kynflokka, sem
dreymir ekki um annað en rán, uppreisn
og fyrirsátur. Hversvegna skyldi Roberts
höfuðsmaður liafa tekið þessa ákvörðun,
hann, sem var svo fyrir skemtanir og fína
lífið, ríkulegar máltíðir, dans og kvenfólk
i Simla, Ooti, Houssorie og á öllum sumar-
dvalarstöðum þar sem menn skemta sjer,
— að svo miklu leyti sem það er hægt í
Indlandi; hversvegna skyldi hann hafa á-
kvarðað svo skyndilega, er hann kom úr
sex mánaða leyfi sínu, að grafa sig þarna
lifandi, í hrjóstugu og einmanalegu fjalla-
landi, þar sem dauðinn er á sveimi á hverri
nóttu undir kuldalegu leiftri himintungl-
anna?
Fimti liðsforinginn bætist við i hópinn.
Það er Beauchamp-Maxwell höfuðsmaður.
Hann er grannur, i þröngum Jodhpur-
reiðbuxum, hefir rautt, snögt yfirvarar-
skegg, háðsleg augu, frjálslega framkomu.
Hann er frjettablað Dehli-borgar, hafði
verið tvö ár hátt settur í ráðuneyti vara-
konungsins, hafði sjeð og kynst öllu og;
mundi flest af þvi. Hann er Saint-Simon
Hindústans. Hann er ekki ófróður um
laumuspilið við útnefningar i hernum og
liann segir frá nýjustu hneykslunum í Kal-
kútta. Hann er fyrstur að komast að því, ef
maharajah-frúin af Dranagore hefir sjest
í Firpó vera að dansa við ungan og fallegan
liðsforingja í setuliðinu i Madras. Hann
veit, að stjórnmálaerindrekinn enski er á
nálum vegna kunningsskapar elsta sonar
maharajh’ans af Sravana og fyrverandi
leikkonu frá Haymarket leikhúsinu í Lon-
don. Og sje honum af tilviljun ekki kunn-
ugt um allan gang einhvers hneykslis, sem
á að'þagga niður, skáldar hann í eyðurnar
af slíkum hugmyndaauði, að æfður neðan-
málssöguhöfundur gerði ekki betur.
O’Connell kallaði fyrstur á hann.
— Segið mjer, kæri vin, vitið þjer það
líka, að hann Roberts i liðsþjálfafylkinu
hefir gengið í skátaliðið á landamærunum?
— Auðvitað!
Hann barði í veitingaborðið og kallaði
reiðilega í indverska barmanninn:
— Einn „martini" óblandaðan, boy! Og
flýttu þjer, uglan þín! .... Þjer sögðuð aft-
ur, kunningi? Æ, já, Roberts dregur sig út
úr skemtanalífi þessa heims. Við sjáum
hann ekki framar dansa við blómarósirnar
i Simla, nje spila „ping pong“ við konu
landstjórans .... Cti um öll saklaus stofu-
æfintýri. Nú tekur við niðursoðið nauta-
Hvað Þjóðverjar segja um
„Vjer hjeldum heim“.
í „Vjer hjeldum heim“ hitlir hann líka á
miðblettinn — að það sje sagt slrax. Remar-
que hefir ekki förlast sjón og hefir ekki orðið
skjálfhentur þrátt fyrir gengi „Tíðindalaust“,
sem er einsdæmi i bókmentasögu heimsins.
Georg Hermann, höfundur „Jette Gebert“.
kjöt, rauður sandur og ásjónur stigamanna.
— En hvað hefir komið honum til þess
arna?
Hinn ungi höfuðsmaður í herráðinu drep-
ur titlinga, sötrar vermútvinið og segir loks:
Kvenmaður.
Þér gerið að gamni yðar!
í enskum liðsforingjaklúbbum ber kven-
fólk sjaldan á góma. En þegar tækifæri
býðst og einkum ef einhver nákunnugur er
hetjan eða fórnardýrið í slíkri sögu, þá
vaknar fdrvitnin og menn gleyma um stund-
arsakir hinum óþrjótandi veiðisögum og
pólótíðindum. Beauchamp-Maxwell virðist
ánægður yfir eftirvæntingu áheyrenda sinna
og heldur áfram:
— Það er eins og þið munið ekki, að jeg
er líka nýkominn úr háll's árs frii. . . . eins
og Roberts .... Og af einstakri tilviljun
fjekk jeg i Lundúnum pata af kynle'gri
sögu .... Meðal argentinsku íbúanna þekki
jeg sem sje einn mjög auðugan jarðeiganda,
sem er tíður gestur í klúbbnum mínum.
Seinni hluta dags nokkurs kom |)essi hr.
Pérez til min og sagði:
„— Jeg var í gærkvöldi með einum fje-
laga yðar úr hernum í Indlandi, Roberts
höfuðsmanni .... Kannist þjer við nafnið.
„Jeg held það nú .... Edward Roberts
eða okkar á meðal Eddie Roberts úr 44.
liðþjálfafylkinu. Hvar hittuð þjer hann?
„Hjá suðuramerískum aðalsxnanni, Senor
de Nogales. Við spiluðum liátt peningaspil,
bakkarat og járnbraut. Kunningi yðar tap-
aði sýnkt og' heilagl. Jeg sagði meira að
segja við lafði Highmott: „Stjórn Indlands
lilýtur að launa hernum ríkulega, úr því
að ungur höfuðsmaður getur leyft sjer að
liætta jafnmörgum rúpíum í fyrsta skifti
og Ixann spilax*“.
„Jeg hlustaði með atliygli á orð hr. Pérez,
og það því fremur senx jeg vissi dálítið um
fjái*hagsástæður Roberts, en þær eru ekki
sjerlega glæsilegar. Þá bætti argentiski vin-
ur minn við:
„Þar fyrir utan þótti mjer ungi höfuðs-
maðurinn vera mjög upptekinn af frú
Nogales. Jeg varð var við augnatillit, sem
ekki var ætlast til að maður hennar sæi.
En rúsínan var ]>að, minn kæx*i, að þegar
jeg fór um kl. fjögur um nóttina meðan
Nogales liafði bankann og spilaði sem á-
kafast vafinn í reykjarmökk með tuttugu
!