Fálkinn - 05.12.1931, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
Almenningsvagninn.
I2f frú Cooper aðeins hefði hafl
lærða hjúkrunarkonu til þess að
annast um Dick, ])á hefði það aldrei
skeð. En hún var ekta gamaldags
móðir og vildi hugsa um drenginn
sinn sjálf. Og þó var ekki hægt að
segja annað en að hann væri úr
grasi vaxinn — 25 ára og sex fet á
sokkaleistunum; en i hennar augum
hjelt hann altaf áfram að vera
,,barnið“. Hann hafði legiö veikur
lengi og nú, þegar hann var farinn
að hressast vaknaði hún snemma
einn morguninn og bylti sjer í rúm-
inu. En þegar hún hafði komið hon-
um úr. bælinu var hann orðinn svo
þreyttur, að hann steinsofnaði í
stólnum sínum. Þessvegna hað hún
,,pabba“ i næsta skifti, að hjálpa
sjer að koma hoiium á fætur áður
en hann færi á skrifstofuna. Og þá
komu þau honum fyrir i gamla hæg-
indastólnum við gluggann sem vissi
út að Oxford Street, svo að hann
gat sjeð almenningsvagninn aka hjá.
Þetta var algengur almenningsvagn,
hestarnir þessir venjulegu stóru
og sterku dráttarhestar og ekillinn
alveg eins og-þeir eru flestir, rauð-
ur og útitekinn í andliti og með gljá-
andi pípuhatt. En eitt var öðruvísi
um þennan vagn en alla aðra al-
menningsvagna, nfl. að kongsdótt-
irin úr æfintýrinu sat í einu sætinu
uppi á þakinu. Hún var falleg, snot-
urlega klædd, með mjúk, brún augu,
sem horfðu svo hugsandi á ekki
neitt sjerstakt. Dick gaf henni þetta
nafn, því að hún var það fyrsta sem
heillaði og gladdi hug hans, þegar
honum var litið út í heiminn í fyrsta
sinn eftir margra mánaða sjúkdóm.
Ilún ók með almenningsvagnin-
u á hverjum morgni og hann hallaði
sjer altaf út að glugganum, þegar
hann sá til hennar. Og svo var það
’einu sinni, að hún kom auga á hann.
Hann er veikur, veslingurinn,
hugsaði hún me'ð sjer og brosti af
meðaumkvun þó ekki með hon-
um sjerstaklega. Það var eiginlega
allur sá hluti mannkynsins sein ])já-
ist, sem lnin brosti til, en hann tók
brosið sjer til inntekta og svo hugs-
aði hann um brosið og hana allan
daginn, því að hann hafði ekkert
annað að gera. Daginn eftir var
hann kominn eldsnemma að glugg-
anum; hún leit upp og brosti aftur,
en roðnaði um leið, og daginn eftir
leit hún aðeins á hann í gegnum
augnahárin og hann hjelt, að hún
hefði ekki sjeð sig. — En hvað hann
var önugur í dag, hugsaði blessun-
in hún irjoðir hans með sjer; — það
er gotl merki, nú fer liann að ná
sjer. Daginn eftir lagðist hann fasl
upp að rúðunni og starði svo rauna-
mæddur á hana, að hún fann það
gegnuin augun sín, sem hún hafði
gert eins litil eins og lnin gat, og
sarvorkeridi honum. — Hann er
veikur og einmana, hugsaði hún og
þarfnast umgengni; hver veit nema
það eigi að gera holskurð á honum.
Það fór sem snöggvast hrollur um
hana. Jeg held að það sje ekki neitt
sjerstakt sem hann er að horfa á —
kannske er það ekillinn? Eða mað-
urinn þarna, með dagblaðið? Ef jeg
hrosti lil hans fengi jeg að vila,
hvort það væri jeg. — Iiún hrosti
og sjá: það var húri! Hvernig gat
hann leyft sjer að horfa svona á
hana? i næsta skifti ætlaði hún að
snúa sjer undan — l)að er að segja,
ef ])að ælti ekki að skera hann eða
eitthvað þviumlíkt. Veikur hlaut
hann að vera, því að hann sat
þarna aldrei á kvöldin — og hvað
ætli það geri til þó jeg brosi til
hans? — En svo bar það við, að
hann sat þarna eitl kvöldið, og hann
hrosti og hún brosti og það gerði
henni ekki neitt ilt en honum svo
einstaklega gott; og mamma sagði
við pahba, að Dick hefði verið svo
einstaklega ánægður í kvöld. Og
pabbi kinkaði kolli og gekk að bóka-
skápnum og leit á Cæsar gamla, sem
hann hafði leiðbeint Dick með þeg-
ar hann var harn. Og svo fjekk
pabhi pípureyk í augun svo hann
tárfeldi.
Morguninn eftir vogaði Dick að
heilsa. Hún varð svo agndofa, að
hún þorði ekki að gera neitt nema
roðna. lin satt.að segja fanst henni
að þetla væri í djarfasta lagi gert
af horium og einsetti sjer, að hún
skyldi ekki taka nokkurt mark á
honum framvegis. Ef liann ])á ekki
tæki sjer það ákaflega nærri —
hanri er svo fölur veslings piltur-
inn og hugsum okkur nú að það
ætti að gera á honum skurð eða
eitthvað þvílíkt! — Ef hann heils-
ar aftur, held jeg samt að jeg megi
til. — Hann gerði það um kvöldið,
þegar hún sat uppi á vagninum
þrátt ’fyrir alla rigninguna og hún
beygði höfuðið örlitið, rjett svo að
það sást og svo leit hún á mann-
inn í regnkápunni, sem var eini far-
þeginn uppi, annar en hún. Skyldi
liann hafa tekið eftir þessu, sem
hún hafði leyft sjer að gera — því
að hún var afar siðprúð kóngsdóttir
og.hafði aldrei leyft sjer svona fyr.
.. En hvað þú ert rjóð, elskan mín,
sagði mamma hennar þégar hún
kom heim um kvöldið. Og pabbi
hennar sagði: — En hvað þú ert
orðin stór og myndarleg! — og svo
kysti hann hana. Hann var ekki í
neinum val'a um, að hún væri mynd-
arlegri en nokkur kóngsdóttir, því
svona eru feðurnir nú altaf.
— Upp frá þessu brostu þau altaf
og kinkuðu kolli tvisvar sinnum á
dag. Iíann varð miklu minna föl-
ur og miklu meira glaðvær og stund-
um stóð hann upp i glugganum og
hneigði sig. Henni fanst hann vera
fríður og föngulegur piltur.
—• Nú er hann víst ekki veikur
lengur, hugsaði hún, og eiginlega
ætti jeg að hætta að taka eftir hon-
um. En mjer mundi þykja mikið
fyrir því, ef hugsast gæti, að jeg
yrði orsök í þvi, að honum slægi
niður aftur. Hún einsetti sjer, að
hún skyldi smátt og smátt draga úr
kveðjunum og brosunum, hafa það
örlítið minna mcð hverjum degin-
um. — Væri haiin orðinn albajta
ætlaði hún að steinhætta að heilsa,
því kærði hann sig ekki um kveðj-
urnar, væri það hið eina rjetta, en
kærði hann sig um þær, þá gæti
hann látið kynna sig fyrir henni
heiina hjá henni. Ilún vildi ekki við-
urkenna fyrir sjólfri sjer að það
kysi luin helst. — En daginn eftir
var hann ekki við gluggann og næsta
dag var læknisvagninn við dyrnar
hjá horiuni, vagn Lyans læknis, föð-
ur hennar. Og um kvöldið voru
gluggatjöldin dregin niður í her-
berginu hans. — Það er þá upp-
skurður, muldraði hún og titraði
eins og kvenfólk titrar þegar það
hugsar um kalt stál, er nístir mérg
og bein. Hún svaf litið um nóttina
og var með höfuðverk um morgun-
inn. Svo l'ór hún inn til föður síns,
læknisins. Hann þreifaði ó slagæð-
inni á henni, skoðaði hálsinn,
hnyklaði brúnirnar og sagði: — Það
gengur ekkert að þjer, telpa mín.
Hann þekti hana frá þvi hún var
b'arn. — Þú hefðir víst ekkert á
móti því að fá þjer hvíld? —- Nei,
nei, sagði hún, jeg vil ekki fá neitt
leyfi núna og ekki fara hurt, nei,
- jeg er vist alls ekki veik. Það
eru vist margir veikari en jeg. —:
Já, inargir, svaraði hann og brosti
í laumi. Hann hafði kynst manns-
sálunúm í þessi þrjátíu ár, sem hann
hafði dyttað að kroppunum þeirra.
— Þekkir þú kannske marga af
sjúklingum mínum. Nei-e, ekki held
jeg það, ekki þá nema i útliti. í
gær sá jeg vagninn þiiin í Norxvood
Road. Þar situr maður við einn
gluggann — hann er svo veikluleg-
ur. — Er það í nr. 12? spurði lækn-
irinn. — Jeg man ekki númjerið,
en hann er hár og dökkhærður. -
Nú, það er víst hann Murrell gamli.
• Nei, hann er ungur. Og það er
víst i nr. 12. — Nú þó er það ungi
Gooper! Það gengur ekkert hættu-
legt að honum. En hann vill altaf
hanga úti i glugga og i gær fjekk
hann hitakast og óráð og var sí og
æ að masa um einhverja kóngsdótt-
ur, sem færi daglega framhjá i stóra
vagninum síniim. — llvað getur
hann átt við með því? —: O, það
er einhver lagleg stúlka, sein ekur
að staðaldri þarna framhjá. Lækn-
irinn leit ísmeygilega til hennar,
undan loðnum augnabrúnunum.
Veslings pilturinn, sagði þún.
— Jeg vona að hann hressist fljótt.
Læknirinn kinkaði kolli. — Kann-
ske það bætti úr, ef jeg segði, að
prinsessan óskáði þess. Á jeg að
gera það. Hún horfði á gólfdúkinn
eins og hún hefði aldrei sjeð hann
fyr. Heldurðu að horium mundi
verða hressing í því? Hún sagði
þetta svo lágt, að hann lieyrði það
varla.
Það er jeg viss um, sagði
læknirinn.
Hún stóð upp og gekk út að dyr-
unum. — Ekki get jeg stjórnað því,
hvað þú segir honuin, hætti hún
við og hljóp út.
Lyan gamli læknir hirti miða,
sem hún hafði mist á gólfið, og
skríkti. Hann hafði sjeð hæði hana
og hann koma i þennan heim og
fylgst með þeim, l)að sem af var æfi
þeirra.
Nokkrum dögum seinna var sjúk-
lingurinn koniinn á fætur og sest-
ur við gluggann aftur. En sama dag
færði læknirinn henni fallegan rósa-
vönd. Ilann hafði hlotið það trún-
aðarstarf, að færa „konungsdóttúr-
inni í æfintýrinu" hann og — hann
hætti við - annars er fjöldinn all-
ur af bjálfum til á þessari aumu
jörð.
Morguninn eftir hafði húri fest
rósirnar á kápuna sína og sjúkling-
urinn, sem nú var hress- að kalla,
sagði við móður sína, að nú þyrfti
hann ekki framar að halda á meðala-
blöndunni sinni, og svo tók hann
utan um móður sína og hringsneri
henni og sagði, að hún væri yndis-
legasta móðirin í öllum heiminum.
Og móðirin fór inn í stofu til sín og
grjet og fjell á knje og þakkaði Guði
sem hefði gefið henni mátt til að
gæta drengsins síns, svo að hann
yrði hress aftur.
Tveimur dögum siðar staðnæmist
almenningsvagninn fyrir utan nr 12
og hún sá hann stíga upp á vagninn
lítið citt riðandi að visu, en upp
komst liann og scttist við hlið-
ina á henni. Þau brostu bæði og
roðnuðu bæði og heilsuðust. Hann
gleymdi öllu því fallega, sem hann
vildi sagt hafa en sagði aðeins: —
Góðan daginn! Þetta er i fyrsta
skifti sem jeg kem út, hjelt hann á-
fram þá loks að hann fjekk málið
iiftur - mig langar svo til að þakka
yður!
Heyrið þjer, við skulum hafa
sætaskifti, það fer svo miklu betur
um yður á ytra sætinu. Þarna getið
þjer hvilt handlegginn. Jú, gerið þjer
það! Hún hafði lika liugsað um svo
margt fallegt, sem hún hafði ætlað
að segja, en gat ekki munað það
heldur. Svo þögðu þau í nokkrarmin-
útur og horfðu hvort á annað, þ. e.
a. s. þannig, að hann horfði á hana
þegar hún liorfði ekki á hann, og öf-
ugt. Loks mættust augu þeirra.
— Kongsdóttirin! hvíslaði hann. —
Það er nafnið, sem jeg gaf yður, setj-
um nú svo, að þjer uppgötvið, að
jeg sje bara óbrotin stúlka, sem fer
daglega inn í borgina til þess að
vinna i'yrir mjer — hvað þá?
— Þá vildi jeg biðja yður um að
lofa mjer að vinna fyrir yður, svar-
á ný, en það er alveg ómögulegt að
aði hann. Og hún roðnaði og brosti
hennar og lnin laut ofurlítið áfram
lýsa því, hvernig hún horfði á hann
þegar lnin brosti. Og hann tók hönd
— aðeins ofurlitið----og svo óku þau
bæði áfram inn í land æfintýranna,
ofan á sporvagni i Oxford Street.
„GALDRANORNIN". Magican Club
-------------------- heitir fjelag
eitt í London og meðlimir þess eru
ýmsir frægustu töframenn i heimi.
Þangað sækja allir upprennandi
galdramenn og hafa sýningar fyrir
fjelagsmerín og fá áíit þeirra um
dugnað. Og ef meðlimirnir eru á-
nægðir er nýji maðurinn tekinn i
fjelagið og fær vottorð, sem dugir
honum vel til þess að lá ráðningu
við fjölleikahúsin og jafnvel hjá
sumum vísindafjelögum.
Nýlega kom fjórtán ára gömul
telpa til formanns þessa fjelags og
hað um leyfi til að mega sýna listir
sínar. Hún heitir lloberta Byron og
gerði bókstaflega alla viðstadda al-
veg forviða. Til dæmis ljet hún
vaxa nokkurra metra háan rósa-
runn upp úr körfu, sein ekkert hafði
verið í nema venjuleg garðblóm.
Fngum svikum gat hún komið við,
því að tveir af meðlimunum voru
settir til eftirlits með henni. l-'leiri
listir ljek hún, sem voru óskiljan-
lcgar öllum viðstöddum og voru þó
i hópnum margir, sem ekki kalla alt
ömmu sína í þeim efnum. Loks
sýndi hún ýmsar fakiralistir, sem
enginn hafði sjeð áður. En hvernig
sem hún var spurð fjekst hún ekki
til að segja frá aðferð sinni við ])essi
kynjafyrirbrigði.
----x----
Allir þekkja John Gilbert. Að
minsta kosti þeir sem fara á Bíó.
Nú vekur það ekki svo lítið umtal
í Hollywood, að hann er ástfangihn
í prinsessu. Hún er frá Havaiji og
heitir Liliuokalani. Þegar þetta
frjettist þustu blaðamenn og ljós-
myndarar á fund John Gilbprts og
spurðu hann í þaula og af því að
Gilbert er nú ekkert illa við blaða-
menn, þá fengu þeir góðar upplýs-
ingar um þetta mál. „Jeg er orðinn
lnindleiður á öllu þessu ljóshærða
kvenfólki hjer í Hollywood“, sagði
Gilbert, „en prinsessan er falleg
svarthærð stúlka, sem jeg er bráð-
skotinn i“. — Þau hafa sjest oft
saman, prinsessan og John Gilbert,
og er hann altaf óhuggandi þegar
hún er ekki hjá honum. Þegar hann
hefir lokið við myndina, sem hann
er núna með, ætlar hann að hregða
sjer til Havaiji með prinsessunni
sinni. — Eins og kunnugt er, var
Greta Garbo fyrsti „flammi“ Gil-
berts. Hún ljek i öllum kvikmynd-
um hans og var altaf með honuin.
Allir hjeldu að hún myndi verða frú
Gilbert, en úr því varð nú ekkert.
Siðan giftist hann frægri leikkonu,
Ina Clairo, en hún hefir sótt um
skilnað. Hún hefir ásakað hann fyr-
ir andlega grimd, en hann hana fyr-
ir ofmiklar gáfur! Segið svo að það
sje indælt að giftast John Gilbert,
stúlkur mínar!
----x----
Prestur nokkur i Ameríku hjelt
um daginn tuttugu klukkustunda
langa prédikun. Aðeiris fjórar sálir
hjeldu út allan tímann,en safnaðar-
fólkið kom og fór úr kirkjunni eftir
vild, en sumt sofnaði vitanlega,
Þétta mun vera lengsta prédikun,
sem nokkur prestur hefir nokkurn-
tíma haldið.