Fálkinn - 27.02.1932, Síða 14

14
F Á L K I N N
unnið á, nema leiftur kvenlegra augna.
Prinsinn aí' Zorren og frú Nogales hjeldu
fótgangandi frá Yacht klúbbnum tii gisti-
iiússius.
Alba gekk þögúl við blið fjelaga síns.
Hún blustaði varla á, bvað hann sagði, því
benni var alt annað í hug. Þegar þau voru
kóhiin inn í stofuna í íbúð þeirra, bar Alba
þvi við, að hún væri þreytt og vildi fara
inri til sín.
Augnablik, kæra vina, sagði prinsinn.
Jeg vildi bera undir yður þessa ferðaáætl-
un okkar.......íeg sting upp á að við för-
um frá Bombay á öðrum degi bjer frá beint
til Delhi .... Þá get jeg sýnt yður Agra,
Taj Mahal og gamla virkið mógúlánna. Því
næst förum við til Radjputana.
Mjer líst mjög vel á þetta . . . . En þessi
gamla borg, sem vinir yðar sögðu að væri
' eins og jarðarberjamauk á litinn? .... Þótt
ekki væri nema vegna litskrúðsins, langaði
mig til að sjá hana. Hvað segið þjer um
það?
— Æ, þetta er líkt yður, kæra Alba litla.
Þjer heyrið talað um rósrauða borg, og
þá er hugurinn strax íloginn þangað. Nú
jæja, jeg heiti yður þá að biðja varakon-
unginn um að fá maharajah’ann af Ban-
gamer til að bjóða okkur.
— Þjer eruð elskulegur. Þakka yður fyrir.
Prinsinn kysti Ölbu á höndina, og svaraði
hún með brosi i kveðju skyni um leið og
bún gekk inn til sín.
Varla hafði hún lokað hurðinni, er þetta
bros, sem ljek um hennar fagra munn, hvarf
snögglega. Hún henti silkikápu sinni á stól.
Hún reif af sjer armbönd sín og hringa,
kveikti í vindlingi og staðnæmdist út við
gluggann. Nú ljet hún sjer fátt um finnast
hið bláa litskrúð fjarðarins. Hún starði út
i nóttina, en sá þó hvorki stjörnurnar nje
Ijósin frá skipunum, sem lágu við akkeri út
á höfninni. Hún kreisti steinlímdan glugga-
karminn báðum höndum. Orð Fairbanks
höfuðsmanns liðu henni ekki úr minni ....
Það var vissulega skrítið, þetta með brjefin
og ljósmyndirnar, sem gömlu keppinaut-
arnir í ástarmálum höfðu brent og orðið
síðan bestu vinir .... Slík framkoma á bak
var ekki beint skjallandi fyrir hana. Hún
gekk fram og aftur um hið stóra herbergi,
þar sem rúmið ásamt flugnanetinu var á-
sýndar eins og teningur úr hvítu múslíni.
Hún vafði aftur og aftur slæðu sinni um
óstyrkar hendurnar. Skýrar myndir úr liðna
tímanum gægðust fram í huga hennar og
gerðu hana ýmist höggdofa eða hamstola
af reiði.
Eftir samvist þeirra Roberts, sem hún
hafði innilega þráð að mættu halda áfram,
komu þær hrifningarsnauðu stundir, er
hún lifði með Nicholson i Kairó. Hún rifj-
aði upp þá einlægu sorg, sem greip hana
við skilnaðinn, og siðan nýja æfintýi'ið með
Nicholson i Egiftalandi. Hin stjórnlausa
ást unga liðsforingjans og þolinmæði lians
hafði loksins sigrast á efasemdum hennar.
Hún hugsaði líka til þeirra örlagaríku
augnablika, er hún hafði sagt hinum óverð-
uga eiginmanni sínum til syndanna, þess-
um æfða spilafalsara, fjárglæframanni og
uppskafningi, sem hún loks hafði orðið að
vfirgefa til þess að leita verndar prinsins
af Zorren, en hann hafði jafnan reynst
henni hjálpfús og nærgætinn eins og sómdi
sig fyrir þolinmóðan og óeigingjarnan elsk-
huga. Hún hafði fallist á að ferðast með
honum til Indlands í þeirri von að liitta
Roberts aftur og segja honum ástæðurnar
til hinnar löngu þagnar, sem kringumstæð-
urnar gerðu nauðsvnlega. Og varla var liún
fyr komin á land í Bombay, en hún fjekk
að heyra livernig í öllu lá! .... Þessir tveir
menn voru þá orðnir óaðskiljanlegir vinir.
Var nokkuð hlægilegra! Roberts, sem hún
hafði elskað syo heitt, liafði rjett Nichol-
son höndina .... Og Nicholson hafði, þrátl
fyrir brennandi ást til hennar, heitið Ro-
berts ævarandi vináttu. Og það enda þótt
þeir vissu alt hvor um annars ástaræfin-
týri. Já, einmitt þessvegna. Þeir höfðu gabb-
að hana. Þeir höfðu verið á eitt sáttir með
að brenna myndirnar af henni.
Hin niðurbælda gremja Ölbu hafði keim
af hefnigirni og særðri metnaðartilfinning,
eftirsjá, sem hún vildi ekki kannast við og
heift til allra manna. Hin eilífa ótrygð karl-
mannsins stóð henni fyrir hugskotssjónum
þetta kvöld og bauð lienni byrginn eins og
glottandi afturganga. Hún gat ekki gleymt
setningunni, sem Fairbanks hafði sagt:
„Það var ekki þess vert að við yrðum
óvinir út af þvi.“
Þessi auðmýkjandi orð slógu hana eins
og móðgun gagnvart fegurð hennar, fram-
komu og leyndustu tilfinningum. Hún gekk
aftur að glugganum. Með hnyklaðar brúnir
og hálflokuð augu horfði hún ennþá einu-
sinni út í bjarta nóttina og augnaráðið,
sem hún rendi til stjarnanna, var ögrandi.
XVII.
Kvöldverðurin var ágætur. Roberts hafði
á hægri hlið sjer lafði Hurling, en á vinstri
dóttur hertogafrúarinnar af Cassano. Nic-
holson sat hinumegin við borðið við hlið-
ina á frú Stokes.
Röberts hjelt uppi fjörugum samræðum
við sessunauta sína. Kátína hans var, eða
virtist að minsta kosti vera eðlileg. í raun-
inni var hann feginn þeirri hvíld, sem sam-
talið við nágrannakonurnar, gaf honum frá
hugsunum sínum.
Fregnin, sem lífvarðarforingi maliarajah’-
ans hafði tilkynt, kom svo óvænt, að hann
beið þess- með forvitni og ekki laus við
kvíða að vita, hvort hann hefði tekið rjett
eftir .... Frú Nogales á ferð í Indlandi
með prinsinum af Zorren? Hann beið þess
með óþreyju, að máltíðin væri úti, til þess
að geta fengið nánari upplýsingar hjá her-
foringjanum, Ramda Singh.
Þegar kaffið var borið fram í stofurnar
hlustaði hann annarshugar á sögur Burgess
og greip fyrsta tækifærið sem bauðsl, til
þess að ná tali af lífvarðarforingjanum.
Hann sá hann í innri súlnaganginum, sem
lá í kringum skemtigarðinn. Þangað var
Nicliolson kominn lika. Áður en Roberts
komst til að spyrja, heyrði hann, að Ramda
Singh svaraði fjelaga hans:
Já, satt að segja, þekki jeg lítið til
gesta þeirra, sem lians hágöfgi á von á.
Og Indverjinn bætti við um leið og hann
snjeri sjer að Roberts:
Vinur yðar spurði mig að, hver þessi
frú Nogales væri. Jeg ætti erfitt með að
gefa vkkur upplýsingar um það. Það eina
sem jeg veit, er það, að prinsinn af Zorren
er skyldur konungsfjölskyldu einni, sem
ríkt hefir í Miðevrópu, að maharajali’inn
kyntist lionum í Kairó, að Foreign Office*)
hefur sjerstaklega mælt með honum við
varakonunginn og að furstinn hefur þar af
leiðandi fylstu ástæðu til að taka vel á
móti honum.
Þetta nægði Roberts ekki.
En þessi frú Nogales, sem með honum
er .... Hver er það eiginlega?
Jeg hef enga hugmynd um það.
Nicholson bætti við kæruleysislega, eins
og honum stæði á sama:
Jeg þekti einu sinni lítilsháltar konu
að nafni Alba de Nogales. Gæti skeð, að
það væri sú sama? ....
Þjer segið Alba de Nogales? Já, skírn-
arnafn hennar er einmitt Alba.
Nicholson rak upp skellihlátur, sem var
of hryssingslegur til þess að vera einlægur:
— Ha, lia .... Það hlægir mig .... Hvað
haldið þjer, Eddie? Heimurinn er ekki stór.
— Neí.
Lífvarðarforinginn lylgdi þeim inn í
stofuna. Þar drukku þeir líköra með fjelög-
um sínum og að því búnu fóru þeir að spila
biljard, sem varaði til kl. hálf eitt. Furst-
inn fór þá til herbei'gja sinna. Þegar klukk-
una vantaði kortjer í eitt drukku menn
hinn seinast chota peg og hjeldu síðan hver
til síns svefnherbergis.
Roberts og Nicholson leituðu þegjandi
um ganga hinnar geysistóru hallar og fundu
loksins herbergi sín.
Roberts var að hella úr sódaflösku í glas,
þegar Nicholson kom inn í dyrnar. Hann
var að levsa hvíta hálshindið sitt. Roberts
leit við.
Hugsa sjer! En sú tilviljun.
Já. Það er merkilegt.
Á því leikur enginn efi. Ramda Singh
tqk það skýrt fram .... Þessi prins ....
hvað hann nú Jieitir, var í Egiftalandi. Frú
Nogales hefir slegist í förina með honum.
Og yfirgefið manninn sinn? ....
Það hlaut svo að fara.
- Til þess að verða áslmey þessa prins?
Að líkindum ....
Nicholson var kominn úr vestinu. Með
krosslagðar hendur á gljáfægðu brjóstinu
horfði hann á vin sinn. Roberts þótti þögn-
in ekki allskostar viðkunnanleg og reyndi
aftur að gera gaman úr þessu:
— Svona, kunningi, nú eruð þjer aftur
orðinn að steingervingi, af þvi að ....
Honum var ekki fremur en fjelaga hans
um það að nefna Ölbu á nafn, en þar sem
Nicholson steinþagði, ljet hann það hik-
laust fjúka:
Við ættum ekki annað eftir en hætta
við dýraveiðarnar, af þvi að þessi kvenmað-
ur kemur!
Hver er að segja það?
— í lireinskilni, Freddv .... Hvað geng-
ur þá að yður?
Mjer? Ekki baun. Satt að segja hefði jeg
samt heldur viljað að .... þessi kona kæmi
ekki. Alt hið liðna var gleymt og grafið ....
Nú auðvitað! Þessar sögur úr öðrum
heimi eiga ekkert erindi til okkar framar
.... Ef við ætlum að eitra lif okkar með
’) Skril'stofa utanríkisráðuneytisins í Bretlandi.