Fálkinn - 12.03.1932, Qupperneq 13

FÁLKINN
13
heffíi orðið. Það virðist svo sem að
samkepnin sje orðin niiklu nieiri
inilii uné!U stúlknannn en áður var
og að þær hugsi mest nm, að kom-
ast fram úr stallsystrum sinum og
jafnöldrum. Hvort seni þetla er nú
auknum íþróttaiðkunum kvenfólks-
ins eða öðru að kenna eða þakka.
Að visu eru ekki nærri allar stúlk-
ur svona, segir kennarinn. Sumar
láta sjer nægja að eiga von á þvi,
að komast i sjálfstæða stöðu þar sem
að ]>ær geti unnið fyrir sjer að
fá gótt plás's i verslun eða skrif-
slofu og svo ef till vill að lokum geta
byrjnð á verslunarrekstri sjálfar. En
el' minst er á hjónabandið er það
sem nokkurskonar bakhjarl, sem
hægt sje að gripa lii, ef alt annað
liregst.
Vilanlega er það vaxandi meðvitund
kvenfólksins um getu og rjettindi
sjálls síns, sem cr undirstnðn ]>ess-
arar mikiu stefnuhreyliiigar. Áður
var ]>að aðalkeppikeflið, að geta
l'engið golt gjaforð óskir l'jöld-
ans náðu ekki lengra. Nú virðist
kvenfólkið ekki verða neitt órólegt
þó að það dragist að komast i
hjónahandið, |)vi eru sem sje aðrir
vegir opnir til þess að geta lifnð
áhyggjulausu lífi og oft miklu næði-
samara Iífi en hinar,
Skúldsaga
ir því scm furstinn sagði mjer, er ltann
mikill bókasafnari. .. . Heimskuiinur bók-
i'ræðingur. Enda lítur liann út eins og rotta,
sein lifir á gömlum skræðtnn.
()g á þcssi rotta að elta uppi antilópur?
O jeg býst ekki við, að hans tign kæri
sig um dýraveiðar. Ilann kemur lil að sjá
helgiril, gamlar ko])arstungur og nokkrar
fágætar bækur, sem furstinn á i fórttm sin-
um.
Eurgess vildi nú svala forvitni sinni.
En kona þessi, sem með honum er?
Ilver er lnm eiginlega? Skrifari lians?
Frænka hans? Fvlgikona hans? Eða heit-
niev lians?
•leg get alls ekki frætt yður á því, minn
kæri Þau hafa hvort sína íbúð. Annað
kennir okkur ekki við. . . . En.... (Indverj-
inn gotraði augunum gletnislega til Nichol-
sons) Nicholson höfuðsmaður sagði mjer
þarna um kvöldið, að hann þekti til þess-
arar kontt.
Allir lilu á Nieholson. Hann roðnaði lít-
ið eitl og svaraði strax:
santa og ekkert.
Hurgess ljct sjer ckki segjast:
Látið okkur heyra, fjelagi. Þessi hjóna-
leysi og eklci hjónaleysi, sem ferðast þó
sainan eins og hjónaleysi, eru ráðgáta, sem
við viljum gjarnan fá ráðningu á.
Jeg fullvissa yður, Burgess, að jeg
veil ekkert um þau. .íeg minnist óljóst að
liafa liitl frú Nogales i Egiftalandi. Það cina
sem jeg get sagt, er að hún er falleg og af
liáum stiguin.
Ágætt. Ein dansmær í viðbót. Þegar
jeg er búinn að vera á veiðum allan daginn,
finst mjer ekkert hvíla mig eins og að dansa
fox-trot alla nóllina.
Liðsforingjarnir fylgdu lífvarðarforingj-
anum inn í litla, rattða salinn, þar sem þar
sem Jafði Hurling og Pazailne greifafrú
virtu fyrvir sjer lutgfangnar útskorna fíla-
beinslistana með gluggunum. Maharajah’-
inn sýndi vinum sínum nolckra dýrmætustu
skrautgripi sina, kinversk skrimslalíkneski
og bláa fugla frá Ming-timabilinu, goða-
grímur frá Neapel og rósrauða gimsteina
frá Birma.
Þá var lilkvnt, að hans tign prinsinn af
Zorren og frú Nogales kæniu inn. Roberts
og Nicholson snjeru sjer snögglega við. Þeir
sáu strax að lýsing lífvarðarforingjans var
rjett. Prinsinn líktist nákvæmlega einhverj-
um meinlætamanni; augun sljó, eins og
liann væri annars luigar, gult, gagnáætt hör-
und, l'ínlegir andlitsdrættir en þreytulegir
af vökum eins og gullgerðarmanna frá mið-
öldum, sem sátu i kjallarahvclfingum önn-
um kafnir við tilraunir sínar að breyta dýr-
um málmum i gull. Ilann virtisl lifandi
trjeskurðarmynd eftir Holbein eða Dúrer
og hefðu honuni betur hæft vaðmálsklæði
en kjólföt.
Ilvílík mótsögn við Ölbu! Það sem liann
vantaði af lífi og fjöri ljómaði i skæru
augnaráði hennar, í tötrum eim, sem kre-
ólafegurð hcnnar stafaði frá sjer, þótt hún
vildi levna þeim. Mönninn datl ósjálfrátt í
lmg sjúklingur við hliðina á þróttmiklum
unglingi, sem læknir hefði fengið til að
gefa honum nokkuð af blóði sinu. og þann
æskuþrótt, sem hann hafði aflögu. Alba var
í hvítuin kjól, látlausum, en svo lýlalausl
sniðnum og' svo smekklegum scm best átti
við hinn mjúklega vöxt hennar, dökka hör-
undinu, nakinn hálsinn og herðarnar og
hið l'urðulega seiðmagn augnanna.
Furstinn settist á milli lafði Hurling og
Nilholson að verða lcyntír fyrir henni, ljetu
þcir sjer hvergi bregða. Þeir hneigðu sig.
Alba gerði sjer upp kurteislegt bros og fá-
látlegt. Það niátli hvorki lesa geðshræring
nje minstu undrun út úr grímusvip hennar.
Furstinn settis á milli lafði Hurling og
frú Nogales. Mágkona lians, maharajah’-
frúin, sat andspænis honum. Það var al-
kunna, að hún hafði að engu hinar ströngu
siðvenjur Hindúa og hún gat hneykslis-
laust setið til borðs á vestræna visu á milli
prinsins af Zorren og Sir Armstrongs hers-
höfðingja. Roberts talaði við hana i gamni,
en laumaðist jafnframt til þess að gefa
Nikholson gætur, sem hafði aldrei augun
af Ölbu. Hún ljet, aftur á móti, sem hún
væri með allan hugann við samtalið við
furstann og greifann af Pazanne. Hún virt-
isl alls ekki vita af Nieholson og raunar
ekki vini lians lieldur.
Öðru hvoru þegar hlje varð á samtalinu,
gaf Roberts sjer tíma til að gefa gaum
þeim hugsunum sem skaut upp'öðru hvoru
eins og eldingum i hinum sívakandi heila
hans.
Þvílíkur skopleikur! .... Hún er
þarna .... Situr til borðs með tveim mönn-
um, sem liafa elskað hana og sem hún hef-
ur elskað á móti .... Hver gæti rent grun
i það af l'álæti hennar. Það er ótrúlegt.
Það fer meira að segja að verða hlægilegt
! . . . Mjer finst þetta að minsta kosti skop-
legt eftir alt, sem á undan er gengið. En
Freddy auminginn virðist alveg á nálum . .“
Furstafrúin sneri sjer alt í einu að hon-
um.
Segið mjer, ofursti, stendur það ekki
i biblíunni vkkar, að Adam og Eva hafi