Fálkinn - 19.03.1932, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
l.'í
Ilunrfsnyrtinu.
Framh. frá bls. V2 þriðja rfúlhi.
handlegginn, en ekki þó svo fast,
aíi það hindri blóðrásina. Svo sest
hún og styður olnboguinun á borð
en rjettir upp hendurnar og situr
þannig hreyfingarlaus í tíu minútur.
Þá verða hendurnar hvítar tengi á
eftir, þó að einkennilegt megi virð-
ast. Adrienne gerir þetta þrisvar á
dag.
l’eggy Shannons, sem lika er kvik-
myndadís er annáluð l'yrir það, hve
fallcga handleggi hún hefir. liún er
vön að sitja nieð handleggina niðri
í köldu vatni í tíu minútur minst,
])r,isvar sinnum á dag, síðan stend-
ur hún með upprjetta handteggi að
minsla kosti í aðrar tiu mínútur
óg þeir verða mjallahvítir.
Karen Morley hefir allra kvenna
mjósta fingurgóma. Til þess að
mjókka þá sem mest, er hún með
þröngar fingurbjargir á öllum fingr-
um hvenœr sem hún kemst höndum
undir. Þetta minnir nú á pynting-
ar kinverska kvenfólksins, sem það
leggur á sig til þess að verða fót-
nett. Og ekki er vert að ráðleggja
neínum, að taka þetta til eftir-
bre.vtni.
J Bukovina, Moldá og Bessarabíu
voru svo niiklir kuldar uni jólin, að
iim 100 manns frusu i hel og ekki
var auðið að halda uppi neinum
samgöngum lim tíma.
NÝR ÍSIÆNSKVR RÚNINGI-R.
Þjóðbúnint/urinn kvenfólksins er
uð gang'a fyrir œtlernisstapa. í höf-
uðstuðnnni er þuð orðið sjalrfgœft
að sjú nngar stúlknr ú þjóðbúningi
og er eigi annað sýnna, en að hunn
lwerfi alveg i kaupstöðnnnm ú næstu
30—úrum. Mú ýmislegt að honum
finna, t. rf. það að hunn er úhent-
ngur og þungur og ennfremur sum-
svarur hnnn ekki sem best heilsu-
fræðikenningum nútimans. En þvi
skylrfi ekki mega gera annan búning
heniugri og lúta hann vera islensk-
un líku. Mynrfin sýnir slíku tilraun,
sem gerð hefir verið fyrir norðan.
Stúlkurnar ú mynrfinni eru klærfrfar
í islenskt efni eingöngu, íslenskt
prjón, islenskan vefnað og íslenska
skó. Og þvi verður ekki neitað, að
siúlkurnar sóma sjer prýðilega.
Klæðnaður þessi er Ijettur og voð-
felrfur og hentugnr til flestrar vinnu.
Vilja ekki einhverjar Reykjavíkur-
siúlkurnur reyna það sama — eða
gera betnr?
----x-----
llinn 30. janúar 1<S.S!I l'undust líu-
dolf ríkiserfingi Austurrikis og Mar-
ia Vetsera barónessa, sem var hjá-
kona hans, myrt í veiðihöllinni í
Mayerling. Aldrei hefir það orðiö
nppvíst hvernig á þessu stóð, en vist
þykir að hjer hafi verið um sjálfs-
morð að ræða. Xú er þjónn Rudolfs,
Imschek að nafni nýlátinn í hárri
elli, en hann var sá eíni, er nolckuð
gat vitað um morðið og sagði keis-
aranum, föður ltudolfs frá þvi, en
hafði lofað að segja engum öðrum
]>að. Loschek hefir skrifað endur-
minningar, sem sonur lians kveðst
ætla að gefa út síðar, og þar hyggja
menn að sje að finna fulla ráðningu
Mayerlingsgátunnar svonefndu, sem
enguni hefir tekist að ráða ennþá.
....-x---
FEGURSTU AUGUN. 250 ungar
stúlkur tóku i hiiust þátt i samkepni
um, hver fegurst hefði augun. Voru
settar grimur á stúlkurnar og þær
l'ærðar i sloppa, svo að dómararnii-
skyldu ekki láta neitt annað en aug-
im ráða úrslitunum. Fyrstu vérð-
laun l'jekk stúlkan hjer á myndinni
og heitir hún Nadia Vildy. Dómar-
iirnir voru svo heillaðir al' augum
hennar, að þeir sögðu að hún hlyti
að vera falleg að öðru leyti lika.
Og óneitanlega höfðu þeir rjett fyr-
ir sjer.
Skáldsaga
þessa litla timburhúss, og kveikti á rafljós-
inu. Þjónninn benti honum strax á hrjef
sem lá á borðimt.
Hvað er það?
Bílstjóri einn úr fylgd Maliara jali’-
ans kom með þetta ....
Hoberts leit með athygli á utanáskriftina.
Ilonum hrá. Þetta var rithönd frú Nogales.
Hann þorði ekki að opna umslagið. Hann
varð sem aflvana af óskiljanlegum ótta. Alt
í einu spurði hann:
Hvenær var þjer fengið þe.tta brjef?
Fyrir tæpum hálftíma, ofursti.
Það er gott .... Farðu nú. Þú vekur
mig á morgun kl. 7.
Já, ofursti.
Þegar Roherts var orðinn einn, reif hann
loksins upp brjefið, sem var með skjald-
armerki furstans. Það var ekki langt, en
skrifað á frönsku til frekari varúðar.
„Jeg kom til Bangamer í þeirri einu von
að sjá þig aftur og segja þjcr upp alla sög-
una. Jeg verð að tala við j)ig einslega á
morgim. Hagaðu því svo til að við getum
hist í veiðiförinni. Jeg kvssi þig í huganum
eins og einusinni“.
Alba.
xvx.
Undrun Roberts var meiri en orð fá lýst.
Jlann las þessar línur aftur og aftur. Svit-
inn spratt fram af enni hans, honum var
þungt um hjartað, hann gat ómögulega átt-
að sig á þessu, gert sjer grein fyrir hvort
þetta nnmdi þýða fyrir hann ólán, ósegj-
anlega hamingju eða væri bara hrekkja-
bragð.
Nci, svo ósvífið hrekkjabragð gal ekki
verið um að ræða. Enda var þetta skrift
Ólbu. Hann þekti hana það vel. Hann sett-
ist við borðið með silkimjúkt brjefið i hönd-
iinum og rýndi hvert orð þess. Fyrst og
fremst þúaði Alba hann. Slíkt viiiáttumerki
bafði bún ekki sýnt Itonum nema í brifn-
ingu innilegustu samverustundanna. .. . „í
þeirri cinu von, að sjá þig aftur og segja
þjer upp alla söguna“.... Var mögulegt
að hún hugsaði ennþá um hann, að hún
befði fengið ferðafjelaga sinn til að hcim-
sækja furstann af því að hún hefði haft
pata af veru hans þar? Alt útlit var fvrir
það, úr því bún sótti svo fast að ná lali af
honum.
En skyndilega datl Roberts i hug, hvorl
Nieholson mundi ekki hafa fcngið eins eða
svipað hrjei' þetta kvöld.... Ilana langaði
kannske lil að skemta sjer á þcirra kostn-
að.... Hversvegna ekki? Ljettúðug kona
getur gri])ið til svo djöfullegs bragðs, þeg-
ar henni leiðist. Það væri spaugilegt að sjá
tvo menn undir sama þaki kveljast af til-
gangslausri afbrýði. llún bafði þegar ldotið
að linna til þeirrar illgirnislegu ánægju,
þeirrar Schadenfreude, þegár henni bárust
brjef hinna tvcggja elskenda, sem tilviljun-
in gerði sambýlinga í virki nr. 1. Nú bafði
heppnin verið með henni aftur, þar sem
hún gat náð til þeirra beggja með klóm
sínum. Nú var tækifærið til að leika sjcr
að lilfinningum j)cirra.
Roberts stóð upp og færði sig úr kjól-
fötunmn. Ilann tók hnappana úr skvrtu-
ermunum, og hafði jafnframt ekki augun
bvíta ])ap])írsmiðanum, sem kom fram i
speglinum. llann vpti öxium.
„Að mjer skvldi bregða, er jeg las þetta!
.... Við crttm ólæknandi aulabárðar. . . .
Þær þurfa ekki annað en gefa merki með
litla fingrinttm og við flevgjum ökkur óð-
ara fyrir fætur þeirra eða setjumst eins
og bundar, scm bíða eftir svkurmola. Jeg
veðja luindrað rúpium á móti tiu aurum
um að Nicholson hefir fundið svona bleðil
inni bjá sjer. Og hann fer að dansa af fögn-
uði, lokar ekki augunum alla nóttina, j)ví
hann tekur þetta fvrir skíra mvnt. . . . Hann
á eflir að velta sjer i duftinu eftir boði
Ölbu, sem hrósar sigri. Og jeg, sem var
kominn á fremsta hlunn með j)að líka! Jeg
sem hrevki mjer af því að vera öðrum til
fyrirmyndar. Mjer fór að hilna um hjarta-
ræturnar, j)egar jeg sá skriftina hennar.
„Jeg kyssi j)ig i huganum, eins og einu-
sinni“. Já, elskan. . Afram bara, jeg hefi.
ekki glevmt þjer. . . . Sjáðu nú, hvað jeg
geri við ástarbrjefið j)itt..“
Hann gekk að borðinu, tók brjefið, cn
bætti alt í einu við að rifa það í sundur.
Ilann liugsaði: „Nei, það væri hcimsku-
lcgt að eyðileggja j)etta sönnunargagn. Jcg
ætla þvert á móti að geyma J)að vandlega;
j)á get jeg sagt við Nieholson, J)egar hann
hefur játað mjer hrærður, að Alba hafi
skrifað sjer: „Sjáið hjerna vinur góður, jeg
er ekki að fara í launkofa með j)að. Lítið
á! mjer var líka ætlað að falla í gildruna.
Kf þjer þrjóskist enn i grillum yðar, hafið
j)jer hreint enga afsökun.“
Hann braut brjefið vandlega saman, lagði
j)að á náttborðið og háttaði. Hann var veru-
lega sæll yfir ])ví að bafa sefað geðshrær-
ingu sína. Og hugmyndin að geta læknað
til fullnustu veslings fjelaga sinn, sem lcið
af ofurást til óverðugrar konu, fanst hon-
um i öllum grcinum fyrirtaks góð.
Ilann reyndi að sofna mcð þvi að hugsa
um antílópurnar, sem hann hafði elt nm
skóglendið. En snögglega var það ein setn-
ing, sem Nicholson bafði mælt við hann, er
ljet allar hinar skelfdu skepnur hverfa eins
og fyrir töfrum. Vinur hans hafði sagt við
hann niður á vatnsbökkunum:
„Hún leit á yður undir borðum, Eddie. .
Dálítið skrítilega meira að segja“. . . .
Alba sem virlist svo köld og kærulaus
haf'ði litið til hans án j>ess hann vrði var
við? Það hlaut a'ð vera rjett, úr J)ví að Nic-
holson sagði j)að. Hvernig átti ])á að skilja
það augnaráð, þetta brjef og þessa löngun
til að tala við hann? Væri mögulegt, að