Fálkinn - 07.05.1932, Qupperneq 11

F A L K I N N
11
FyrirkafnarlíHá puœ jeq þvottinn
seqir María
Rmso
þyóir
minni vinnu oq
hvítari þvoll
STOR PAKKI
o,55 AURA
LÍTILL PAKKI
o,30 AURA
M-R 4 1 -047A IC
Þvotturinn minn er hvítari
en nokkurntíma áSur — en
jeg er líka hætt vi'S ]ætta
gamla j'vottabretta nudcl.
Fötin, sem eru mjög óhrein
sýÖ jeg eða nudda hau laus-
lega, svo skola jeg J’au —
og enn á ný verSa kau
braggleg og hrein og alveg
mjallhvít.
Þvottadagurinn verSur eins
og halfgerSur helgidagur
ýegar maSur notar Rinso.
R. S. HUDSON LIMITED, LIVERPOOL, ENGLAND
Yngstu lesendurnir
Rauðu baunirnar þrjár.
AllstaSar í þorpinu og á bæjunum
í kring voru hópar af börnum, sem
sungu og Ijelui sjer. Þau vorii hvar
sein liliÖ var og ekki var anna'ð að
sjá en beim liði vel og dörnuðu vel.
l*'n i einu húsinu, steinsnar frá |)jóð-
brautinni, voru engin börn. har var
nóg af blómum, lítill garður og kýr
og kálfar, hcstar og hænsni en engin
hiirn. Og húsfreyjunni sárnaði það
mjög. Hún þráði að eignasl lítinn
glóhærðan snáða, sem gæti sagt
mamma og gert henni einhvern ó-
leik, beðið fyrirgefningar og orðið
gotl barn aftur. En hvernig sem hún
þráði og bað, þá kom barnið ekki.
Einu sinni var konan úti í slcógi
að lina kvisti og sprek. Hitti hún
þá gamla og voteygða kerlingu.
„Sæl vertu amma min!“ sagði hún,
„gæti jeg gerl þjer greiða?“
„Enginn hefir kalllað mig ömmu
og verið yingjarnlegur við mig i
nærfell hundrað ár! En jeg þekki
þig, þú átt hcima í litla húsinu,
steinsnar frá þjóðveginum, húsinu
með litla fallega garðinum".
Ivonan gal ekki neitað því.
„Líllu á“, sagði gamla konan,
„hjerna ætla jeg að gefa þjer þrjár
haunir. I>ú slcall sá þeim móti suðri
og sjáðu svo til, hvað kemur upp!
En taklu ekki upp nema það, sem
kemur upp af miðbauninni annars
iðrast þú þess!“ — Og gamla konan
hvarf samstundis, en konan stóð eft-
ir, með þrjár blóðrauðar baunir í
lófanum.
l'egar hún kom heim var hún ekki
sein á sjer að velja reit og sá baun-
unum. Og svo fór hún þangað á
hverjum degi til að sjá hvað upp
kæmi. í þriðju vikunni sá hún að
eitlhvað var farið að gægjast upp úr
moldinni og daginn eftir sá hún
að þrjú litil börn voru að vaxa
þarna upp úr ínoldinni. Barnið til
hægri var með glóbjart hár, það til
vinstri með hrafnsvárt hár, cn úr-
hrakið í miðjunni var með móskol-
ótl hár og ljótt og hrukkótt.
„Svei þjer ófjetið þitt“, sagði kon-
an, „hvað hefi jeg við þig að gera,
sem erl svona Ijótur!“
Þegar börnin voru vaxin alveg
upp úr moldinni, hafði hún ekki
hjarta í sjer til þess að skilja fallegu
börnin til hliðanna eflir og tók þau
öll, enda þótt hún hefði verið vör-
uð við því, að þá mundi illa fara.
Og nú var glatl á hjalla á heimilinu.
Fallegu börnin voru kallaðir Ljós-
álfur og Svartálfur. Það voru telpur.
Kn barnið í iniðið var drengur og
var kallaður Kræktingur.
Konunni þ'ótti vænt um telpurnar,
en Kræklingur var hafður útundah,
enda þótt það kæmi brátt á daginn,
að þetta var skýrleiks drengur, þæg-
iii, viljiigur og kyrlátur, en leípurn-
ar mstu óþektarangar, sem altaf
varð tið gæta. Konan sleit sjer út
þeirra vegna, en telpurnar espuðust
því meir. Tíminn leið og börnin
urðii slór, Meyjarnar voru fallegar
eins og fuglakvakið og sólin en vond
ar eins og tröll og óþægar. Ekkcrt
var þeim of gott en aldrei þökkuðu
þær fyrir neitt og altaf voru þær
látnar l'á það besta, sem til var í búr-
inu.
Einu sinni þegar börnin voru öll
að leika sjer niður við þjóðveginn
kom kongurinn og drolningin ak-
andi framhjá. Þcgar þau komu auga
á álfameyjarnar fögru staðnæmdust
þau og fóru að tala við þær. Og
þá hegðuðu þær sjer vel og kurteis-
lega og drolningin varð svo hrifin af
þeim, að hún spurði, hvort þær
vildu ekki koma með sjer heim i
höllina, Þær hoppuðu samstundis
upp i fallega vagninn, en þegar
Kræklingur, veslingurinn ætlaði lika
að hoppa barði ekiltinn i hnakkann
á honiim, svo hann datl kylliflal-
ur á veginn. Og þá hlóu syslur hans
og Ijelusl ekki þekkja h'ánn. Og svo
ók vagninn af stað, en krælingur
var sjeður og seltist aftan á vagninn
og koinst iika að höllinni. Ilann
skaust af vagninum rjett áður en
komið var í hlaðið og læddist bak-
dyramegin að höllinni og inn í eld-
luisið, rjeðst sem vikadrengur hjá
eldakonunni. En systurnar voru hjá
koiningshjónunum og fengu að silja
i falleguslu stólunum og fengu alls-
konar sætabrauð og dýrindis mat.
Þegar þær höfðu verið þarna í viku
varð drotningin þess vör, að falleg-
uslu hálsfestinni hennar og dýrind-
is hring hafði vcrið stolið. Og ein af
þernunum sagði, að hún hefði sjeð
dökku mæriha taka festina og þá
Ijóshærðu hringinn. Og þegar þær
gátu ekki neitað þessu var þeim báð-
um varpað í fangelsi og gerl boð eft-
ir móður þeirra og hún sett í-fang-
elsi tika undir eins og hún kom. Því
að dýrgripii'iiir fundust hvergi og
þessvegna hjeldu allir, að stelpurn-
ar hefðu beðið móður sína að géýma
þá. En vitanlega var móðirin alsak-
laus,
Kræklingur vissi um all þetta og
þó að systur hans hefðu altaf verið
vondar við hann þá einsetti hann
sjer samt að bjarga þ'eim og móður
sinni. Ilann var nú orðinn sterkui'
og stór, úrræðafljótur og ráðsnar.
Eitt kvöldið þegar hann hafði lok-
ið verki sinu, fór hann út i garðinn
til tið anda að sjer hreinu lofti. Það
var tunglsljós. Og nú kom hann auga
á hjera, sem sprikiaði svo einkenni-
lega. Hann hafði fest sig í snörunni,
sem garðyrkjumaðurinn hafði lagt
fyrir hann. Hjeragreyið hafði komið
þarna inn ti þess að naga kálið.
Kræklingur losaði hjerann og slepti
honum út. Þá sagði hjerinn:
„Þú ert góður , Kræklingur, þú
sleptir mjer og hjálpaðir mjer i stað
þess að drepa mig, og nú skal jeg
hjálpa þjer! Hinkraðu við, þá skal
jeg koma með vagninn minn“.
Og svo hvai’f hann, en kom aftur
að vörmu spori með fjöl og voru
spentir fyrir hana (I hrafnar. „Scslu
þarna, og haltu þjer vel“, sagði hjer-
inn. Og svo flugu hrafnarnir af stað,
en hjerinn stýrði. Þeir flugu svona
alla nóllina en þegar birti :if degi
lækkuðu hrafnarnir flugið og seltust
niður á græna l'löt. Þar var kofi og
þar átti hún heima gamla konan,
sem hafði gel'ið móður hans iiaun-
irnar þrjár.
„Farðu inn og biddu um skarl-
gripina drolningarinnar, því að það
er einmitt ganila konan, sem hefir
|>á“, sagði hjerinn.
Kræklingur gerði það. Inni sal
gamla konan og spann gullband á
gyltan rokk. Þegar hún sá hann sagði
hún:
„Sæll vertu, Kræklingur, jeg veit
i hvaða erindum þú ert kominn, en
þú ferð erindisleysu. Hún mamma
Jiín gerði þvéröfugt við það sem jeg
sagði henni og nú verður hún að
taka afleiðingunum og líða fyrsl
lnin viltli ekki hlýða!“
„,lá, en góða, gamla amma mín,
það kenntr ekki eins hart niður á
neinum eins og á mjer, að hún
mamma mín og systurnar eru í l'ang-
elsi. Og nú á að brenna þær lifandi!“
„Er það satt, Kræklingur?“ spurði
gamla konan áhyggjufull.
„Jeg segi aldrei ósatt“, svaraði
Kræklingur.
Gamla konan hugsaði sig um dá-
litla stund. Svo sagði hún:
„Eigir þú að fara í höllina aftur,
þá verður þú að koma þangað eiiis
og tignum manni sæmir!“ Svo
klappaði hún saman lófunum og þá
kom hjerinn inn. „Sjáðu um að
Kræklingur kóngssonur fái hundrað
riddara til fylgdar, l'allleg klæði og
konunglegl l'öruneyli i alla slaði!“
sagði hún.
Hjerinn l'ór úl. Gamla konan snart
við Kræklingi og sofnaði hann þeg-
ar. Morguninn eftir vaknaði hann
við vopnabrak og hófaglamm og þeg
ar ltann leit úl um gluggann sá hann
að hlaðið var troðfull af heslum og
prúðbúnum riddurum.
Aður en hann fór úr kofanum tók
gamla konan hánn afsiðis og sýndi
honuni i spegil. llann var orðinn
friður og föngulegur maður, i dýr-
indis klæðum. Um háls honum hjekk
lesti drolningarinnar og hringurinn
dýri var á figri hans. Þegar Kræk-
lingur hafði þakkað gömlu konunni
innilega fór hann ásamt öllu föru-
neyti sínti. Þegar liann nálgaðist
höilina sást mikill mannfjöldi við
hallardyrnar og öll liirðin var að
koma út. En á undan hirðinni gekk
móðir hans og systur tvær. Hendur
þeirra voru bundnar á bak aftur og
þær voru klæddar í strigapoka, því
að nú átti að brenna þær. En þá
þeysti Kræklingur frani með
inugðnu sverði og kallaði til fjöld-
ans að bíða, l>ví að Hlinn væri að
koma með festina og hringinn. Urðu
allir gtaðir og’ forviða. Kræklingur
vatt sjer af heslinum, skar á fjötra
inóður sinnar með sverðinu og
laðmaði hana og kysti. Ilún þekti
hann ekki nema á mælinu, svo
breyttur var hann orðinn.
Konungur bauð honum til vistar i
höilinni með öllu föruneyti sínu og
kvaðst Kræklingur taka boðinu með
Jiökkum, ef móðir hans l'engi að
verða |>ar lika. En systurnar voru
reknar burl úr liöllinni með' mikilli
háðung og siðan hefir enginn sjeð
lil þeirra eða heyrl.
Ensk hefðarfrú spurði eitt sinn
Skota, sem talinn var fremur ein-
faldur, hvernig á því stæði að Skot-
ar sem settust að í Englandi, væri
að jafnaði duglegri og hygnari en
hinir, sem sæti heima. „Það er of-
ur einfalt mál kæra frú,“ svaraði
hann. „Meðfram öllum landamæriim
Skotlands eru varðmenn, sem yfir-
heyra alla sem flytja úr landi, því
að sóma landsins vegna er engum
heimskingjum leyfð brottför“.
('), nú skil jeg“, svaraði frúin, „þá
hefir yður verið smyglað úr landi“.